Ο Άρης είναι ένας νέος άντρας που αγγίζει την τελειότητα. Επιτυχημένος αρχιτέκτονας, αισθητική που θα ζήλευε ο καλύτερος στυλίστας, αψεγάδιαστη εμφάνιση και γοητεία που τον κάνει ακαταμάχητο. Η ιδανική αυτή εικόνα, τον καθιστά κάτι το άπιαστο και το εξιδανικευμένο, ακριβώς επειδή πρόκειται για εικόνα και όχι γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Γιατί ο Άρης φοβάται να ζήσει. Κι έτσι, αφού πρώτα χτίζει το οχυρό για τον πραγματικό εαυτό του, στη συνέχεια στήνει την καλαίσθητη βιτρίνα γνωρίζοντας πως πίσω της είναι ασφαλής.
Ο ήρωας είναι ομοφυλόφιλος. Αυτή του η ιδιαιτερότητα όμως, στάθηκε αφορμή χλευασμού από την τρυφερή κιόλας ηλικία του, καθώς και αιτία ενός σκληρού βιασμού σώματος αλλά και ψυχής. Κι έτσι την αρνήθηκε πριν προλάβει καν να την αποδεχτεί.
Αποφασισμένος ν’ αλλάξει και να γίνει αυτό που πρέπει για τους γονείς του, τους εργοδότες και την κοινωνία γενικότερα, ξεκινά ψυχοθεραπεία. Ο Ορέστης είναι ο γιατρός του και ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει να τον πείσει να συμβιβαστεί με την φύση του, γιατί μόνο τότε θα βρει όλα όσα ψάχνει και θα μπορέσει να ζήσει πραγματικά.
Οι δαίμονες του Άρη όμως είναι πολύ ισχυροί και έχουν εδραιωθεί μέσα του. Η πάλη είναι άνιση και ο αγώνας μοιάζει όχι απλά χαμένος, αλλά στημένος. Το παρελθόν στέκεται απέναντί του ανίκητο και οι απαιτήσεις του πραγματικού κόσμου ποντάρουν σε μια συντριπτική ήττα του ήρωα. Ο Άρης καλείται να ζήσει τους εφιάλτες του ξανά. Είναι δύσκολο, επίπονο και εξαιρετικά ψυχοφθόρο. Οι πληγές ανοίγουν ξανά, το προσωπείο πέφτει και ο έφηβος εαυτός του τον καλεί στην τελική μονομαχία.
Ο έφηβος είναι οργισμένος και πληγωμένος. Ο νέος άντρας είναι παραιτημένος και μόνος. Κοινός παρονομαστής, ο φόβος. Η μάχη ξεπερνά και τους δύο. Παρόλα αυτά, ο νικητής θα είναι ένας.
Ο Διογένης Κοπανάκης μέσα από το βιβλίο του «Άρης, μια ιστορία ψυχοθεραπείας» παρουσιάζει την αθέατη πλευρά των «διαφορετικών» ανθρώπων, τις σκέψεις, τις φοβίες, τις ανάγκες τους. Κυρίως μας καλεί να αντικρίσουμε αλλά και να γνωρίσουμε την ανθρώπινη όψη τους, κάτι που δυστυχώς για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν είναι αυτονόητο. Η ιστορία του Άρη μπορεί να είναι η καθημερινότητα του διπλανού μας ή ακόμα και πολύ προσφιλών μας ατόμων. Ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί μόνο αυτή την ιδιότητά του καθώς ασκεί και ο ίδιος το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή, όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του. Κάτι που δίνει μεγάλη βαρύτητα στο κάθε τι που έχει αποτυπώσει μέσα στο μυθιστόρημά του.
Και αυτό που αποτυπώνει είναι η ανθρώπινη ψυχή, η μοναξιά και μια μεγάλη κραυγή που ζητά βοήθεια. Ο εξωτερικός πλούτος, η φινέτσα, το απαράμιλλο στυλ, η δήθεν εικόνα του πρωταγωνιστή έρχεται σε σύγκρουση με την εσωτερική μοναξιά, τον πόνο και τη θλίψη της απόρριψης. Ο Άρης παλεύει σκληρά να γίνει πρότυπο κρύβοντας επιμελώς την δυστυχία του. Στόχος του να γίνει ανεξάρτητος και να κατορθώσει να κάνει την πετυχημένη μητέρα του περήφανη. Μια μητέρα που δεν τον αφήνει ν’ απογαλακτιστεί.
Γιατί όμως; Τί είναι αυτό που την κάνει τόσο υπερπροστατευτική και, ενίοτε, αυταρχική απέναντί του; Πόσα ξέρει η οικογένεια και τί αποσιωπά; Και κυρίως, γιατί αυτή η σιωπή;
Η ασφάλεια και η λύτρωση θα πρέπει να προέρχονται από την ζεστασιά του σπιτιού του. Γιατί λοιπόν αργεί η κάθαρση; Ο ήρωας αγαπά τον τόπο του, αλλά η φυγή μοιάζει ως η μόνη λύση. Πού ξεκινούν οι ευθύνες και πού τελειώνουν; Ποιους ώμους βαραίνουν;
Ο Άρης έχει κοντά του -όσο φυσικά το επιτρέπει ο ίδιος- άτομα που τον νοιάζονται και για εκείνους η ομοφυλοφιλία του είναι κοινό μυστικό. Ωστόσο, κανείς δεν τολμά να θίξει το θέμα, κανείς δεν αγγίζει τα ταμπού, πέρα από κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις που δείχνουν την ανθρώπινη αλληλεγγύη όταν πια δεν υπάρχει επιλογή.
Παρακολουθώντας την ιστορία του Άρη, μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα τα μηνύματα που περνά ο ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας του βιβλίου, Διογένης Κοπανάκης. Και αυτά δεν περιορίζονται μόνο στην κρυφή φύση κάποιου ανθρώπου, αλλά θίγουν ένα πολύ σοβαρό θέμα. Τον βιασμό και το φόβο που φωλιάζει μέσα στο θύμα αναγκάζοντάς το να ζήσει στη σιωπή. Πόσο μάλλον όταν νιώθει ήδη περιθωριοποιημένος επειδή η κανονικότητα που επιβάλλει η κοινωνία είναι διαφορετική από τη δική του. Ο Άρης έζησε αυτή την αποτρόπαια πράξη σε πολύ μικρή ηλικία. Κι όμως κανείς δεν κατάλαβε τίποτα, ούτε καν ο πατέρας του που τον είχε μαζί του στο ταξίδι. Οι συνέπειες στην παιδική ψυχή του δεν έγιναν αντιληπτές κι εδώ αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται να ξεφεύγουν από τους γονείς τόσο σοβαρές καταστάσεις, τί είναι αυτό που τους κλείνει τα μάτια μπροστά στην απόγνωση ενός παιδιού και την άρνησή του να επαναλάβει κάτι που αγαπά.
Ο πρωταγωνιστής πιστεύει πως το σφάλμα είναι δικό του. Γι’ ακόμη μία φορά, η ευθύνη βαραίνει το θύμα, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα παιδί. Το χάσμα ανάμεσα στις αληθινές επιθυμίες και τα «πρέπει» μεγάλο. Οι σχέσεις υποκριτικές. Ο Άρης καλείται να επαναπροσδιορίσει. Προσπαθεί ν’ αλλάξει. Να κερδίσει συμπάθειες. Γιατί γνωρίζει. Ξέρει πως η αποδοχή είναι δύσκολη. Κρατιέται να μη σπάσει. Επειδή τα κομμάτια του θα τον ματώσουν, θα τον χαράξουν για πάντα ανεπανόρθωτα. Και ο Ορέστης στέκεται δίπλα του, εγκαταλείποντας για λίγο την αυστηρά επαγγελματική στάση του, γιατί καταλαβαίνει πως ο Άρης χρειάζεται αληθινούς φίλους και όχι πληρωμένους όπως δηλώνει ο ίδιος.
Μια άλλη παράμετρος του βιβλίου. Η ανθρώπινη όψη των ψυχοθεραπευτών. Η δυσκολία να υψώνουν έναν συναισθηματικό τοίχο και να γίνονται οι ακροατές της μιας ώρας. Η ανάγκη τους να σταθούν πλάι στον ασθενή τους με πραγματικά συναισθήματα.
Ο Διογένης Κοπανάκης μάς συστήνει τον Άρη μέσα από παραστατικές περιγραφές, χιούμορ όπου είναι αναγκαίο γιατί ο πόνος δε γιατρεύεται αλλιώς, και μας ταξιδεύει μέσα στις σελίδες του με γλαφυρό ύφος που σε συγκινεί, σε θλίβει, σε θυμώνει, σε καλεί να νιώσεις. Στο βιβλίο αυτό είναι πρωταγωνιστής ο Άρης και ο κάθε Άρης της ζωής μας που δε χρειάζεται τον οίκτο και μια σιωπηλή αποδοχή με την ελπίδα να επέλθει η αλλαγή. Ο Άρης έχει ανάγκη την ζεστή αγκαλιά, το αληθινό βλέμμα και τον συνάνθρωπό του δίπλα του. Δε θέλει να βαδίζει σε μια άλλη κανονικότητα γιατί η αγάπη είναι μονόδρομος, δεν έχει διακλαδώσεις, δε συμβαδίζει παράλληλα, δε στέκεται απέναντι στο μη φυσιολογικό όπως λανθασμένα έχει οριστεί.
Η κοινωνία οφείλει ν’ αλλάξει. Στους κόλπους της πρέπει να χωρά τα πάντα. Μεγαλώνουμε με στερεότυπα, με τα ίδια που γαλουχούμε και τα παιδιά μας. Και τα παιδιά μας γίνονται οι άνθρωποι του αύριο που θα δικάσουν, θα βιάσουν, θα κάνουν μπούλινγκ, θα ποδοπατήσουν, θα λοιδορήσουν. Σ’ έναν κόσμο που φωνάζει για αλλαγή, μένουμε ίδιοι. Τον κόσμο μέσα στον οποίο ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια, τον έχεις καταδικάσει ήδη. Η ψυχή πρέπει να είναι υγιής και για να το καταφέρει αυτό, πρέπει να νιώθει ελεύθερη.
Ο Άρης δεν είναι περιθωριακός, δεν είναι απόβλητος. Είναι ένας άνθρωπος ίδιος μ’ εμάς και ο συγγραφέας του δίνει μαθήματα ζωής. Επειδή όλοι έχουν δικαίωμα σε αυτήν. Και οι «διαφορετικοί» ίσως και να έχουν περισσότερα.
Το μυθιστόρημα του Διογένη Κοπανάκη, Άρης - Μια ιστορία ψυχοθεραπείας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Περισσότερα:
