Τη νουβέλα «Το τελευταίο εμπόδιο» της Μαριλένας Παππά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, την βίωσα ως ένα άχρονο ταξίδι, εμπλουτισμένο από ονειρικές περιγραφές και με πλήθος διάσπαρτων ερωτηματικών -από την αρχή της ακόμη.
Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, η Αχώ, μένει εγκλωβισμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο ίδιο σπιτικό: αυτή, ένα τραπέζι και μια καρέκλα, καθότι μένει μόνη.
Πρόκειται για μια προσωπικότητα αποξενωμένη, όπου ο μοναδικός άνθρωπος που την επισκέπτεται «κάθε δεύτερη εβδομάδα, κάθε μήνα, κάθε έτους, εδώ και τριάντα χρόνια» είναι ο Μανώλης.
Όσα ακολουθούν αποτελούν μια ιλιγγιώδη κατάβαση στις σκέψεις, στους φόβους, στα ψυχολογικά τραύματα, στους εφιάλτες, στα γεγονότα που έφτασαν την πρωταγωνίστρια ως εδώ.
«Η Αχώ προσπαθεί να θυμηθεί γιατί. Γιατί βρίσκεται εδώ; Γιατί απλώς δεν ανοίγει την πόρτα; Στις σχισμές του ξύλινου τραπεζιού και σε όλα τα σημάδια ζωής, που απέκτησε αυτά τα τριάντα χρόνια, είναι γραμμένο το γιατί. Όμως η Αχώ μοιάζει να έχει παρατήσει αυτόν τον στόχο.»
Οι συμβολισμοί και οι εναλλαγές μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μας ωθούν να οικειοποιηθούμε το σύνολο των καταστάσεων που εκτυλίσσονται στη ροή της ιστορίας.
Κάθε λέξη της περιέχει πόνο. Κάθε θύμηση είναι εμπλουτισμένη από μοναξιά. Κι εμείς θεατές και συνοδοιπόροι να κατανοήσουμε όλα αυτά τα γιατί που την στοιχειώνουν, προσπαθώντας να απαλύνουμε τις πληγές της. Γιατί, όταν ανοίγει τα μάτια της, βρίσκεται ξανά στην απεραντοσύνη αυτής της πτώσης. Μιας απύθμενης πτώσης που την οδηγεί όλο και πιο κάτω, όλο και πιο μακριά από την επιφάνεια.
Ο τρόπος γραφής της συγγραφέως Μαριλένας Παππά, ισορροπεί στο σύνολό της μεταξύ της ρεαλιστικής καταγραφής των γεγονότων και της ποιητικής γλαφυρότητας. Στοιχεία συνήθως ασυμβίβαστα, τα οποία ωστόσο αποδίδουν ένα νεωτεριστικό αποτέλεσμα όταν χρησιμοποιούνται στις ιδανικές αναλογίες.
Το βίωμα που αποκόμισα από την ανάγνωση της νουβέλας «Το τελευταίο εμπόδιο» είναι πως υπάρχει μια κλιμακωτή κορύφωση της πλοκής. Σκοπός της συγγραφέως είναι αρχικά να μας προσκαλέσει να ανακαλύψουμε την πραγματική ιστορία της τραγικής μας πρωταγωνίστριας. Αυτήν που δεν ξέρει που πηγαίνει. Θέλει μόνο να φύγει από αυτόν τον τόπο με τα θαύματα που δεν τα κατάφεραν.
Κι όλα αυτά με την ηρωίδα μας να ταξιδεύει ακίνητη, θωρώντας τα κύματα και αφήνοντας τον λογισμό της να περιπλανιέται σε παρελθόν, στο σήμερα στο μέλλον.
Στέκεται μισή σε θάλασσες παλιές. Ανακατεμένες. Δε θα καταλάβεις. Στέκεται ώρες, βλέπει τα κύματα να πηγαινοέρχονται.
Σχετικά με το τέλος της ιστορίας, μας επιφυλάσσει μια ανατροπή για όσα προηγήθηκαν. Υπενθυμίζοντάς μας πως όλα τους είναι θέμα καθαρά της προσωπικής κριτικής και οπτικής των γεγονότων. Έτσι άλλωστε δεν λειτουργούμε και οι ίδιοι στην καθημερινή μας ζωή;
Γιατί όπως είχε πει ορθά και ο ποιητής-φιλόσοφος, Χαλίλ Γκιμπράν: «Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.».
Διαβάζοντας, τέλος, το λογοτεχνικό βιογραφικό της συγγραφέως, πληροφορήθηκα πως διαθέτει την ευχέρεια της συγγραφής βιβλίων τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες. Όσον αφορά την νουβέλα της «Το τελευταίο εμπόδιο» αποτελεί το έβδομο βιβλίο της.
Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και να έχετε πάντοτε όμορφα λογοτεχνικά ταξίδια!
Περισσότερα:
