Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του βιβλίου της Ελένης Σέννοια, Ο Κεκλημένος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ακρίτας, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα στοχαστικό ταξίδι. Σε αυτό αναφέρεται η αέναη αναζήτηση του ανθρώπου ως προς την έννοιά του, το σημαίνον, που για μια μάνα είναι το παιδί της, για έναν βασιλιά το κράτος του, για μια κοινωνία ο μεσσίας κ.ο.κ., δηλαδή ο Θεός, και ολοκληρώνεται με μια φειδωλή παρουσίαση όπου λέει: οδοιπορικό που ζητά από τον αναγνώστη να αφήσει τις έννοιες που γνωρίζει ήδη, για να τις επαναπροσδιορίσει μέσα από τον λόγο της γραφής. Όντως, με μια φράση αυτό ακριβώς είναι το σύγγραμμα, οδοιπορικό επαναπροσδιορισμού. Η εμπειρία ωστόσο χρειάζεται πολλές πολλές φράσεις για να περιγραφεί και πάλι, ίσως, να μην είναι αρκετές –συνυπολογίστε και τον ατομικό παράγοντα.
Τι κάνει λοιπόν κανείς όταν πρέπει ή επιθυμεί να (αυτο-)προσδιοριστεί ή να προσδιορίσει; Περίσκεψη, ανάλυση, συζήτηση, εμβάθυνση είναι μερικές από τις –ας πούμε– διεργασίες ενώ άπαντα χρειάζονται χρόνο, καθαρό κι ανοιχτό μυαλό, ηρεμία-ισορροπία, θετικότητα, σκάψιμο, αναζήτηση κ.ο.κ. Το πνεύμα, με άλλα λόγια, απαιτεί συγκέντρωση σκοπού (αυτοσυγκέντρωση) και δουλειά για να ανθίσει, για να βρούμε κατευθύνσεις, ν' ανακαλύψουμε μονοπάτια, να κοιτάξουμε εντός μας, να οριοθετήσουμε απόψεις ή να κατανοήσουμε κ.λπ. ενώ, μέσα από μια τέτοια διαδικασία, σίγουρα θα εξαχθούν κέρδη. Ένα τέτοιο «πρότζεκτ-σκεπτικό» πήρε η κυρία Σέννοια και, βάζοντάς του λυρισμό, ποιητικότητα και λογοτεχνία, το μετέγραψε σε αυτό το πόνημα.
Προφανώς, όλη αυτή η διεργασία δεν είναι απλή, ούτε εύκολη, ούτε αυτόματη αλλά, αν με ρωτάτε, άξιζε και με το παραπάνω το αποτέλεσμα κι αυτός ο τίτλος να έχει μια θέση στα ελληνικά γράμματα.
Δε θα σας μιλήσω για το οδοιπορικό σε αυτό το σημείωμα. Το οδοιπορικό, την όποια πορεία ή διαδικασία, καλό είναι να την ανακαλύπτει κανείς μόνος του ώστε να λάβει και το ανώτερο της εμπειρίας. Θα σας αναφέρω όμως τις επιμέρους συνιστώσες σε μια πρόθεση σκιαγράφησης περιεχομένου και γραφής.
Ως προς το ύφος, συναντάμε πεζά, πεζοποιητικά, ποιητικά και λυρικά μέρη αναλόγως στιγμής κι αναγκαιότητας. Επίσης, συναντάμε στοχασμούς κι αναλυτικά κείμενα αλλά και διαλογικά... σε όλα όμως υπάρχει ενιαία τυπολογία, αίσθηση αναγνωστική (ξέρεις ότι γράφει το ίδιο άτομο εν αντιθέσει με κάποια πονήματα που παραξενεύουν όταν διαφοροποιείται το συγγραφικό στιλ και νομίζεις ότι «μιλάει» έτερη γραφίδα) και λογοτεχνική απόδοση. Αξίζει δε να σημειωθεί πως πολλά αποσπάσματα διαθέτουν και μια δεύτερη «λειτουργία» αν αποσπασθούν από το σύνολο επειδή, ξέχωρα από τη ροή της αφήγησης, μπορούν να αποκτήσουν διαφορετικό σκοπό, ματιά, χροιά... χωρίς ωστόσο να χάσουν την ομορφιά ή την αξία τους.
Ως προς την ουσία τώρα, θα συναντήσουμε πολλά σημεία σοφίας, γνώσης, ρητορίας... Σημειώνω επιγραμματικά μια όμορφη τοποθέτηση για το θέατρο (παίζοντες, βλέποντες, έργο, σκηνικά) η οποία έχει μεταφορικές προεκτάσεις πέρα της δραματουργίας αυτής καθαυτής, οπότε εμπίπτει και στη διττότητα που προαναφέρθηκε.
