Αγριολούλουδο σπάνιο, όπως η φιλία και η αγάπη που αντέχουν στον χρόνο.
Έτσι ξεκινά η εμπειρία του μυθιστορήματος της Χριστίνας Σουλελέ που κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική. Ένα ανθρώπινο ανάγνωσμα, φορτισμένο από την αρχή που προκαλεί συγκίνηση και κρατά πολύ καλή παρέα.
Στην υπόθεση, γνωρίζουμε τον Ανδρέα που, γεννημένος στους πρόποδες του Ολύμπου, θα ακολουθήσει την ορειβατική αποστολή στον εορτασμό των πενήντα χρόνων από την κατάκτηση της κορυφής. Μαζί με τις εντυπώσεις του θα φέρει πίσω και αυτόν τον σπάνιο ανθό που απαντάται μόνο εκεί, με σκοπό να τον προσφέρει στην Κατερίνα του, τον πρώτο του έρωτα. Περισσότερα από πενήντα χρόνια μετά, η ζωγράφος Κάρμεν ετοιμάζεται για την έκθεση ζωγραφικής της, για χατίρι της οποίας θα επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Μια διαδρομή ζωής, από το Λιτόχωρο του 1964 ως τη Γαλλία του 2017 -κι ακόμα πιο πέρα- και δύο ζωές που στιγματίστηκαν από επιλογές άλλων, από αυταρχικούς γονείς, από την τύχη ή την ατυχία τους, από τη μοίρα ή τις κοινωνικές συμβάσεις κ.ο.κ., αποτελεί το βιβλίο. Κι εμείς καλούμαστε να ακολουθήσουμε αυτήν την πορεία μέσα στον χρόνο, να συμπαρασταθούμε στα παθήματα, να «δούμε» τις λακκούβες ή τους γκρεμούς όπου θα πέσουν, να προχωρήσουμε μαζί τους στις ανηφοριές και στις κακοτοπιές... κι εντέλει, να αναζητήσουμε μαζί τους τη δεύτερη ευκαιρία και την ευτυχία τους.
Αρχικά, πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί η αγάπη της συγγραφέως για τον Όλυμπο. Τη διακρίνεις εύκολα τούτη την αγάπη· την αισθάνεσαι σε κάθε εικόνα, σε κάθε μία περιγραφή τοπίου και σε όλες εκείνες τις πληροφορίες με τις οποίες εμπλουτίζει το κείμενο -που δεν είναι και λίγες!
Γιάνκεα το λένε. [...] Φύεται μόνο στον Όλυμπο κι άλλους κοντινούς συγγενείς δεν έχει.
Πέρα από τη/το γιάνκεα που μας συστήνει με τον καλύτερο τρόπο -προσωπικά, ούτε που είχα ξανακούσει ή δει το συγκεκριμένο αγριολούλουδο- υπάρχουν διάσπαρτες γνώσεις για τα ήθη και έθιμα. Και μια ηθογραφία του τόπου και του χρόνου σημαντικότατης λογοτεχνικής αλλά και ιστορικής σημασίας. Επίσης, οι εμβόλιμες Μυθολογικές παραστάσεις που συνδέουν το σήμερα (το παρόν της αφήγησης) με το αιώνιο είναι άξιες σχολιασμού. Εδώ πετυχαίνει να επαυξήσει το μυθογραφικό στοιχείο με μια εσάνς παραμυθιού και παράλληλα, επικυρώνει τη διαχρονικότητα των συναισθημάτων (έρωτας, αγάπη, φιλία) αλλά και τα πάθη των έμψυχων -ασχέτως αν μιλάμε για έναν κοινό θνητό ή για έναν Ολύμπιο Θεό.
Από 'κει και πέρα, σημείωσα το εύρημα με τις δύο φίλες του ήρωα: τη Μοναξιά και τη Σκέψη, οι οποίες έχουν μέγιστο ρόλο στα τεκταινόμενα και ανθρώπινη υπόσταση (γι' αυτό και γράφονται με κεφαλαίο). Ουσιαστικά, λειτουργούν ως ο άλλος μας εαυτός, ο συνοδοιπόρος εντός μας και ως μια επιπλέον φωνή πέρα εκείνη των ανθρώπων που μας αγαπάνε και έχουμε γύρω μας.
Τέλος, συγκράτησα μερικές πανέμορφες εκφράσεις, εδώ κι εκεί, μέσα στο βιβλίο που αποτελούν ωραία αποφθέγματα και προτροπές:
Όσο βρίσκεσαι στη ζωή, πρέπει να ζήσεις.
Ζήσε τη στιγμή και μη ζητάς απ' τη ζωή εγγυήσεις και εχέγγυα με το καλημέρα.
Με την ευκαιρία, αξίζει να σημειωθεί μια μικρή παράγραφος, έτσι εμβόλιμη κι αυτή ανάμεσα στις αφηγήσεις, όπου μιλάει περί τέχνης. Τη μεταφέρω παρακάτω και θεωρώ ότι με κάτι τέτοιο η συγγραφέας έχει θίξει ένα σημαντικότατο ζήτημα σε σχέση με τις μεταμοντέρνες -κυρίως- τάσεις σε διάφορες μορφές έκφρασης.
Η τέχνη δεν ξεγελά. Κρύβεται πίσω από τεχνικές, αλλά μπροστά στα μάτια του υποψιασμένου θεατή ξεγυμνώνεται. Αν δεν εκμυστηρευτεί πρώτα στον καλλιτέχνη την αλήθεια της, αν δεν αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές του, πώς θα ακουμπήσει της ψυχές αυτών που κάθονται μπροστά της και την κοιτούν;
Αυτός ο εξ ορισμού κανόνας, πολλές φορές φαίνεται να μη λαμβάνεται υπ' όψιν από τους νέους δημιουργούς που θεωρούν ότι είναι σε θέση να ξεγελάσουν το κοινό τους ή που ακολουθούν μόδες, τάσεις, ιδέες κ.ο.κ. που δεν τους αντιπροσωπεύουν, μόνο και μόνο επειδή θεωρούνται in.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα όμορφο μυθιστόρημα, τρυφερό, γλυκό κι ανθρώπινο, που μιλάει για την αγάπη παρομοιάζοντάς την με ένα μοναδικό λουλούδι. Προσφέρει ένα άξιο ταξίδι λέξεων και απολαυστική ανάγνωση.
Διαβάστε το!
