Ονομάζομαι Άλντους και είμαι ο πρώτος άνθρωπος που πατά το πόδι του σε αυτόν τον μικρό πλανήτη. Η ανθρωπότητα επιτέλους έφτασε μετά από χιλιετηρίδες σε αυτόν τον μακρινό και αφιλόξενο τόπο και εγώ έχω την τιμή να κοιτάω αυτό το επίτευγμα από τα δικά μου μάτια. Είμαι ο μόνος επισκέπτης που κατάφερε να προσγειωθεί εδώ. Ο δεύτερος μικρός πλανήτης στο ηλιακό σύστημα από πολλά χρόνια θεωρούνταν ακατάλληλος καθώς η ατμόσφαιρα του είχε χαθεί ξαφνικά χωρίς λόγο.
Αφού άνοιξα το καπάκι της κάψουλας μου, πετάχτηκα έξω και πάτησα το πόδι μου στο ερημικό τοπίο. Παντού έβλεπα έρημο γύρω μου. Λίγα δέντρα ξεραμένα ξεπροβάλλουν σαν σημάδι ενός παλιότερου, πιο ζωντανού περιβάλλοντος, ενώ η κάψουλα μου άρχιζε να καλύπτεται από τη σκόνη αυτού του έρημου πλανήτη. Προχωρώ με τη στολή μου σε μια πεδιάδα για να ανακαλύψω λίγο πιο μακρυά μεταλλικούς σκουριασμένους γίγαντες και τεράστιους δρόμους που οδηγούν μέσα σε κάτι που μοιάζει με πόλη. Συνεχίζω να προχωρώ μέσα της και αισθάνομαι περίεργα που εγώ είμαι ο μοναδικός κάτοικος του πλανήτη έχοντας σταλεί να βρω τα μυστικά του.
Η αποστολή μου ήταν απόλυτα συγκεκριμένη. Να βρω τι απέγινε εκείνος ο πλανήτης και να στείλω τα στοιχεία πίσω στον δικό μου. Δυστυχώς ήταν ταξίδι μίας διαδρομής και το ταξίδι μου ήταν από την αρχή καταδικασμένο. Η έρευνα που είχα σταλεί να κάνω ήταν να μάθω πώς ο πλανήτης αυτός όλος καταστράφηκε και ο πληθυσμός του αφανίστηκε έτσι ώστε να σώσω τον δικό μου που αντιμετώπιζε την ίδια καταστροφή με εκείνον.
Ο πλανήτης μου, πέμπτος στο ηλιακό σύστημα, παρόλο το τεράστιο μέγεθός του πέθαινε. Το έδαφος του μετατρεπόταν σε ξηρό, οι τροφές λιγόστευαν καθώς τα δέντρα πέθαιναν και τα νερά άρχιζαν να χάνονται με γοργούς ρυθμούς στα βάθη της γης. Οι άνθρωποι φτιάξαμε κάψουλες μίας μόνο διαδρομής με σκοπό να ανιχνεύσουν στοιχεία άλλων πλανητών παρόμοια με τον δικό μας και να αναλύσουν τι πήγε στραβά μήπως και προλάβουμε τον αφανισμό μας στέλνοντας τα πίσω.
Προχώρησα μέσα στην πόλη και το κομπιούτερ του χεριού μου έδινε πληροφορίες για την ύπαρξη ενός άλλου παλαιού κομπιούτερ σε ένα κτήριο μέσα. Εκεί σκέφτηκα θα μπορούσα να πάρω πληροφορίες από κάποια βίντεο ή στοιχεία για το τι είχε γίνει. Κινήθηκα άμεσα καθώς ο χρόνος μου ήταν λιγοστός. Το οξυγόνο μου ήταν αρκετό αλλά δεν θα με πήγαινε για πολύ μακρυά.
Το ήξερα ότι εκείνο το μέρος θα ήταν και ο τάφος μου, ο τελικός μου προορισμός. Μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, είχα επιλεγεί να είμαι εγώ ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Μία τελευταία ελπίδα καθώς οι άλλες κάψουλες δεν είχαν μεταδώσει το σήμα τους για πολύ καιρό, σημάδι ότι είχαν πεθάνει οι ταξιδευτές τους.
Ανάμεσα από τα χαλάσματα φάνηκε η πόρτα του κτηρίου που έμοιαζε και λίγο με αυτές που είχαμε στον δικό μας πλανήτη. Με ένα λοστό που είχα κατάφερα να την ανοίξω και πέρασα μέσα. Το ραντάρ του χεριού μου μου έδειξε στο εσωτερικό του κτηρίου να βρίσκεται ο προορισμός μου και εγώ συνέχισα προς τα εκεί. Γύρω μου υπήρχε κάποιου είδους διακόσμηση και έπιπλα από πάρα πολύ καιρό πριν. Σίγουρα ήταν ανθρωποειδή αυτά που ζούσαν εδώ παρόμοια με εμάς μα αυτή τη στιγμή δεν με ενδιέφερε. Έπρεπε να πάω να βρω εκείνον τον υπολογιστή. Από εκεί θα μάθαινα σχεδόν τα πάντα.
Καθώς μπήκα στην επόμενη αίθουσα υπήρχε ένα γραφείο και ένα μεταλλικό κουτί με κάτι σαν οθόνη επάνω του. Πάτησα ένα πλήκτρο στη στολή μου επάνω και εκείνη έριξε ένα μαγνητικό παλμό στον χώρο ενεργοποιώντας προσωρινά τα ηλεκτρονικά εκεί γύρω. Ο υπολογιστής άνοιξε και στην οθόνη φάνηκε κάτι σαν ένα μήνυμα καλωσορίσματος. Μετά από λίγο μπήκε σε κάποιο περιβάλλον αναμονής και έπειτα άνοιξε κάποιο είδος αρχαίου λειτουργικού. Πάτησα ένα άλλο
πλήκτρο στη στολή με σκοπό να τραβήξει όλα τα στοιχεία από εκεί μέσα στη μνήμη αυτόματα ώστε να μπορέσω να φύγω και να στείλω το υλικό στη γενέτειρά μου.
Όσο γινόταν αυτή η διαδικασία αισθανόμουν άβολα και περίεργα. Ήταν σαν να ήμουν εγώ τώρα ο μοναδικός καταδικασμένος κάτοικος αυτού του πλανήτη και είχα χρέος να τον σώσω και αυτόν, ή μάλλον αισθανόμουν τύψεις που έπαιρνα έτσι απλά τις πληροφορίες του από την προηγούμενη ζωή του. Σκεφτόμουν το λάθος εκείνο που τους ώθησε στον αφανισμό αν ήταν παρόμοιο με το δικό μας και αν ήταν αυτή η αλήθεια τότε μήπως και εμείς είχαμε σχέση με αυτόν τον πολιτισμό; Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που με έστειλαν εδώ πέρα; Πώς έχουμε συμβατότητα με τα κομπιούτερ τους; Τι συμβαίνει εδώ; σκέφτηκα καθώς η μνήμη μεταφορτώνονταν στη στολή μου.
Δίπλα μου υπήρχε ένας καναπές -τι παράξενα περίεργο- παρόμοιος με αυτούς που είχαμε στα σπίτια μας και πήγα και κάθισα. Δευτερόλεπτα μετά και αφού η μεταφορά ολοκληρώθηκε την έβαλα να τρέξει. Στην αρχή διστακτικά καθώς είχα σαφείς οδηγίες να μην το κάνω, μα δεδομένης της κατάστασης και του επερχόμενου θανάτου μου σε αυτόν τον έρημο από ζωή πλανήτη το έκανα. Πάτησα να παίξει το βίντεο και τότε το είδα.
Καθισμένος σε έναν καναπέ μιας άλλης εποχής, εγώ ένας αστροναύτης, εκτελούσα την μοναδική και τελευταία αποστολή πλέον σαν κάτοικος ενός πλανήτη που δεν ήξερα ακόμα το όνομά του, απολαμβάνοντας με λίγη πικρία θα έλεγα τις τελευταίες ανάσες που μου παρείχε το οξυγόνο της στολής μου.
