Στο πλαίσιο παρουσίασης δημιουργικών ανθρώπων και γενικότερα καλλιτεχνών, γνωρίστε την σκηνοθετική ομάδα από την Αίγινα που, πρόσφατα, ολοκλήρωσαν μια ταινία μικρού μήκους και συγκεκριμένα ένα motivational χορευτικό βίντεο, όπως το αποκαλούν, που ονομάζεται In the end... it always matters. Στο εγχείρημα αυτό έχουν ως "όχημα" το χορό και τον λόγο και όλα εκείνα που έλειψαν λόγω καραντίνας όπως και όλα όσα θα μας φέρουν ξανά κοντά.
Διαβάστε, πώς απαντούν οι συντελεστές στο ερωτηματολόγιο Blood New που επιτρέπει στους καλλιτέχνες να μιλήσουν για τη δουλειά και τον εαυτό τους και σε εμάς να τους γνωρίσουμε. Παρακάτω, θα βρείτε και την ταινία τους...
Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Μαρία Γιαννοπούλου: Η ευτυχία είναι μικρές στιγμές στην καθημερινότητά μας. Κάθε χαμόγελο κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι και μια στιγμή ευτυχίας.
Ανέστης Κορνέζος: Εκ των έσω. Ποτέ δεν έρχεται από εξωτερικούς παράγοντες και δεν μπορεί να υπολογιστεί από τέτοιους. Δεν έχει να κάνει με προσωπικές επιτυχίες, κατακτήσεις. Είναι η γαλήνη που απορρέει από καθημερινές, απλές αλλά καθόλου απλοϊκές στιγμές. Η στάση ζωής μπορεί να μετρήσει την ευτυχία. Όταν η καρδιά και το μυαλό, τοποθετούνται σε αρμονική συνύπαρξη με τον συνάνθρωπο, τον εαυτό μας και τη ζωή την ίδια. Όταν αισθάνομαι ότι η πορεία μου με τον σκοπό μου διασταυρώνονται, τότε ναι, βιώνω πληρότητα και ψυχική νηνεμία. Και τον συγκερασμό αυτών, τον αποκαλώ ευτυχία.
Την δημιουργία;
Μ.Γ.: «5, 6, 7, 8», όπως ξεκινά το μέτρημα κάθε χορευτικής εκτέλεσης.
Α.Κ.: Στιγμή τη στιγμή, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα. Κάθε κλάσμα δευτερολέπτου που περνά, γεννά ιδέες, ανθρώπους, θριάμβους, γεννά ζωή. Από έναν απειροελάχιστα μικρό οργανισμό έως ένα ατέρμονο σύμπαν. Και από τη στιγμή αυτή, καθετί που θα δημιουργηθεί, οφείλει να λειτουργήσει εύρυθμα, να συνυπάρξει, να εξελιχθεί και κατά κανόνα, να συνεχίσει το γαϊτανάκι της δημιουργίας. Οπότε, μετράται με την ευθύνη της συνέχισης και της αυτοεξέλιξης.
Την επιτυχία;
Μ.Γ.: …με τις επιτυχίες των μαθητριών μου.
Α.Κ.: Με τον προσωπικό απολογισμό. Δημιουργώντας συνεχώς καινούριες αναμνήσεις. Με τη δια βίου μάθηση και τη συνεχή ανάπτυξη, πνευματική, σωματική και ψυχική. Και το κυριότερο, παρατηρώντας τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Αν είναι ευτυχισμένοι, τότε ναι, θα μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας επιτυχημένους.
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Μ.Γ.: «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», ήταν η πρώτη παράσταση της σχολής μου, το πρώτο ολοκληρωμένο έργο μου, πριν 10 χρόνια. Αυτό που ένιωσα δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια!
Α.Κ.: Στα 19 μου, όταν κυριολεκτικά εκ του μηδενός, προέκυψε μια μικρού μήκους ταινία, το «Necrology», από ένα project μεταξύ συμφοιτητών. Τότε, άνοιξε και η πόρτα της κινηματογραφικής δημιουργίας, σε εντελώς προνυμφικό βέβαια στάδιο. Με κατέκλυσε μια αίσθηση παντοδυναμίας αλλά και ευθύνης. Να μπορείς να δημιουργείς από το τίποτα, εικόνες, συναισθήματα, άλλους κόσμους. Και ταυτόχρονα να απομονώσεις και να εκφράσεις το απολύτως ατομικό σου "εγώ", ως δημιουργός, πάντα με γνώμονα το αίσθημα της προσφοράς, της μετάγγισης ιδεών, την ευαισθητοποίηση. Κάτι το αμίμητο, όπως το δακτυλικό σου αποτύπωμα.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Γ.: Η τελευταία σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία «Dirty Dancing» όπου οι πρωταγωνιστές χορεύουν το «Time of my life».
