Στο νέο μυθιστόρημα της Βάσως Ζαφειροπούλου (κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική) θα γνωρίσουμε μια αυθεντική αριστοκράτισσα, τη μαντάμ Μπαζίλικα, την ψυχοκόρη της που προσπαθεί να «επιβιώσει» στο αρχοντικό τους και διάφορους άλλους ετερόκλητους ανθρώπους που συνυπάρχουν μαζί τους, αλληλεπιδρούν και ευθύνονται, τρόπον τινά, κι αυτοί για τη μοίρα τους. Ανάμεσά τους, μια γυναίκα λαϊκής σοφίας, ένας μπαγαπόντης που «ποντάρει» σε έναν πλούσιο γάμο, ένας νεαρός Γάλλος, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης κ.ά.
Μετά την πρώτη γνωριμία με τα πρόσωπα καταλαβαίνεις ότι το βιβλίο διαθέτει γλυκύτητα –από την αρχή που θα διατηρήσει ως την τελευταία σελίδα– ενώ ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας είναι αναμφίβολα η μαντάμ Μπαζίλικα. Ακολουθούν πολλά πλούσια κεφάλαια με αναλυτική αφήγηση και καλή σκιαγράφηση χαρακτήρων.
Στην ατμόσφαιρα, θα δείτε τη ζωή (τους) με τα πάνω και τα κάτω της, τα όμορφα και τις πίκρες της –όπως αναμένεται δηλαδή να είναι οι ανθρώπινοι βίοι–... δραματικότητα και βαρύ συναίσθημα σε αντίστιξη με τις χαρές τους, πολλή αγάπη, έρωτα και θάνατο. Κάποια υποδόρια αστεία, που κάνει με τον χρόνο στα πρώτα κεφάλαια, δεν επαναλαμβάνονται μετέπειτα όμως εκεί που θα τα συναντήσετε δημιουργούν ένα αναγκαίο, όπως και καλόγουστο, ανάλαφρο.
Η Πέμπτη έφτασε με ημερολογιακή ακρίβεια...
ή
Η Πέμπτη ήρθε στην ώρα της...
Η ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του πονήματος, που προανέφερα, η μαντάμ Μπαζίλικα ολοκληρώνει τη διαδρομή της στο πρώτο κεφάλαιο –ασχέτως που ο αχός της θα μας ακολουθεί ως την τελευταία σελίδα. Από κει και πέρα ξεκινά ένα όμορφο, γοητευτικό ταξίδι στη διάρκεια του οποίου, εκτός από την καθαυτή αφήγηση των δρώμενων, θα επισκεφθούμε διάφορες πόλεις του κόσμου (Παρίσι, Βιέννη κ.ά.), θα δούμε την αξία του πραγματικού ταξιδιού, θα αλιεύσουμε έναν ύμνο στη γυναικεία φιλία, θα αφουγκραστούμε διάφορες πτυχές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης... αλλά και μια αναφορά στην Ανάγκη, την αρχαία θεά, που αξίζει περαιτέρω προσοχής.
Δεν γινόταν να φύγει άνθρωπος αποκεί και να είναι ο ίδιος μ' αυτόν που είχε έρθει.
Μικρές, συμβουλευτικής αξίας φράσεις, εδώ κι εκεί, συμβάλουν στο απόσταγμα και εμπλουτίζουν το κείμενο.
Ο αφελής δυστυχώς, είναι η προϋπόθεση της απάτης.
ή
Κάποτε η σιωπή μπορεί να είναι και χρυσός!
ή
Δεν ήθελε να τον απογοητέψει, δεν το άξιζε αυτό ένας έντιμος άνθρωπος.
Ολοκληρώνοντας τη διαδρομή, είναι σαν να σου λέει –να σε προτρέπει καλύτερα– να ζεις τις στιγμές σου, να είσαι κοντά σε εκείνους που θέλεις, να αγαπάς με όλη σου την ψυχή και όχι όποιον "πρέπει" αλλά όποιον πρέπει ν' αγαπηθεί κ.α. Συμπερασματικά, σε ωθεί να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να δεις έξω-από-το-κουτί εκείνο ή εκείνον που πραγματικά αξίζει, να κάνεις λάθη, να πέσεις, να χάσεις, να πληρώσεις τιμήματα αλλά να σηκωθείς σοφότερος και καλύτερος.
— Όποιος δεν ξέρει τι φοβάται, φοβάται διπλά.
— Όταν θέλω, βλέπω.
— Βλέπουμε ό,τι επιλέγουμε να δούμε.
Και όλα τα ανωτέρω, υπό τη σκιά ενός αρχοντικού, που για τις ανάγκες τούτης της μυθογραφίας αποτελεί το σημαίνον για τις ζωές και τις τύχες των ενοίκων του, το σημείο αναφοράς ή δεσμού μεταξύ τους και το κέντρο τελικά ή το εφαπτόμενο σημείο τους.
Περισσότερα θα δείτε διαβάζοντας το βιβλίο. Εκείνο που θα ήθελα από τη μεριά μου να προσθέσω είναι ότι πρόκειται για ωραίο ανάγνωσμα που κρατά επάξια μια θέση στα ελληνικά γράμματα και γοητεύει με την καλή του πλοκή, τις ανατροπές και τις εκπλήξεις-εξελίξεις του.