Νόμιζα ότι έβλεπα παραισθήσεις μπροστά μου όταν το βίντεο έπαιξε προβαλλόμενο μέσα στο κράνος μου. Νόμιζα πως είχε γίνει κάποιο λάθος καθώς αυτό που έβλεπα ήταν άνθρωποι σαν εμάς να ζουν, να διασκεδάζουν αλλά και να προκαλούν πόλεμο. Να εξαντλούν τους πόρους του πλανήτη και να μη γνωρίζουν ευτυχία καμιά. Παρατηρούσα τους αιώνες να περνάνε και ακόμα και η εξέλιξη της τεχνολογίας και της ιατρικής δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα στο να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να εξελιχθούν σαν είδος.
Το βίντεο έδειχνε ακόμα την εξέλιξη στην αεροναυπηγική, την πρώτη πτήση, τα αεροπλάνα και δεκαετίες μετά τους δορυφόρους, τις διαστημικές κάψουλες και στο τέλος τον αποικισμό σε άλλους πλανήτες. Με τον πλανήτη να σβήνει οι άνθρωποι πέθαιναν έχοντας μετατρέψει το κλίμα, κόβοντας τα δέντρα και καταστρέφοντας τη φύση που τους συντηρούσε με τροφή.
Έντρομος κατάλαβα ότι εκείνοι οι άνθρωποι ήταν οι πρόγονοί μας. Μα αυτό ήταν μια γνώση που κανένας δεν μας είχε πει. Ούτε σαν μυθολογία. Νομίζαμε ότι ήμασταν οι μόνοι κάτοικοι του μεγάλου πλανήτη, του πέμπτου κατά σειρά του ηλιακού συστήματος. Πόσο λάθος είχαμε κάνει!
Τώρα που αντικρίζω αυτό το βίντεο βλέπω το χαμένο κομμάτι που έλειπε από τις δικές μας γενιές και νιώθω πιο ολοκληρωμένος. Βέβαια στάλθηκα να συλλέξω κάτι μη μπορώντας να γυρίσω πίσω. Δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα έχει αυτό στον δικό μας κόσμο και κατά πόσο από αυτό θα προβάλλουν, μα πιστεύω ότι θα πάει χαμένη η όλη μου προσπάθεια. Η όλη αποστολή μου φαινόταν παράλογη για τη βιασύνη και την ώρα που την διάλεξαν να γίνει. Νομίζω ήταν πολύ αργά.
Καταλαβαίνω ότι η ανθρωπότητα δεν άλλαξε καθόλου. Όπου και να προερχόταν ή να πήγαινε διέλυε τα πάντα και δεν σεβόταν καμία φυσική ή ανθρώπινη αξία. Σχεδόν πάντα κατέληγε να αυτοκαταστρέφεται μην έχοντας σεβασμό στη φύση κατασπαράζοντας όλους τους φυσικούς πόρους.
Έκλεισα το βίντεο έχοντας στο μυαλό μου τις τραγικές φωνές από τις τελευταίες εικόνες του πλανήτη εκείνου που δεν ήξερα το πραγματικό του όνομα. Όταν είχα φύγει μου είχαν πει για όνομά του έναν κωδικό, ένα κοινό νούμερο μέσα στο σύμπαν. Μα είμαι σίγουρος πως εκείνοι οι κάτοικοί του κάπως θα τον ονόμαζαν.
Βλέποντας το οξυγόνο να τελειώνει ένιωθα τα λεπτά του χρόνου να βαραίνουν καθώς το μυαλό μου άρχιζε να βλέπει διάφορα πράγματα που δεν ήταν εκεί λίγο πιο πριν. Βρέθηκα μαζί με άλλους ανθρώπους που με πήραν μακρυά και λίγο πριν χαθώ στα χέρια του θανάτου μού έβγαλαν το κράνος. Επιτέλους άκουσα γέλια, χαρές και φωνές παρόμοιες με τις δικές μας. Μπορούσα μάλιστα να καταλάβω μερικές από τις λέξεις τους. «Ζωή», «ανάσα», «ελπίδα», «φως».
