Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θεατρικό του Νίκου Γκίκα, το Flatiron, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θεοδόσης Αγγ. Παπαδημητρόπουλος.
Το αναγνωστικό ενδιαφέρον πυροδοτείται με το «καλημέρα» κερδίζοντας «από χέρι» τους πρώτους πόντους, και συγκεκριμένα, από το οπισθόφυλλο -συνήθως είναι το πρώτο πράγμα που διαβάζεις σε ένα βιβλίο, έτσι δεν είναι;- όπου, αντί περίληψης, διαβάζουμε σχετικά με το Φλατάιρον ότι ο όρος περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο ανακτάται μια χαμένη μνήμη: όπως το σίδερο που σβήνει τις τσακίσεις και τις ζάρες από το ρούχο. Με ακρίβεια, τέλεια και απόλυτα. Πρόκειται δηλαδή για μέθοδο ανάκτησης μνήμης και αποκατάστασης μαζί -ένα reboot/restart ίσως του μυαλού- ενώ οι προσδιορισμοί ακρίβεια, τέλεια και απόλυτα διασφαλίζουν και σκιαγραφούν τον βαθμό επιτυχίας. Παράλληλα, η λέξη χρησιμοποιείται και για να περιγράψει μια συγκεκριμένη στάση παιδοφιλίας -αυτό δε θα σας το «προδώσει» το οπισθόφυλλο, θα το αλιεύσετε αργότερα στις σελίδες του βιβλίου.
Στον πρόλογο θα γίνει αναφορά στην προκατάληψη και ντροπή που συνυπάρχει με το κοινωνικό ταμπού της καρέκλας του ψυχαναλυτή -ακόμα και στις μέρες μας!- με «επιστέγασμα» τον χαρακτηρισμό τρελός που έχει ως αποτέλεσμα χιλιάδες ανθρώπους που κρύβουν την ανάγκη τους και να μη λαμβάνουν τελικά καμία βοήθεια, αλλά και στη νέα πραγματικότητα που ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες ώστε -αν και μόνοι- δε θα ντρεπόμαστε να εκφράσουμε ούτε να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας.
Συνδυαστικά τώρα, οι προηγούμενες πληροφορίες, σε κάνουν να υποθέσεις -ορθώς- ότι η υπόθεση αφορά έναν ψυχίατρο, μια ψυχανάλυση και έναν ασθενή -το λιγότερο. Γυρίζοντας σελίδα διαβάζεις στα πρόσωπα του έργου πως η υπόθεση εμπλέκει όντως έναν ψυχίατρο μαζί με διάφορους άλλους χαρακτήρες ποικίλων ιδιοτήτων και ηλικιών. Κι από εκεί ξεκινάει το νήμα...
Στην πρώτη πράξη γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον το πράγμα καθώς έξι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συγκεντρώνονται στο ιατρείο του ψυχιάτρου και λαμβάνουν τις πληροφορίες που αφορούν στη σύναξη αυτή αλλά και στον γρίφο-πρόκληση(!) που σχετίζεται. Και τότε εκφράζονται φράσεις όπως: Απόψε θα δολοφονηθεί κάποιος ανάμεσά σας. [...] ...όλοι μάρτυρες του φόνου. Έχετε δύο επιλογές: να παραβρεθείτε, απλώς, στο συμβάν ή να επιδιώξετε να το αποτρέψετε προτού συμβεί -να το εξιχνιάσετε... [...] ...ή θα εξιχνιάσετε ένα έγκλημα που πρόκειται να συμβεί ή θα συρθείτε όλοι ύποπτοι για τη δολοφονία ενός ανθρώπου. [...] ...σας προσφέρω τον τρόπο για να λύσετε το μυστήριο: ο τρόπος είναι εσείς οι ίδιοι. [...] Για να λυθεί ο γρίφος θα πρέπει να γνωριστείτε. Για να γλυτώσετε θα πρέπει να γυμνώσετε τις ψυχές σας. [...] Κάποιος να σκοτώσει, κάποιος να πεθάνει κ' οι υπόλοιποι ν' ανακαλύψετε την αλήθεια. Θαρρώ πως τον πιο άχαρο ρόλο τον έχουν οι τελευταίοι, αφού ούτε ν' αποτρέψουν το έγκλημα μπορούν ούτε να το προβλέψουν. Κάπου εδώ, θαρρώ κι εγώ πως, σε έχει κεντρίσει ήδη, σου έχει εξάψει την περιέργεια -το λιγότερο- και ήδη αγωνιάς για την εξέλιξη και λύση, βεβαίως.