Α.Κ.: Η σκηνή με την παρτίδα του σκακιού ανάμεσα στον Θάνατο και τον Ιππότη, από την Έβδομη Σφραγίδα. Η αξία των ερωτήσεων εκεί όπου δεν υπάρχει απάντηση… Έτσι θα έπρεπε να είναι η ζωή, διαχρονική, να υπερβαίνει τα στεγανά μιας απλής μεταφοράς.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Μ.Γ.: Gramofon - Eugen Doga
Α.Κ.: Tom Traubert's Blues από Tom Waits. Μουσική όχι για ν’ αντισταθείς σε κάτι, ούτε να κατανοήσεις κάτι, απλά να απολαύσεις, να παρατηρήσεις, να γευτείς. Μουσικός υπαρξισμός, αλλά ξέχειλος από συναίσθημα, όπως θα 'πρεπε να είναι κι η ζωή.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Μ.Γ.: Στις αυλές της αναγεννησιακής Ιταλίας του 15ου αιώνα, από όπου προέρχεται το μπαλέτο.
Α.Κ.: Δεκαετία του ’40 στην Αμερική. Χόλυγουντ, ανάδειξη του νεορεαλισμού στην τέχνη και μάχη ανάμεσα στον εμπορικό σινεμά και τον μοντερνισμό. Μια καλοκουρδισμένη αλλά καμουφλαρισμένη, με δόλιους σκοπούς, μηχανή παραγωγής ονείρων. Αμερικάνικο noir. Και Jazz, αυθεντική, νέγρικη Jazz.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Μ.Γ.: Κίτρινο
Α.Κ.: Πράσινο
Η λαχτάρα;
Μ.Γ.: Μπλε ηλεκτρίκ
Α.Κ.: Μπλε
Η φλόγα;
Μ.Γ.: Κατακόκκινο
Α.Κ.: Κίτρινο
Πιστεύεις...
Μ.Γ.: …ότι όταν χορεύεις, γράφεις στη γη όσα θέλει να πει η καρδιά.
Α.Κ.: …στο παιδί που θα γεννηθεί και θα ξεπεράσει τον γονιό του. Που θα δει τα σφάλματα και τις παραλείψεις του, θα τα απαλύνει όσο μπορεί και θα οικοδομήσει ένα πιο φιλόξενο παγκόσμιο σπίτι για τα δικά του παιδιά.
Πονάς...
Μ.Γ.: …όταν βλέπεις ότι κάτι χάνεται…
Α.Κ.: …συχνά, και είμαι ευγνώμων.
Προχωράς...
Μ.Γ.: ...και γίνεσαι πιο δυνατός και δημιουργικός, όταν βλέπεις τα αποτελέσματα της δουλείας σου.
Α.Κ.: …χωρίς να μετρώ, χωρίς να αναλύω, χωρίς να βολεύομαι. Χωρίς εφησυχασμό, ακόρεστα αλλά με σεβασμό στα πάντα. Χωρίς να χορταίνω βιώματα, εμπειρίες, πρόσωπα, συγκινήσεις, χρώματα. Σιωπώντας αρκετά και αφουγκραζόμενος ακόμα περισσότερο.
Χορεύεις;
Μ.Γ.: Συνέχεια! Δεν υπάρχει ζωή χωρίς χορό!
Α.Κ.: …με κλειστές, κλειδωμένες πόρτες και τον καθρέφτη καλυμμένο. Ζηλεύω την ελευθερία που χαρίζει, την ευκαιρία να μιλήσεις χωρίς λόγια για όσα θες και κουβαλάς. Ο χορός σε κάνει να δείχνεις έτσι όπως πραγματικά πρέπει να είσαι. Γι' αυτό και η συνεργασία μας με την Μαρία, με ελκύει και με γοητεύει. Γιατί στο ταλέντο της μπορώ να δω ειλικρίνεια, εξωστρέφεια, αλήθεια.
Ξαναγεννιέσαι...
Μ.Γ.: …όταν βλέπω τις μαθήτριες και τους μαθητές μου να εξελίσσονται και να γίνονται καλύτεροι.