Νόμιζα πως είχα πεθάνει όταν ένιωσα τα χέρια ανθρώπων να με ακουμπάνε και να διοχετεύουν μέσα στο σώμα μου εκείνες τις λέξεις σαν ευχές. Τα μάτια μου αργούσαν να προσαρμοστούν στον ήλιο που ανέτειλε και χτυπούσε το δέρμα μου καθώς το κράνος δεν υπήρχε να με προστατεύει.
Ένιωθα τη ζέστη του αρχαίου ήλιου να με χαϊδεύει και λίγο πριν καθαρίσει η όρασή μου ρώτησα πώς ονομάζεται αυτός ο υπέροχος πλανήτης.
Η φωνή βγήκε από κάποια αρχαία όντα, σαν όλοι οι μύθοι του παρελθόντος να υπήρχαν σε κάποια άγνωστη μεριά του σύμπαντος, άνοιξαν σαν ένα κουτί γνώσης και μου απάντησαν. Μου είπαν ότι ονομάζεται «Γη», ή αλλιώς ο μπλε πλανήτης, και ότι εγώ προερχόμουν από τον κόκκινο πλανήτη τον «Άρη».
Συμφώνησα γιατί ακριβώς αυτό ήταν το όνομα του. «Τώρα ταίριαζαν όλα», σκέφτηκα καθώς έβλεπα επάνω στον γαλάζιο ουρανό τους τον μακρινό δικό μου πλανήτη να φαίνεται πολύ μικρός.
«Ώστε Γη ονομάζεται λοιπόν;» Σηκώθηκα όρθιος καθώς συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να αναπνέω πλέον καθαρό οξυγόνο εκτός στολής. Ο αέρας ήταν βιώσιμος και όχι επικίνδυνος όπως μας είχαν αρχικά πει. Ένιωσα το σώμα μου να γεμίζει ολόκληρο από ενέργεια καθώς το οξυγόνο με ενεργοποιούσε και όταν αντίκρισα εκείνες τις μορφές πιο καθαρά τότε κατάλαβα ότι ήταν άνθρωποι σαν εμάς. Οι προγονοί μας που τώρα μπορώ να πω ότι είχαν γίνει οι μελλοντικοί μας πατέρες. Το πιο περίεργο ήταν πως ξέρανε. Ότι κάποια μέρα θα γυρίσει «κάποιος» και θα του μεταδώσουν την γνώση καθώς από τα λεγόμενα τους συνειδητοποίησαν τα λάθη τους και έμαθαν ότι το μεγάλο ταξίδι έχει να κάνει με τον αυτοσεβασμό αλλά και το γνώρισμα του εαυτού. Τίποτα άλλο δεν το αντικαθιστά αυτό παρά μόνο η ικανότητα να βλέπεις και να ακούς. Αυτή ήταν η γνώση που έπρεπε να στείλω πίσω στον πλανήτη μου. Δεν ήξερα αν θα το έκανα ή αν θα ήταν πολύ αργά καθώς ήδη η μοίρα για όλους μας είχε προδιαγραφεί. Αν το έστελνα, τι χρόνο θα είχαν να συνειδητοποιήσουν ότι ή «σωτήρια φόρμουλα» είναι η συνείδηση μας;
Σκεφτόμουν νοσταλγικά τον πλανήτη μου, ότι δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω. Να μεταφέρω εγώ τα όμορφα νέα. Αν το έκανα δεν ήξερα αν θα άκουγαν. Εκείνοι είχαν προδιαγράψει το μέλλον τους, ενώ εγώ είχα σταλεί εδώ να πεθάνω σαν σωτήρας και μου δημιουργήθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.
Να μην είμαι καταδικασμένος σε ένα ταξίδι θανάτου παρά μόνο να μπορέσω να ζήσω σε μιαν άλλη γη.
Copyright © Πέτρος Βαζακόπουλος All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Κώστα Ευαγγελάτου (Μορφές στη φύση, ακρυλικό)