Τα συναισθηματικά στάδια μιας συναναστροφής με αγνώστους είναι: ευγένεια, περιέργεια, οικείωση, αντίθεση, υπαναχώρηση, αναζωπύρωση, οργή, εκτόνωση.
Δε μπορώ να σας πω κάτι παραπάνω για την ιστορία, θα σας πω όμως ότι αν εισπράξατε μια αστυνομική χροιά καλώς την εισπράξατε. Πρόκειται για αστυνομικό κλειστού χώρου -όλα γίνονται μέσα στο ιατρείο- και ψυχολογικό θρίλερ που μπορεί να προσδιοριστεί και ως ψυχόδραμα. Επίσης, μπορώ να σας πω ότι αυτό που στην αρχή δείχνει απίθανο κι εκκεντρικό (φόνος, δολοφόνος ανάμεσά τους, εξιχνίαση κτλ) τελικά συμβαίνει όπως ακριβώς ειπώθηκε. Στην πορεία και όσο εξελίσσονται τα δρώμενα θα διακρίνουμε διάφορα ψήγματα χιούμορ, φάρσας, μπλόφας που συνυπάρχουν με τα ανωτέρω ενώ συνεχώς θα μας ωθεί σε μια διαδικασία αποκωδικοποίησης και εύρεσης απαντήσεων (τι, ποιος, πού, πότε, γιατί κ.α.) και όλο αυτό καταλήγει σε πολλαπλές εκπλήξεις/αποκαλύψεις τόσο για τους ήρωες, όσο και για τον αναγνώστη-θεατή.
Η υποβολή είναι η υψηλότερη μορφή τέχνης.
Η συνολική εμπειρία είναι υπερ-απολαυστική. Οι χαρακτήρες ολοκληρωμένοι, οι συσχετισμοί απόλυτα δοσμένοι και όλα τα ερωτηματικά (θα) έχουν απαντήσεις. Δεν υπάρχουν «ημιφωτισμένες» περιοχές -έστω κι αν έτσι δείχνει ως ένα βαθμό- ούτε θολά περιγράμματα και ομιχλώδεις σημεία. Δεν υπάρχουν κενά ή κομμάτια του παζλ που εκλείπουν. Όλοι και όλα ξεκαθαρίζονται και προσδιορίζονται από τον συγγραφέα -κι αν νομίζεις ότι δεν, κάνεις μια δεύτερη ανάγνωση, ξαναπιάνεις το νήμα από την αρχή και τότε βλέπεις ολοκάθαρα και την πιο μικρή λεπτομέρεια.
Επίσης, περιέχει πολύ συναίσθημα ή, ας πούμε, έχει μεγάλο βαθμό συναισθηματικής φόρτισης παρόλο που ως περιγραφή μπορεί να δείχνει πιο «στεγνό», ψυχολογικής υφής κι αστυνομικής διερεύνησης, και θίγει καίρια και διαχρονικά κοινωνικά ζητήματα.
Πρόκειται για ένα εξαίσιο θεατρικό τριών πράξεων που δεν έχει τίποτα περιττό ή τυχαίο και θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια καλοστημένη παγίδα (!) με θύμα έναν, δύο ή περισσότερους, γιατί εξαρτάται και από την οπτική καθενός, αλλά νικητές άπαντες! Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στους ζωντανούς (στραβό χαμόγελο και μικρό σήκωμα φρυδιού με νόημα).
Διαβάστε το (χθες) και οπωσδήποτε δείτε το στην σκηνή (όποτε)!
Περισσότερα:
