Σκεφτόμουν ότι δεν έχω την αναγκαία ψυχή για να μπορέσω να αφεθώ και να απολαύσω τη στιγμή. Τη νιώθω σαν να φοβάται να τρέξει ελεύθερη προς όλους τους ορίζοντες. Σαν να ντρέπεται που έμεινε γυμνή από όσα λουλούδια είχαν ανθίσει πάνω της και τα οποία φυτεύτηκαν και ύστερα ξεριζώθηκαν από Εκείνη.
Μια όμορφη γαλήνια ημέρα είχε επιτέλους ξημερώσει στο Δάσος των Παραμυθιών, σκεφτόταν η Ζαχαρίτσα, όταν της έπεσε η άκρη του φορτιστή του κινητού μέσα στον καφέ της!
-Ουφ! Εντάξει, οκ… Όλα τ’ ανάποδα σ’ εμένα θα συμβούν! Διάολε!
-Με ζήτησες;
Αναπήδησε από την τρομάρα της! Όχι πάλι! Όποτε αναφωνούσε αυτήν τη ρημαδολέξη εμφανιζόταν ο ίδιος μπροστά της σαν το φάντασμα! Πώς το ξέχασε και της ξέφυγε; Μα τώρα σαν ν’ άκουσε… ντουέτο! Γύρισε και μ’ έκπληξη είδε… δύο μαζί να κοιτάζονται σαν χάνοι!
-Τι θέλεις εσύ εδώ; Ποιος είσαι; Σ’ αυτό το Δάσος έχει χώρο μόνο ο Διάολος με τις χρυσές τρίχες! Πάντα υπερέχουν οι Αδερφοί Γκριμ! Ούρλιαξε ο Δαίμονας επιδεικνύοντας την ολόχρυση κόμη!
-Πλάκα έχεις συνάδελφε! Έρχομαι από το Δάσος των Βιβλιοηρώων! Καινούργιος, φρέσκος, μόλις ενός μήνα! Να συστηθώ! Δαίμονας Αντίνοος! Ποιος σε όρισε αρχηγό εδώ, ε;
Η Στελλίτσα δεν είχε αρθρώσει λέξη, έστεκε μουδιασμένη! Τους παρακολουθούσε να συνεχίζουν τον καβγά σαν να βρίσκονται στην κόλασή τους!
-Συγγνώμη! Μήπως να ηρεμήσουμε λίγο; Μήπως καλύτερα να περάσετε έξω αμφότεροι;
Σταμάτησαν απότομα και την κοίταξαν κι οι δύο συγχρόνως λες και μόλις τώρα αντιλήφθηκαν που βρίσκονταν!
-Λυπάμαι που σε αναστατώσαμε Ζαχαρίτσα! Αλλά εσύ μας κάλεσες… Βέβαια, καλό θα ήταν να φύγει ο παλιός… ο νέος είναι ωραίος!
-Τι λες βρε Βελζεβούλ της δεκάρας! Εδώ είναι τα λημέρια μου! Πάρε τα κέρατα και δίνε του!
Μόλις άρχισε να παρακοκκινίζει η μούρη του και να ορθώνεται η ουρά, η Στελλίτσα θυμήθηκε πως πάντα κάθεται για πολύ λίγο καθώς... όλο και κάποιος άλλος τον καλεί!
Ας κέρδιζε χρόνο…
-Δεν μας λες λίγα πράγματα για το βιβλίο που πρωταγωνιστείς Αντίνοε μέχρι να φύγεις; Πολύ μ’ ενδιαφέρει!
Ο χρυσοτρίχης μόρφασε και γύρισε αλλού το βλέμμα αλλά κάπως τον κάλμαρε.
-Φυσικά και θα σας πω! Ορίστε το ’χω και πάντα μαζί! Να το!
-Α! Μα βέβαια! Με τέτοια αναστάτωση δεν το συνδύασα κατευθείαν... κι ειδικά αυτό το λουκ Σεϋχέλλες που έχεις… ε, βέβαια... αυτός ο Αντίνοος είσαι! Από τον Φύλακα Δαίμονα! Μου άρεσε πολύ! Έλα, έλα κάτσε να τα πούμε!
