Ένθης Κουιρίνη
Καντάδα κρέμεται στο παραθύρι. Κολιέ στο στήθος μιας εποχής που χόρευε βαλς και αγαπούσε μέχρι θανάτου. Ουρά νυφικού από δαντελωτό κάκτο κάτω απ' τον Βράχο.
Η ώρα η καλή διαβάτη που σηκώνεις το βλέμμα στα χρόνια μου. Η κόμη μου μάκρυνε. Πλεξούδα με άνθη και αντοχή σαν τις ρίζες μου.
Κρόσσια που συνθέτονται στο πλακιώτικο θεϊκό φως. Κι αν διψάσουν τα ποτίζει ο Θεός!
Copyright © Ένθη Κουιρίνη All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία επιλογή της ίδιας