Α.Κ. : …κάθε πρωί.
Χάνεσαι...
Μ.Γ.: …στο ρυθμό της μουσικής.
Α.Κ.: …όταν με εγκαταλείπει η έμπνευση. Όταν μου λείπει η τέχνη και δεν βρίσκω ευκαιρίες να δημιουργήσω. Και όταν περιορίζομαι στη συμβατική αντίληψη της σοβαροφάνειας.
Τραγουδάς;
Μ.Γ.: Όχι. Προτιμώ να χορεύω.
Α.Κ.: …ασταμάτητα. Αν δεν με είχε κερδίσει η τέχνη της εικόνας, θα κατέληγα στη μουσική. Τραγουδάω για να ξορκίσω προσωπικούς δαίμονες, να δημιουργήσω ενδορφίνες, να κλάψω (στα κρυφά), να παίξω με τα γατιά μου, να μου παραχωρήσουν οι άνθρωποι τη σειρά τους στις ουρές... Αν με άκουγαν οι ίδιοι οι μουσικοί όμως, θα μου απαγόρευαν κάθε προσπάθεια ερμηνείας.
Διαβάζεις...
Μ.Γ.: Οτιδήποτε με κάνει να ταξιδεύω.
Α.Κ.: …με κάθε ευκαιρία. Από Kerouac μέχρι Murakami, manga, Έσσε, Αισχύλο. Έργα του Nick Cave και συνθήματα σε τοίχους, μαθητικά ποιήματα που κρύβουν ακατέργαστα διαμάντια, ετικέτες προϊόντων και αυθόρμητα ποσταρίσματα στα social… Η λογοτεχνία υπάρχει παντού.
Γράφεις...
Μ.Γ.: …στο πάτωμα, με πουέντ!
Α.Κ.: …για να σταθώ κάποια στιγμή στα δυο μου πόδια. Προς το παρόν, παραμένω τον περισσότερο καιρό στα τέσσερα. Γράφω σε χαρτί, με πράξεις, με σκέψεις, σε τσαλακωμένα χαρτιά, σε word αρχεία που έχουν χαθεί κάπου στα άδυτα ενός σκληρού δίσκου.
Παίζεις...
Μ.Γ.: Οτιδήποτε με κάνει να νιώθω σα παιδί.
Α.Κ.: …με την ίδια τη ζωή. Κάθε στιγμή είναι ευκαιρία για να παίξουμε. Η ζωή η ίδια είναι ένα παιχνίδι που οι κανόνες του αλλάζουν συνεχώς και τίποτε δεν χαλάει ένα παιχνίδι περισσότερο απ’ αυτούς που το παίρνουν στα σοβαρά.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Μ.Γ.: Στόχος μου να φτάνω τις μαθήτριες και τους μαθητές μου όσο πιο μακριά μπορώ στο δρόμο του χορού.
Α.Κ.: Να μη χάσω ποτέ την παιδικότητά μου. Να συνεχίσω να βλέπω και να δημιουργώ με ειλικρίνεια, σεβασμό, αυθορμητισμό και εφηβικό πάθος. Να προσφέρω όσο μπορώ στον διπλανό μου και στην ίδια την Τέχνη.
Όνειρα:
Μ.Γ.: Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ! Κάθε μέρα που ξημερώνει δημιουργείται και ένα νέο!
Α.Κ.: Να ξημερώσει μια μέρα όπου ο άνθρωπος, δεν θα περιμένει καμίαν ανταμοιβή. Από πουθενά κι από κανέναν. Κι αυτό να είναι η απαρχή μιας υπέροχης ελευθερίας.
Το In the end... it always matters είναι ένα μικρού μήκους φιλμ, βασισμένο στον Χορό και τον Λόγο. Η χορογράφος Μαρία Γιαννοπούλου και ο κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης Ανέστης Κορνέζος, μετρούν μια συνεργασία δεκαετίας. Στη μέχρι στιγμής πορείας τους, έχουν δημιουργήσει τρία αυτοτελή έργα, το Whole, το official video clip για τον Άγγλο DJ και παραγωγό Chime, το clip Summer Dance Story και την πιο πρόσφατη μικρού μήκους ταινία, «In the End», ένα φιλμ με χορό και λόγο, εμπνευσμένο από όλα όσα στερηθήκαμε σε αυτούς τους μήνες της αποξένωσης και της απομόνωσης, αλλά και για όλα όσα θα μας ενώσουν ξανά.