Ένα θέατρο, που έφερε τί σημαίνει να μετέχεις σε κάτι που έχει ήδη γραφτεί και όχι να είσαι εξ αρχής γραμμένος, όπως τα σκηνικά ή το έργο.Θυμάστε ποια είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των σκηνικών και του έργου;
Επίσης, πολλές θέσεις-σκέψεις συγγράφονται ως πορίσματα (αλλού και αξιώματα) όπως: «Όταν δίνεις ορισμό στη ζωή από αίμα και όχι ψυχή, πώς θα καλύψεις το έλλειμμα Πνεύματος σε έργα που είναι αναγκασμένα να το υπηρετούν;» προτρέποντας με έναν τρόπο και ωθώντας τον αναγνώστη σε μια βαθύτερη εσωτερική επεξεργασία και σκέψη.
Ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι αυτός που σε σκοτώνει, αλλά αυτός που σε χρησιμοποιεί, η μεγαλύτερη διαφωνία είναι η υπακοή και ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός είναι η υποταγή.
Γενικότερα, θα βρεις μια αναζήτηση του τί είσαι, εσύ ως «υλικό στοιχείο», δηλαδή άνθρωπος, εαυτός, αλλά και ως χαρακτήρας, ψυχή... Σε αυτό το πλαίσιο, διερευνούνται έννοιες όπως το πνεύμα (Πνεύμα), ο έρως και η αγάπη, πάντα υπό το ανθρωποκεντρικό πρίσμα, δηλαδή του ανώτερου θηλαστικού και νοήμονος.
Στο πλήθος απευθύνομαι με παραβολές, σε ένα επίπεδο κατανόησης που μπορούν να με παρακολουθήσουν.Ήρθα να δώσω κατανόηση στην έννοια της αγάπης, της αγάπης στη σχέση της με την ελευθερία· μια σχέση νυν και αεί.Ο Θεός είναι αναδυόμενος από την αγάπη, φέρει αγάπη και πορεύεται προς την ελευθερία, χωρίς να ορίζει τί είναι.Θα μείνουν ζωντανοί οι έρωτες μέχρι να έρθει η κρίση;
Με λίγα λόγια, κι επιγραμματικά, θα διαβάσετε κάτι λόγιο, με πλούσιο λεξιλόγιο, ενδιαφέρουσες παρομοιώσεις κι εκφραστική δεξιοτεχνία, που διαθέτει ουσία, στοχασμό κι ανάλυση, σκέψεις και προτάσεις, σοφία κ.λπ. χωρίς όμως να κουράζει αναγνωστικά. Θα βρείτε πολλά σημεία που αξίζουν υπογράμμισης και δεύτερης «ματιάς» για να «σταθείτε» και να τα αναλογιστείτε σε προσωπικό επίπεδο.
Ανάμεσα στα έργα και την προσδοκία, μεσολαβεί η κρίση.Το καλό δέντρο κάνει καλό καρπό, και το κακό δέντρο, κακό καρπό.Λένε ότι βλέπουνμα ως τυφλοί,επιμένουν να οδηγούνκαι η αμαρτία μένει.Ο θάνατος όρισε τι ήταν η ζωή και όχι τι είναι.Είναι σπάνιο στην έρημο το νερό που ξεδιψά.
Φιλοσοφικό το έναυσμα που προσφέρει εδώ η Ελένη Σέννοια και πολλές και διαδοχικές οι επεκτάσεις των θέσεων και σκέψεων... σε ένα πνευματικό ταξίδι με στοχαστικό υπόβαθρο, αναλυτική διάθεση και επαναπροσδιορισμό.
Η δικαιοσύνη θα αποφασίσει για όσα κάνετε, αλλά η κρίση θα έρθει για όσα δεν κάνατε.Στην προφητεία βάζουμε την πίστη μας.Μην ορκίζεσαι γιατί ο όρκος δεν αντικαθιστά την αλήθεια.
Βαθύ βιβλίο, θεμελιώδες και ουσιαστικό, που αφήνει ίζημα ομορφιάς και σοφίας, ανθρωποκεντρικό και θεϊκό μαζί. Ποντάρει στην ποιητική αφήγηση με ουσιαστικό και αισθαντικό λόγο και διαθέτει μια εσωτερική ή δεύτερη ανάγνωση των ήδη γνωστών ή άγνωστων, οικείων αλλά και μη... και όλα αυτά μαζί, διαγράφοντας την πορεία Εκείνου, του Κεκλημένου.
Δεν έγινα μέρος του κάδρου, δεν έγινα μέρος του κόσμου, δεν μπορώ όμως να πάω ακόμη στον Παράδεισο, έχω μια ανάσταση στα ερχόμενά μου. [...] Εγώ, ο Κεκλημένος...
Προτείνεται!
