Θυμάστε όταν πρωτογνωριστήκαμε -εκδοτικά εννοώ- με τη Βικτόρια Χίσλοπ; Εκείνη τη χρονιά που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το μυθιστόρημά της, Το νησί, και πόσο μας εντυπωσίασε με την αγάπη της για την Ελλάδα; Ε, ο ίδιος εντυπωσιασμός ισχύει και στην περίπτωση της Άντρια Μπέιλι. Μια Βραζιλιάνα βραβευμένη συγγραφέας που λατρεύει την Ελλάδα, την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας... Μια γυναίκα που γεννήθηκε, μεγάλωσε, εδραιώθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μέσα σε εντελώς διαφορετικό ιστορικο-κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο, αλλά γοητεύτηκε από την ελληνική μυθολογία και αρχαιότητα και που μας έβαλε στην καρδιά της -και πιστέψτε το, θα «κατοικοεδρεύουμε» εκεί μόνιμα.
Η Μπέιλι λοιπόν είναι μια περίπτωση συγγραφέα που αντλεί στοιχεία και έμπνευση από τα ταξίδια της σε άλλες χώρες, τόπους ιστορικού, τουριστικού ή αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, μουσεία κ.λπ σκαρώνοντας μυθιστορίες σε άμεση συνάρτηση με την τέχνη και την ιστορία των λαών. Τώρα, αυτό, σε συνδυασμό με το ότι στην παρούσα τριλογία, που ξεκινά με Το βέλος του έρωτα (το πρώτο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής), εμπνέεται από την Ελλάδα και με το ότι το ίδιο πόνημα έχει αποσπάσει το βραβείο 5-star seal των Readers' favourite ενώ το 2016 βγήκε πρώτο στα βραβεία New Apple Literary e-book Contemporary Romance - Solo medalist, καταλαβαίνετε ότι έχουμε λόγο να ασχοληθούμε ζεστά. Ένας λόγος παραπάνω που, δεν δηλώνει απλά λάτρης της Ελλάδας αλλά το αποδεικνύει έμπρακτα. Η ίδια εξάλλου, μαθαίνει ακόμα και τη γλώσσα! παρά τις δυσκολίες της.
Σημειώστε ότι και το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας έχει κερδίσει βραβείο και, μάλλον, θα 'χουμε και συνέχεια.
Το έργο της χαρακτηρίζεται ως ρομαντική λογοτεχνία αλλά σχετίζεται και με τον όρο αισθηματικό μυθιστόρημα που «κυκλοφορεί» τριγύρω, κι αν κρίνω από αυτήν την πρώτη γνωριμία κερδίζει επάξια τον τίτλο: πρόκειται για κλασικό δείγμα του είδους με σοβαρό λόγο ύπαρξης.
Στην υπόθεση, η Σαμπρίνα, μια νεαρή γυναίκα που ξεκινά την πρακτική της στο Μουσείο Καλών Τεχνών του Χιούστον, ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Έλληνα καθηγητή και επιμελητή του μουσείου. Όμως εκείνος θα βρίσκεται στην πόλη για περιορισμένο χρόνο ενώ η όμορφη και πλούσια αντίζηλός της δε θα τον αφήσει στιγμή ελεύθερο.
Η συγγραφέας δεν αναλώνεται σε «εισαγωγές» και μακρηγορίες. Μπαίνει κατευθείαν στο θέμα χωρίς χρονοτριβή -κάτι που εκτιμάται πολύ- και δίνει άμεσα το «στίγμα»· το δικό της αλλά και της ιστορίας της. Με δυο λόγια, από τις πρώτες σελίδες ξέρεις τι διαβάζεις, τι να περιμένεις -ως προς το είδος της μυθιστορίας- και έχεις ήδη «εγκλιματιστεί» με τα βασικά. Τους χαρακτήρες και τα περιβάλλοντα, όπως και τις συνθήκες, τα γνωρίζεις στη δράση, τα ανακαλύπτεις σταδιακά όσο προχωρά η ανάγνωση γιατί ο εστιασμός γίνεται πάνω στο love story. Αυτό το τελευταίο λειτουργεί υπέρ στη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και γενικότερα στη ρομαντική λογοτεχνία.
Αν τώρα η πλοκή σάς φαίνεται κλασική, δηλαδή: εκείνος, εκείνη, η αντίζηλος, η κολλητή κι ο περίγυρος, σκεφτείτε πως δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να την διαφοροποιήσουν -εκτός κι αν/θα μιλούσαμε για άλλο είδος.
Στα υπέρ πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβουμε την απόδοση των συναισθημάτων υπό το ψυχολογικό πλαίσιο και την ηλικία (για τη βασική ηρωίδα), όπως και τον τρόπο σκέψης της, δηλαδή τον τρόπο αντίδρασης-σκέψης μιας ερωτοχτυπημένης γυναίκας. Για παράδειγμα, το πόσο εύκολα εξάγει συμπεράσματα, αυθαίρετα, χωρίς να έχει βάσιμα στοιχεία για κάτι σχετικά με τον άντρα που την ενδιαφέρει· τυπικό χαρακτηριστικό των νέων που, μαζί με όλα τα άλλα, δημιουργεί το «ανάγλυφο» τής Σαμπρίνα.
Το κείμενο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Μια προσφιλής επιλογή για το είδος, καθώς χρειαζόμαστε την αμεσότητα από τη «ματιά» της πρωταγωνίστριας προκειμένου να δούμε τα πράγματα από τη μεριά της. Έχει παλμό, ένα τέμπο που του δίνει ρυθμό και ένταση ενώ δεν αφήνει πουθενά «χώρο» για επαναλήψεις και χασομέρια. Οι εξελίξεις «τρέχουν» από τη μία σελίδα στην άλλη. Στο σύνολο του το βιβλίο μοιάζει με προσωπικό ημερολόγιο καταγραφής ημερησίων γεγονότων, σκέψεων και συναισθημάτων. Σε μια δεύτερη οπτική, είναι γραμμένο έτσι που να μοιάζει και σαν να δίνει συνέντευξη εξιστορώντας τη ζωή της.
Ναι, είναι μια όμορφη ρομαντική ιστορία που θα αγαπήσουν οι φίλοι των αισθηματικών ιστοριών αλλά, επανερχόμενη στο σχόλιο που έκανα παραπάνω περί κλασικής πλοκής, οφείλω να συμπληρώσω ότι, φτάνοντας στο τέλος, ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουμε αυτήν την εικόνα, γιατί εκεί η Μπέιλι μάς επιφυλάσσει την έκπληξη. Αυτήν, εννοείται, δεν μπορώ να σας την μεταφέρω εδώ. Θα την ανακαλύψετε μόνοι σας.
Θα περάσετε καλά και θα περιμένετε με αρκετή αγωνία τον δεύτερο τίτλο της σειράς για να δείτε/δούμε τι θα συμβεί παρακάτω.
Περισσότερα: Η Andrya Bailey και Το βέλος του έρωτα
