Τα μαλλιά του είχανε γκριζάρει, αλλά ουδόλως η διάθεση του. Γιατί άλλωστε;
Δούλευε σκληρά και είχε μια αγαπημένη οικογένεια. Τα δύο παιδιά του, μία κοπέλα και ένα αγόρι στην ηλικία της εφηβείας ήταν η αδυναμία του.
Κάθε Σαββατοκύριακο σχεδόν κατευθύνονταν σε έναν μικρό όρμο στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, που δεν είχε πολυκοσμία, και απολάμβαναν το όμορφο τοπίο
σε συνδυασμό με την δροσερή θάλασσα. Το σημείο δεν ήταν τυχαία επιλογή.
Από νεαρός μαζί με την παρέα από το γυμνάσιο, είχανε μοιραστεί πολλές εμπειρίες. Συνήθως ευχάριστες, αλλά και εκείνες οι δυσάρεστες ήταν αναπόφευκτες στο μωσαϊκό της ζωής. Και εκείνος δεν απέφευγε τις συγκρίσεις του παρόντος με το παρελθόν. Ήταν ως άνθρωπος ρεαλιστής ανεξάρτητα αν αυτό τον έφθειρε σε κάποιες περιπτώσεις.
Οι σκέψεις αυτές, σύντομα παραμερίστηκαν όταν έφθασαν στον προορισμό τους. Η μέρα άλλωστε ήταν ευνοϊκή, ώστε να αξιοποιήσουνε ευχάριστα τον χρόνο τους.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει σύνθεση πινάκων ζωγραφικής με έργα των Mason Kang (The buzy city), Misty Lady (Street people) και Milen Art (Rainy love).