Γιατί η ζωή είναι ένα τραγούδι, και στον ρυθμό της θα συνεχίσουμε να χορεύουμε για πάντα.
In the end... it always matters
Πολλά μάς κρατούν μακριά
Μας στερούν ελευθερίες, σχέσεις
Λησμονήσαμε το άγγιγμα, το φιλί, το χάδι στο χέρι του συντρόφου μας
Να νοιώσουμε την αγάπη, την ανάσα και το σφίξιμο της αγκαλιάς Πολλά μάς κρατούν μακριά, άλλα τόσα θα μας ξαναενώσουν
Γιατί ό,τι χωρίζει τα κορμιά μας, τα ενώνουν οι ψυχές μας
Η αρμονία, ο ρυθμός, η αλήθεια κι ο χορός
Όλα θα γαληνέψουν, οι άγριες σκέψεις θα εξημερωθούν
Όλα θα ρεύσουν μελωδικά και αέρινα Γιατί οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι, προκύπτουν από τις μεγαλύτερες ήττες.
Χορογραφίες / Ερμηνεία: Μαρία Γιαννοπούλου, Σονίλα Λέκα, Λάουρα Πεπκολάι, Αγγέλικα Ποταμίτη, Άννα Ρουξ, Καλλιόπη Σόρτση, Αλεξάνδρα Σφήκα
Καλλιτεχνική Επιμέλεια / Master Choreography: Μαρια Γιαννοπουλου
Κείμενα / Σκηνοθεσία / Κάμερα / Μοντάζ: Ανέστης Κορνέζος
Παραγωγή: Φωτογραφία και Τέχνη, Αίγινα / Σχολή Χορού Γιαννοπούλου Μαρία
🍃
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Η Μαρία Γιαννοπούλου είναι απόφοιτη Επαγγελματικής Σχολής Χορού Δέσποινας Γρηγοριάδου, Απόφοιτη ΤΕΙ Αθηνών - τμήμα Βρεφονηπιοκομίας, Ιδιοκτήτρια Ερασιτεχνικής Σχολής Χορού «Γιαννοπούλου Μαρία» στην Αίγινα.
Ο Ανέστης Κορνέζος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε σκηνοθεσία στην Ακαδημία Τέχνης ΑΚΜΗ και είναι πτυχιούχος Bachelor, από το Πανεπιστήμιο Queen Margaret του Εδιμβούργου. Έχει εργαστεί για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Κύρια έργα του ως σκηνοθέτης:
Για τον κινηματογράφο: In the End (2021), Η Ελευθερία του Φόβου (Συν- δημιουργία με τη Μαρία Γαλάτη, 2020), H Ζωή θα Θριαμβεύσει Ξανά (2020), #ως_εδώ (2019), Για σας, που σας μοιάζω (Αφιέρωμα στον ποιητή Σπύρο Ραδίτσα, 2016), Το έργο του Αιγινήτη γλύπτη, Τάκη Μαρίνη (2014).
Ντοκιμαντέρ: Του Ήλιου η Θυγατέρα (Μια Ημέρα στο Αιγινήτικο Ελαιοτριβείο, 2020), ...γιατί η Γη, είναι κι αυτή Γυναίκα (2020), Από την Αίγινα...σε όλη την Ελλάδα (2020), ...από Μόχθο και Σοφία (2017), Η Αγροτική Οικονομία της Αίγινας (2016).
Online σειρές: Ιωάννης Καποδίστριας, Έργα & Ημέρες (2021), Speak Pink (2020), Aegina Stops COVID-19 (2019-2021).
Κινηματογραφικά του έργα έχουν προβληθεί στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Θεσσαλονίκης (2009) και στο Scottish Short Film Festival (2012). Επίσης, έργα του έχουν καταχωρηθεί στο Ψηφιακό Μουσείο Ιωάννη Καποδίστρια, στο Ψηφιακό Αρχείο της Επιτροπής Ελλάδα 2021, στην Ψηφιακή Αρχειοθήκη του World Kidney Organization, στην Ταινιοθήκη Ελλάδος και στο Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ. Έχει τιμηθεί με 1ο Βραβείο Video Art στον Διαβαλκανικό Διαγωνισμό Ταινιών του United Balkanian Committee, το 2009. Ως συγγραφέας έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Προς τα πού για τη Λύπη (2005), και ο Ηλιοπότης και άλλες Ιστορίες (2009).
