Διαβάζοντας το βιβλίο «Άκου τους νεκρούς» της Belinda Bauer, επιβεβαίωσα το γεγονός του πόσο σημαντικό είναι το πηγαίο ταλέντο του συγγραφέα, που εφόσον βάζει σκοπό να σε συμπαρασύρει στην ιστορία του, τις περισσότερες φορές φέρνει την αποστολή του εις πέρας με «όπλο» του την έμπνευση και την ύφανση μιας πλοκής που ισορροπεί μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας!
Η συγγραφέας Belinda Bauer λοιπόν έχρισε ως πρωταγωνιστές του έργου της έναν φοιτητή ιατρικής διαγνωσμένο με σύνδρομο Άσπεργκερ, τον Πάτρικ Φορτ, μία νοσοκόμα, την Τρέιση Έβανς, και ένα θύμα αυτοκινητικού δυστυχήματος, για το οποίο μαθαίνουμε βήμα βήμα στη συνέχεια για την ταυτότητά του.
Η πλοκή μας ξεκινά με την εξομολόγηση του θύματος, ο οποίος μας περιγράφει όλα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης:
«Δεν θυμάμαι πολλά […] Θα έχω τα κότσια να τους πω ότι προσπαθούσα ν’ αλλάξω σταθμό όταν ντεραπάρισα στον πάγο; […] Δε θυμάμαι να καρφωνόμαστε στο έδαφος την τέταρτη φορά, όμως υποθέτω πως αυτό κάναμε.»
Έπειτα από λίγες στιγμές περνά απ’ το σημείο του δυστυχήματος ο ορφανός από πατέρα, Πάτρικ Φορτ, μαζί με τη μητέρα του. Ένα τσούρμο αστυνομικοί διευθετούσαν τη ροή της κυκλοφορίας, ωστόσο ο νεαρός, παρακινούμενος απ’ την περιέργειά του, στέκεται αντίκρυ του γκρεμού παρατηρώντας τα συντρίμμια. Καθώς τον απομακρύνουν από κει «ο Πάτρικ έριξε μια τελευταία ματιά. Τίποτα δεν κουνιόταν εκεί κάτω.»
Κατόπιν η συγγραφέας μας γνωρίζει την Τρέιση Έβανς, μια εργαζόμενη στην νευρολογική πτέρυγα του νοσοκομείου του Κάρντιφ. Η ίδια θεωρεί τον εαυτό της συγχρόνως και συγγραφέα, μιας και έχει ολοκληρώσει τα πρώτα δύο βιβλία της ηρωίδας της Ρόουζ Μακένζι. Μάλιστα φιλοδοξεί να ολοκληρώσει σύντομα το επόμενο έργο της στο οποίο έχει δώσει ως τίτλο το «Ανθισμένο Τριαντάφυλλο». Ένας σημαδιακός τίτλος για την μέχρι τότε «συνεσταλμένη, όμορφη κι ακόμη παρθένα» πρωταγωνίστριά της.
Μαθαίνοντας κάποια πρώτα στοιχεία για τον χαρακτήρα της νοσοκόμας Τρέιση, το ενδιαφέρον μας μετατοπίζεται έπειτα ξανά στα ενδότερα γεγονότα της ζωής του Πάτρικ.
Του νεαρού που από πολύ νωρίς διαγνώστηκε με σύνδρομο Άσπεργκερ. Ένα σύνδρομο για το οποίο όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα wikipedia.org πρόκειται για μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (autism spectrum disorder, ASD), που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα.
Όταν μάλιστα ήταν οκτώ ετών, συνέβη κάτι που τον στιγμάτισε για πάντα: Ο πατέρας του -ο μόνος που τον καταλάβαινε όσο κανείς άλλος- πεθαίνει σε τραγικό δυστύχημα. Τον παρασέρνει ένα αμάξι και τον παρατά μπρος στα αποσβολωμένα μάτια του μικρού Πάτρικ με τον ασυνείδητο οδηγό να φεύγει αμέσως από το σημείο. Κανείς δεν είδε ποιος ήταν.
Έπειτα απ’ αυτό, η εμμονή του Πάτρικ συνοψίζεται στο να βρει απαντήσεις σε μία και μοναδική ερώτηση η οποία αφορά τους νεκρούς: «Πού πηγαίνουν μετά;». Κάτι που τον ακολουθεί μέχρι και τη στιγμή που, μεγαλώνοντας, φεύγει για το Κάρντιφ για να σπουδάσει ιατρική.
Στο ενδιάμεσο, το θύμα του αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, συνεχίζει να παρεμβαίνει ανά διαστήματα στα κεφάλαια της ιστορίας, δηλώνοντάς μας πως διατηρεί ακέραιη τη συνείδησή του. Μάλιστα, αν και δεν έχει αρχικά επαφή με το περιβάλλον γύρω του -νοσηλεύεται στο νοσοκομείο του Κάρντιφ ως ένας απ’ αυτούς που φροντίζει η Τρέιση Έβανς- παρατηρεί στο θάλαμο διάφορα παράξενα γεγονότα.
Μα όταν με υπερπροσπάθεια ανακτά επιτέλους σιγά σιγά τον έλεγχο του σώματός του, τον περιμένει μια οδυνηρή διαπίστωση, που ανατρέπει την προσωπική του πραγματικότητα, φτάνοντας μέχρι και το σημείο να αναλογιστεί: «Δεν ξέρω καν τι είναι αλήθεια και τι όχι πια.».
Στην συνέχεια εισβάλλουν στην ιστορία μας και άλλα πρόσωπα, παίζοντας τον δικό τους καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.
Παράλληλα, οι αποφάσεις που παίρνουν οι κύριοι πρωταγωνιστές μας, επηρεάζουν ριζικά τα γεγονότα, ξετυλίγοντας έτσι με τις πράξεις τους το κουβάρι της αλήθειας, με πάμπολλες εκπλήξεις σχετικά με τις αποκαλύψεις που έρχονται στο φως!
Σχετικά με το αναγνωστικό μου βίωμα, οφείλω να παραδεχτώ πως μου άφησε την αίσθηση ενός όμορφου ταξιδιού που δεν ήθελα να τελειώσει! Ένα συναίσθημα που πιστεύω ότι ένιωσαν και πάρα πολλοί άλλοι αναγνώστες του βιβλίου στις σελίδες του, μιας και όπως συνειδητοποίησα διαβάζοντας το λογοτεχνικό βιογραφικό της συγγραφέως, το 2014 απέσπασε το βραβείο Theakston Old Peculier, καλύτερου αστυνομικού μυθιστορήματος της χρονιάς.
Καλή σας ανάγνωση!
Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell.
