Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Παναγιώτα Τσολάκη-Αγγελοπούλου: Το βιβλίο «Μάτια γεμάτα ενοχή» είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας «Υφαντό Της Μοίρας» και δεύτερο προσωπικό μου βιβλίο.
Η κινητήρια δύναμη, αυτό που άναψε μέσα μου την φλόγα και στάθηκε για μένα πηγή έμπνευσης στο συγγραφικό αυτό μονοπάτι, ήταν η αγάπη των αναγνωστών για το πρώτο μέρος της τριλογίας, το μυθιστόρημα «Τα Μάτια Μιας Γυναίκας». Οι αναγνώστες αγάπησαν του ήρωες μου όπως εγώ, ένιωσαν τις αγωνίες τους, τον πόνο, τα αναρίθμητα λάθη, τις αδιέξοδες επιλογές. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό, που με εμπιστεύτηκαν, αν και νέα στον θαυμαστό κόσμο της γραφής, και ταξίδεψαν μαζί μου.
Αυτό για μένα ήταν κάτι μαγικό, ανεκτίμητο. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, έμεινα ξάγρυπνη για μέρες, για όλους εκείνους τους ανθρώπους που περίμεναν… Το μυθιστόρημα μου «Μάτια γεμάτα ενοχή» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής για όλους εσάς…
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Τ.Α.: Ενοχή! Σε αυτό το δεύτερο μέρος οι ήρωες, γνώριμοι και νέοι, αισθάνονται μέσα τους βαθιά το ίδιο συναίσθημα, την ενοχή. Παλεύουν με τις επιλογές τους κι αναλογίζονται τις ευθύνες τους. Κάθε απόφαση έχει αντίκτυπο στη δική τους ζωή; Στις ζωές των άλλων; Το κουβάρι ξετυλίγεται σιγά σιγά δίνοντας στην τριλογία μία νέα ταυτότητα, μία νέα οπτική. Όλοι είναι ένοχοι, ποιος όμως είναι ο δολοφόνος;
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Τ.Α.: Στο πρώτο μέρος της τριλογίας υπάρχουν στοιχεία, μικρά μεμονωμένα σημεία, που έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν τον αναγνώστη στην αλήθεια. Αυτά τα στοιχεία δεν γίνεται να μπουν στο περιθώριο ή να αγνοηθούν. Σ’ αυτό το δεύτερο μέρος τα στοιχεία πολλαπλασιάζονται, κάνοντας τις πρώτες υποψίες να μετατραπούν σε βεβαιότητα αν η ανάγνωση γίνει με την δέουσα προσοχή. Θα συμβούλευα λοιπόν τους αναγνώστες να ανατρέξουν στο πρώτο μέρος όποτε αισθανθούν την ανάγκη και να διαβάσουν το μυθιστόρημα «Μάτια γεμάτα ενοχή» δίνοντας έμφαση στις λεπτομέρειες, αυτές τις τόσες δα κουκκίδες, που όμως κάνουν την διαφορά και μπορούν να φανερώσουν τα μάτια του ενόχου.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Τ.Α.: Μα φυσικά στην πιο ενδιαφέρουσα χώρα, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, την Ελλάδα! Στην χώρα κατά την οποία άλλωστε διαδραματίζονται και τα γεγονότα που βιβλίου. Δεν έχει σημασία το πότε, σε ποιο μέρος ή η διάρκεια. Όπου κι αν κοιτάξει κάνεις, σ’ αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου, βρίσκει πάντα κάτι να τον εκπλήσσει. Είναι η χώρα του πολύ, η χώρα των αντιθέσεων, η χώρα του γαλάζιου, η χώρα των συναισθημάτων. Ένα βιβλίο, ένα ταξίδι, ένας προορισμός…
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Π.Τ.Α.:
Κι εκεί που η Αλίκη βίωνε τον μεγαλύτερο πόνο, η Ηρώ κρατούσε στην αγκαλιά της το αγόρι της νιώθοντας ευγνωμοσύνη. Ένας άνθρωπος είχε φύγει από τον κόσμο της ματαιοδοξίας κι ένα μωρό μεγάλωνε, χαρίζοντας στη μητέρα του τα πρώτα του χαμόγελα. Κι η ζωή νίκησε τον θάνατο, μέσα από το αθώο του προσωπάκι, μέσα από τις ασυντόνιστες κινήσεις των ποδιών του, μέσα από τη λάμψη των ματιών του, κάνοντας τον κύκλο να συνεχιστεί…
Ήταν η Παναγιώτα Τσολάκη-Αγγελοπούλου, σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για το μυθιστόρημά της, Μάτια γεμάτα ενοχή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Είχε ακόμα τα λόγια της γριάς ουρλιαχτό μες στην ψυχή της, ό,τι την είχε προειδοποιήσει εκείνη τη μέρα που βρέθηκε στο διάβα της, το έβλεπε σιγά σιγά να πραγματοποιείται. Ήταν καταραμένη; Ήταν της μοίρας της το υφαντό καμωμένο από μετάξι μαύρο; Ποιον είχε βλάψει; Ποιον είχε ενοχλήσει και κάθε μέρα που περνούσε έχανε και κάτι αγαπημένο;
Το Σ την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο, το Μ μπήκε στη ζωή της ξαφνικά και σαν φωτιά άφησε πίσω του μονάχα αποκαΐδια. Ο Γιώργος της ίσα που ανέπνεε και η γλυκιά της μάνα… αχ πόσο την αγαπούσε.
Είχε επιζήσει, για κακή της τύχη, το άδειο της κουφάρι είχε πνοή ακόμα. Γιατί; Αυτό ήταν για 'κείνην η πιο μεγάλη τιμωρία.
Σκιές από το παρελθόν έρχονται να στοιχειώσουν το ταραγμένο της παρόν.
Δυο μάτια είναι συνέχεια καρφωμένα πάνω της, δυο μάτια την ακολουθούν παντού, δυο μάτια που δεν είναι ξένα, τα γνωρίζει, τα εμπιστεύεται, δυο μάτια αγαπημένα που μέσα τους ποτέ δεν μπόρεσε να δει όσα περίτεχνα έκρυβαν. Ήταν δυο μάτια γεμάτα ενοχή…
Η Παναγιώτα Τσολάκη-Αγγελοπούλου γεννήθηκε στις 13.3.88 στην Αθήνα από Κύπριους γονείς. Το καλοκαίρι του 1998 μετακόμισε στην Κύπρο με την οικογένειά της όπου έζησε για επτά συνεχόμενα έτη, έπειτα επέστρεψε στην Αθήνα για να φοιτήσει στη Φιλοσοφική σχολή, στο τμήμα «Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας». Μεγάλες της αγάπες, οι λέξεις και τα παιδιά. Η συνέχεια των σπουδών της στον τομέα της προσχολικής αγωγής στάθηκε για κείνη μονόδρομος. Σήμερα είναι υπεύθυνη Μεταβρεφικού τμήματος σε δημοφιλή Βρεφονηπιακό Σταθμό των νοτίων προαστίων της Αθήνας, χωρίς όμως να εγκαταλείψει ποτέ το πάθος της για τη γραφή που πάντα αποτελούσε για εκείνη πηγή έκφρασης και έμπνευσης. Έχει ασχοληθεί με διάφορα λογοτεχνικά είδη, με αφορμή την επαγγελματική της δραστηριότητα έχει διασκευάσει πληθώρα παραμυθιών, ενώ διηγήματά της κυκλοφορούν σε συλλογές διηγημάτων. Για το διήγημά της «5-4-20» έλαβε τιμητικό έπαινο λογοτεχνίας στην κατηγορία ενηλίκων του λογοτεχνικού διαγωνισμού «Μένω σπίτι - Ταξιδεύω παντού». Τα μυθιστορήματά της «Τα μάτια μιας γυναίκας» και «Μάτια γεμάτα ενοχή» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ελκυστής και είναι τα πρώτα δύο μέρη της τριλογίας «Υφαντό της μοίρας». Το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας θα κυκλοφορήσει σύντομα και πάλι από τις εκδόσεις Ελκυστής.