-Δεν ξέρω αν συμφωνεί ο… Mα, πού πήγε; Εξαφανίστηκε;
-Μην ασχολείσαι! Πάντα έτσι κάνει! Έχει μεγάλη ζήτηση. Λοιπόν στο θέμα μας! Ένα πολύ δροσερό βιβλίο, ε; Έχει μια αναζωογονητική εφηβεία και μια θαλπωρή ωριμότητας συγχρόνως! Μου έκανε φοβερή εντύπωση όταν διάβασα πως είναι το πρώτο έργο τού συγγραφέα! Ξεκινά λίγο σκοτεινό στις σκέψεις αλλά με δόσεις χιούμορ που φέρνουν μια ισορροπία.
Αυτοί οι γκρίζοι τοίχοι ταιριάζουν πιο πολύ αισθητικά με τη μέχρι τώρα ζωή μου, αυτήν της έλλειψης δυνατών στιγμών, άρα ίσως είναι και αυτό μέρος της τιμωρίας για το έγκλημα που διέπραξα να υπάρξω ανάξιος του δώρου που μου δόθηκε, της ζωής.
Ένας τύπος έρχεται στην αίθουσα αναμονής [...] Δε φαίνεται ασθενής. Μάλιστα, σκέφτομαι, ακόμα δεν πέθανα και μαζεύτηκαν τα κοράκια.
-Έτσι ακριβώς! Είναι ένα φωτεινό βιβλίο κι ας έχει αρνητικές σκέψεις συχνά ο ήρωας, εξάλλου έτσι είναι κι η ζωή… τα πάνω και τα κάτω της!
-Πρόκειται λοιπόν για έναν άνθρωπο σημερινό που αντιμετωπίζει τις δυσκολίες στις σχέσεις του, στην εύρεση εργασίας, παρόλο που έχει ένα πτυχίο, οπότε αυτόματα και οικονομικά θέματα, θέματα επιβίωσης. Τον ακολουθούμε λοιπόν σε αυτήν την πορεία που δεν μας είναι καθόλου άγνωστη, είναι η ζωή μας ή η ζωή του γείτονα, του φίλου μας.
Σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον σαν αυτό που βιώνουμε όλοι οι νέοι αυτής της χώρας, πώς μπορεί το μηδέν να γίνει ένα; Κάτι που, όπως έλεγε ο παππούς μου, είναι πολύ πιο δύσκολο από το ένα να γίνει δέκα.
Και συγχρόνως, τον ακολουθούμε στις εσωτερικές αναζητήσεις του, στα ερωτικά σκιρτήματα, στις απογοητεύσεις, τις απανωτές, στα αισθηματικά και στα αισθήματα.
Τελικά, πότε είναι κάποιος πιο δειλός; Όταν αποφεύγει τα λάθη ή όταν δέχεται το ενδεχόμενο τίμημα τους, προκειμένου να βιώσει αυτά που δεν έζησε;
Δυο μάτια με το πρασινωπό χρώμα της θάλασσας και εγώ, ο ναυτικός που ενώ γνωρίζω ότι κάποια στιγμή θα με καταπιούν τα νερά της, δε βρίσκω νόημα να ζήσω χωρίς τη βάσιμη προσδοκία ότι θα ξαναπλεύσω πάνω τους.
-Κι εσύ Αντίνοε; Τι ρόλο παίζεις; Είσαι δαίμονας αλλά και φύλακας μαζί; Πώς γίνεται αυτό;
-Μα, πανεύκολα γίνεται! Ο εαυτός μας, δεν μπορεί άνετα να γίνει φύλακας αλλά και δαίμονας μαζί; Δεν μπορεί να μας παλεύει άλλοτε και κάποιες άλλες φορές να μας προστατεύει; Είναι μια διαρκής μάχη που στο χέρι μας είναι να φέρει νίκες ή ήττες και φυσικά ισοπαλίες. Θέλει γερή προπόνηση κι ιδρώτα για να αναμετρηθείς με το μέσα σου. Να παραδεχτείς τα λάθη σου, τα λοξά σου βλέμματα, τα βαθιά μυστικά σου...
-Είναι αλήθεια ένα βαθιά εσωτερικό βιβλίο που δε σε κάνει όμως να βαρεθείς καθόλου καθώς έχει μια ζωντάνια στους διαλόγους και μια εξαιρετική ισορροπία στην επιφάνεια και στο βάθος του! Μια πολύ σωστή δομή. Κι ενώ όλο το βιβλίο έχει αναφορά στο ανεκπλήρωτο του έρωτα του ήρωα, σ’ Εκείνη δηλαδή, όπως την αποκαλεί, δεν εστιάζει μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά και στις φιλικές, στις επαγγελματικές, στις σχέσεις με τους γονείς, μα και στις φυλετικές.
Ποτέ μα ποτέ όμως η χαρά δεν συνδυάστηκε με σοβαροφάνεια και υψηλή διανόηση. Πάντοτε η αφέλεια και η ανωριμότητα είναι αυτές που την ορίζουν. Το να παιδιαρίζεις. Παρέα με τους αγαπημένους σου.
-Τελικά Αντίνοε εκπληρώνεται ο έρωτας στο τέλος; Έρχεται η λύτρωση;
-Δαίμονας είμαι, ποτέ δεν μαρτυρώ μέχρι που βάζω το χεράκι μου! Κι είναι ώρα να φύγω… έχω αρχίσει κι εγώ να έχω πολλή ζήτηση! Θα το παρουσιάσεις το βιβλίο;
-Τι με ρωτάς; Έχεις ξάδερφο τον Δαίμονα του τυπογραφείου; Κανόνισε! Θα το παρουσιάσω φυσικά! Με ποια αγαπημένη ατάκα του βιβλίου θα μου πεις αντίο;
-Η ζωή δεν έχει νόημα, η ζωή είναι το νόημα!
Ένα πολύ ευχάριστο ταξίδι μού χάρισε ο συγγραφέας Γιάννης Ε. Μαντούσης κι οι εκδόσεις Ελκυστής και τους ευχαριστώ πολύ! Σας το προτείνω να το διαβάσετε σύντομα! Καλοτάξιδο και πάντα καλές επιλογές κι επιτυχίες στις εκδόσεις!
Κουκ-λ-ιδάκι respect! Πάντα ευχαριστώ για τη φιλόξενη γωνιά…
Φυσικά δεν γίνεται χωρίς μουσική! Ο συγγραφέας ήδη προτείνει στις τελευταίες σελίδες το Hurt του Trent Reznor με τη φωνή του Johnny Cash, εγώ όμως, με το που προχωρούσα την ανάγνωση, μου ’ρχόταν στο μυαλό το υπέροχο «Η Τίγρη» του Δημήτρη Αποστολάκη με την αποθεωτική ερμηνεία του Ψαραντώνη.
Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη... Ενίοτε Δαίμονας.
Στην περίληψη:
Υπάρχουν ακόμα λίγα απομεινάρια προσωρινής ευτυχίας στα ερείπια της καθημερινότητάς μου.
«Μου κάνεις και εμένα έναν καφέ, σκέτο αν γίνεται;» ακούω μια αντρική φωνή να λέει.
Το ποτήρι με τον καφέ που κρατούσα μου φεύγει από το χέρι, πέφτει στο χαλί της κουζίνας, δε σπάει, αλλά όλος ο καφές χύνεται στο πάτωμα. Στα επόμενα χιλιοστά του δευτερολέπτου, κινώ το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση που ακούστηκε αυτή η φωνή, η οποία δε θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να ακουστεί μια και γνώριζα μέχρι πριν λίγες στιγμές πάρα πολύ καλά ότι ήμουν ολομόναχος στο σπίτι. Μέχρι πριν λίγα δέκατα του δευτερολέπτου. Καθώς ολοκληρώνω την κίνησή μου, βλέπω μπροστά μου, σε απόσταση λίγων μέτρων, το “κοράκι” που είδα στο νοσοκομείο κάποιες ώρες πριν. Κάθεται στον καναπέ άνετος, σταυροπόδι, έχει το ίδιο ειρωνικό βλέμμα και φοράει ακριβώς τα ίδια ρούχα που φορούσε στο νοσοκομείο.
«Θα πρέπει να είσαι πιο προσεχτικός», μου λέει σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Το βλέμμα μου έχει μείνει παγωμένο απάνω του και το στόμα μου είναι ανοιχτό.
Ο Γιάννης Ε. Μαντούσης γεννήθηκε το 1989 στη Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσε. Είναι κάτοικος του Αϊντχόφεν, στην Ολλανδία, όπου εργάζεται ως Μηχανικός Συστημάτων Λιθογραφίας. Ασχολείται πάνω από μία δεκαετία με την αρθρογραφία και τα τελευταία τρία χρόνια, είναι διαχειριστής του ιστoλογίου «Ο Ζηλωτής» και της ομώνυμης σελίδας στο Facebook. «Ο Φύλακας Δαίμονάς μου» είναι η πρώτη του μυθιστορηματική απόπειρα.