Ένα χρόνο πριν, είχα διαβάσει με ενθουσιασμό την αστυνομική νουβέλα Έγκλημα στο Πότζο του Πάνου Παντελούκα και είχα αναφερθεί μέσα από τούτες τις σελίδες. Κατακαλόκαιρο ήταν πάλι και θυμάμαι πόσο είχα αγαπήσει τον συμπαθέστατο καθηγητή Σπινέλλι, το γαστρονομικό υπόβαθρο και απαραίτητο συμπλήρωμα του προφίλ του, τη γρήγορη ιστόρηση και την εθιστική ανάγνωση.
Ο Πάνος Παντελούκας επανέρχεται στα γράμματα (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν και τα δύο βιβλία) με μία ακόμη υπόθεση του Σπινέλλι σε άμεση σύνδεση με την προηγούμενη –όπως συνδέονται φερ' ειπείν οι ιστορίες του Πουαρό: ενιαίο προφίλ, κοινό πεδίο δραστηριοποίησης κ.ο.κ., ενώ το κάθε βιβλίο αφορά μια αυτοτελή ιστορία που δεν απαιτεί από τον αναγνώστη να έχει διαβάσει κάποια άλλη για να εγκλιματιστεί, ούτε να συνεχίσει με μία επόμενη οπωσδήποτε, άσχετα που θα το κάνει τελικά γιατί οι ιστορίες είναι άπαιχτες.
Στην υπόθεση αυτού του βιβλίου, η δράση μεταφέρεται στη Χίο (Κάμπος) όταν ο καθηγητής καλείται να συνδράμει στην εξιχνίαση ενός ειδεχθούς εγκλήματος, θύμα του οποίου είναι μια Ιταλίδα τουρίστρια.
Πέρα από τις γευστικές απολαύσεις που προτείνονται μέσω του Σπινέλλι –καλοφαγάς γαρ– σε αυτή τη νουβέλα η ιστορία σχετίζεται με την Τέχνη και τη μόδα. Σταθερά, κι εδώ, τα κοινωνικά θέματα που θίγονται (μάλλον μια αγαπημένη προσθήκη του συγγραφέα).
Ο Σπινέλλι είναι το είδος εκείνο των επιθεωρητών-ερευνητών που αποτελούν την ήρεμη δύναμη. Παραμένουν γαλήνιοι και χαλαροί ισορροπώντας τέλεια το συναίσθημα, το άγχος ή το στρες τους ενώ είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν ακόμα και στην πιο δύσκολη περίπτωση με απόλυτη επιτυχία. Χωρίς να βιάζονται, αποτελούν τις τέλειες υπολογιστικές μηχανές που συνδυάζουν τα γεγονότα και θυμούνται τα πάντα με ακρίβεια και λεπτομέρεια. Και με τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά φτάνουν τελικά στη λύση παραμένοντας απλοί, φυσικοί και σίγουροι (πώς αλλιώς, αφού έχουν συλλέξει πολλά πολλά χιλιόμετρα εμπειρίας). Όπως λέει κι ο ίδιος, είμαι απλά ένα μυαλό που σκέφτεται, συνθέτει, συγκρίνει, αναλύει και δεν ξεχνάει. Φυσικά όσο απλό ακούγεται αυτό, τόσο δύσκολο είναι.
Πρόκειται για βιβλίο καταιγισμού γεγονότων που πραγματικά «τρέχεις» να τα προλάβεις, γρήγορης αφήγησης και όμορφου πνεύματος. Όπως και στην προηγούμενη υπόθεση, η λύση όλων των εκκρεμοτήτων και φυσικά του εγκλήματος βρίσκεται στο τέλος ενώ ως εκείνη τη στιγμή δέχεσαι βροχή από νέα δεδομένα, αποκαλύψεις, ενδείξεις κι εξελίξεις. Και τότε, ολοκληρώνεται γλυκά, γαλήνια κι όμορφα, κι αφού έχουν κλείσει όλα τα μέτωπα και όλοι οι λογαριασμοί.
Σημείωσα μια περίοδο όπου γίνεται αναφορά για την ύπαρξη και την προσωπικότητα του ατόμου. Εκεί, θα γράψει το γενικό πως όλα είναι θέμα μυαλού, ψυχής και καρδιάς, και αμέσως μετά θα αναπτύξει ως εξής: Το πώς τα χρησιμοποιούμε, τι διεργασίες θα κάνουμε με αυτά και αν αυτά τα τρία θα λειτουργούν αρμονικά μεταξύ τους για να πράττουν το καλό, είναι ένα ζήτημα με το οποίο ασχολούνται επιστήμες ολόκληρες, ερευνητές, ψυχίατροι, εγκληματολόγοι και φυσικά κι η αστυνομία.
Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θίγει ένα εξαιρετικής σημασίας θέμα ως προς το τι είμαστε τελικά ως άνθρωποι σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο. Τρία σημεία –μυαλό, ψυχή και καρδιά– καθορίζουν το «είναι» μας, την ταυτότητά μας και κάθε αντίδραση, απόφαση, ενέργειά μας.
Επανήλθε το ίδιο απολαυστικός. Βρείτε το!
