Όταν διοργάνωνα τον διαγωνισμό παραμυθιού και όριζα την κατηγορία «παραμύθι ενηλίκων» κάτι τέτοιο είχα κατά νου -αν και λίγοι συμμετέχοντες το «έπιασαν» έτσι. Σαν το μυθιστόρημα της Έλενας Γιοβανάκη, Ο δρόμος με τα χίλια χρώματα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Δηλαδή, μια φανταστική ιστορία που απευθύνεται σε μεγάλους, περιέχει το μύθο του παραμυθιού, τη μαγεία του και τη διδακτική περιπέτειά του.
Το πολύ καλό του ξεκίνημα προϊδεάζει για τη συνέχεια και αποτελεί μια πρώτη γεύση από αυτό που ακολουθεί, ικανή ωστόσο να σε κεντρίσει. Ωραίες εικόνες γεννιούνται συνεχώς, παράλληλα με τη φαντασία και την απολαυστική ροή. Η ανάγνωση ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς και συνεχίζει ως το τέλος.
Όσο ψηλά κι αν κοιτάξουν τα δέντρα του ποταμού, το βουνό δεν θα καταδεχτεί ποτέ να κατέβει να τους μιλήσει.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να σημειώσω, ακολουθώντας τους ήρωες της κυρίας Γιοβανάκη μέσα από τις ιστορήσεις της, είναι το απόσταγμα σοφίας που διαγράφεται εμφανώς στα κείμενα. Αν με ρωτάτε, παραμύθι άνευ σοφίας δεν υπάρχει ενώ είναι σαφές ότι για να προσδιοριστεί μια αφήγηση ως παραμύθι οφείλει -τρόπον τινά- να προάγει και να δικαιώνει το καλό, το ηθικό, το σωστό, το τίμιο, το δίκαιο κ.π.λ. διαφορετικά θα μπορούσαμε τώρα να μιλάμε για ένα κοινωνικό fantasy μυθιστόρημα. Βέβαια, κι αυτός ο προσδιορισμός σωστός θα ήταν!
Η απληστία είναι η μεγάλη αδυναμία των ανθρώπων.
Μα, αν έχουμε όσα στ' αλήθεια επιθυμεί η καρδιά μας, δεν έχουμε λόγο να ζητήσουμε κι άλλα.
Αρχικά, πρέπει να μιλήσουμε για την υπόθεση. Υπάρχουν δύο παράλληλες ιστορίες που διατρέχουν τις σελίδες, φαινομενικά ασύνδετες ως προς τον χρόνο και τον τόπο. Δύο νέοι άνθρωποι σε μια ελληνική πόλη σήμερα προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει», να απαντήσουν ερωτήματα που τους απασχολούν και να προχωρήσουν τη ζωή τους σε μια σωστή και γόνιμη βάση και, από την άλλη, το εκπληκτικό Ιλ-Ναχίρ που μπορεί να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία γίνεται το μήλο της Έριδος για έναν πολεμιστή, δύο δίδυμους μισθοφόρους και έναν ερωτευμένο νεαρό.
Το βιβλίο είναι η ιστορία του Παύλου και της Σοφίας, μα είναι και η ιστορία μιας πανέμορφης πριγκίπισσας που πόθησε το μαγικό πετράδι όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, του πρίγκιπα Χέρεμον, του βασιλιά Μάνους, του ιερέα Μέλχιρ, της Αλέριαν, των Παιδιών του Ανέμου και πολλών πολλών άλλων.
Υπάρχει πολλή ομορφιά σε τούτο το βιβλίο, ένας επικός χαρακτήρας -που δε βασίζεται σε πολεμικά στοιχεία- και οδοιπορικό περιπέτειας, εξερεύνησης και ανακάλυψης. Μαγεία, φυσικά, αλλά όχι γιατί θα διαβάσετε για μάγους· επειδή θα σας μαγέψει. Είναι ένα υπέροχο παραμύθι για μεγάλους και ένα κοινωνικό μυθιστόρημα μαζί, γοητευτικό και συναρπαστικό, καθώς φυλάει εκπλήξεις κι αποκαλύψεις που καθηλώνουν.
Ιδιαίτερο εύρημα αποτελεί το μαγικό πετράδι Ιλ-Ναχίρ που συνδυάζεται με την πέτρα της Αλήθειας, αλλά περισσότερα για το υλικό των απατηλών πόθων και τη μάταιη Επιθυμία θα μάθετε από μόνοι σας διαβάζοντας το πόνημα. Εξάλλου αυτή είναι η ουσία κάθε λογοτεχνικού έργου. Μόνοι σας θα εντοπίσετε και το απόσταγμά του, αν και μπορώ να σας πω με μια φράση πως η συγγραφέας μάς «δείχνει» πώς γεμίζει η ψυχή του ανθρώπου, ποιος είναι ο θησαυρός που αναζητά/-ούμε/-ούν... μεταξύ άλλων.
Ταιριάζει σε κάθε φιλαναγνώστη. Αποκτήστε το!
