Σαν είδα το εξώφυλλο, σκέφτηκα να βάλω παπούτσια χαμηλά. Η διαδρομή φαινόταν μακρά και δύσβατη. Κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει για το ταξίδι και μόνο η προνοητικότητά μου σε έσωσε. Πέρασα μέσα από κακοτράχαλους δρόμους, βρώμικα μονοπάτια, σωρούς σκουπιδιών. Η σήψη, αυτή η σήψη των πεθαμένων ονείρων, οι κακοφορμισμένες πληγές που ποτέ δεν επουλώθηκαν και που ακόμα ρέουν ένα δύσοσμο «γιατί».
Οι ακρωτηριασμένες κούκλες, τα ρυπαρά λούτρινα μάταια έψαχναν για μια μεγάλη τσέπη να μπουν να κρυφτούν από τον θόρυβο της πόλης, εκείνον τον θόρυβο που αντί να τρομάζει τα αγρίμια, μεταμφιέζει τα ουρλιαχτά τους σε ήχους γνώριμους.
Παιχνίδια στη αγχόνη, παιχνίδια στις χωματερές, παιχνίδια στα σκοτεινά, παιχνίδια ξεχασμένα…
Παιδιά στην αγχόνη, παιδιά στις χωματερές, παιδιά στα σκοτεινά, παιδιά ξεχασμένα…
Διαβάζω ένα τηλέφωνο στήριξης, δεύτερο τηλέφωνο στήριξης, τρίτο τηλέφωνο στήριξης, τέταρτο τηλέφωνο στήριξης, πέμπτο τηλέφωνο στήριξης, μια διεύθυνση στήριξης διαδικτύου, δεύτερη, τρίτη… γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα…
Τόσο πολύ κινδυνεύουν τα μεταξωτά μας όνειρα. Τόσο πολύ πονάμε τα μικρά κρινοδάχτυλα, τα φιλντισένια πρόσωπα… πού κρύβονται τα πληγωμένα τους χαμόγελα, πού σφουγγίζουν τις ματωμένες τους κραυγές… μικροί πορσελάνινοι άγγελοι εκτεθειμένοι στους σεισμούς της ανοσιότητας, της αρρώστιας, που θρυμματίζονται στους σεισμούς της βίας και της εκμετάλλευσης.
Φτάνω στο τέλος της διαδρομής… βγάζω τα παπούτσια, τα πόδια μου πυρωμένα, γεμάτα πληγές … βλέπω ένα παιδί κρυμμένο στη γωνία να τρέμει. Μου λέει κλαίγοντας «Τόσο κακό είναι που θέλω μια αγκαλιά;» Ανοίγω τα χέρια μου και του φωνάζω «Έλα, μη φοβάσαι. Έλα να σε πάρω από δω» εκείνο τρέχει και φωλιάζει στην αγκαλιά μου όπως τα κλωσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της μάνας τους.
Κι ένα να σώσεις … είναι σαν να έσωσες τον κόσμο. Γρηγορείτε!
Ήταν μια ποιητική προσέγγιση και εξομολόγηση των όσων ένιωσα διαβάζοντας το «Τόσο κακό είναι που θέλω μια αγκαλιά;». Την καταθέτω ταπεινά στον σκοπό αυτό του βιβλίου και στη διάθεση των δημιουργών του να βοηθήσουν με αυτό όπου η ανάγκη το επιτάσσει.
Το λεύκωμα της Εύης Κολιαδήμα, «Τόσο κακό είναι που θέλω μια αγκαλιά;», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φιλύρα.
Φωτογραφία: Νίκος Παπουτσάκης
Η Εύη Κολιαδήμα γεννήθηκε στο Κακόβατο Νομού Ηλείας το Δεκέμβριο του 1975. Η πρώτη της επίσημη παρουσίαση σε κοινό με δικό της γραπτό, ήταν στην Τέταρτη Δημοτικού που ο δάσκαλός μου επέμενε να απαγγείλει δικό της ποίημα. Στα δεκαοκτώ της έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο όπου και πέρασε επιτυχώς. Δεν το ακολούθησε όμως και ταξίδεψε στην Κρήτη όπου και φοίτησε Κοινωνική Λειτουργός. Ακολούθησε το τεταρτοετές μεταπτυχιακό της στη ΘΑΣ (Θεραπεία Ανθρωπίνων Συστημάτων). Ειδικεύτηκε στην Συστημική Ψυχοθεραπεία, όπου και εργάστηκε για δεκαέξι χρόνια ως θεραπεύτρια στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, ολοκλήρωσε την ενασχόλησή της και εκπαίδευσή της στο χώρο των εικαστικών τεχνών. Δούλεψε πάνω στην εικαστική έκφραση και Ψυχοθεραπεία οικογένειας/παιδιών, διατηρώντας και δικό της χώρο στην περιοχή του Θησείου. Τελευταία έκανε μετεκπαίδευση στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο στην ειδικότητα της Ψυχοϊατροδικαστικής ψυχολογίας όπου και ολοκλήρωσε με επιτυχία. Παντοτινό της μέλημα και αφοσίωση ο εθελοντισμός. Ξεκίνησε από το Χαμόγελο του Παιδιού και για εννέα χρόνια παρέμεινε εκεί. Είναι ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Σωματείου Ατόμων με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερ-κινητικότητας (ΔΕΠΥ), και ενεργό μέλος του Σωματείου Σκοπός Ζωής.
