...Και ξαφνικά, ανακαλύπτω τον Γιώργη Ξηρογιάννη. Κρίμα που δεν τον είχα ξαναδιαβάσει -αφορμή να αναζητήσω όλα τα βιβλία του.
Σε αυτό το μυθιστόρημα διακρίνουμε την πανέμορφη αφηγηματικότητα της πένας του και την πρόκληση ενδιαφέροντος, από την πρώτη πρώτη σελίδα -πολλές φορές, πρέπει να κάνεις υπομονή και να διαβάσεις αρκετές σελίδες για να σε «τραβήξει» ένα πεζογράφημα, για να αποκτήσει ενδιαφέρον, αγωνία ή ό,τι άλλο και είναι ευχής έργον όταν το έναυσμα προκύπτει από τις πρώτες αράδες.
Στην υπόθεση... ας μη πούμε πολλά για την υπόθεση. Μια από τις ομορφιές της φιλαναγνωσίας είναι να ανακαλύπτεις την υπόθεση στην εξιστόρηση και όχι σε κάποιο «σκονάκι» βιβλιοπαρουσίασης. Με δυο λόγια όμως θα σας πω ότι θα γνωρίσετε ένα ζευγάρι που αγοράζει έναν πύργο στη Μάνη. Εκεί, οι δυο τους, θα «συναντηθούν» με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη ο οποίος «κουβαλά» μια ιδιαίτερη ιστορική στιγμή στη «φαρέτρα» του. Υπήρξε ο χωροφύλακας στον οποίο παραδόθηκε ο Π.Ν., ο δεσμοφύλακάς του έκτοτε και ο θεματοφύλακας των μετέπειτα ιδεών τού επαναστάτη. Κάτι σαν ο τελευταίος του άνθρωπος και κάτι σαν μια παρακαταθήκη.
Δεν ήταν κλεισμένος αυτός μέσα, αλλά εμείς οι υπόλοιποι έξω. [...] Αυτός κυκλοφορούσε ελεύθερος στα χειμαδιά της ποίησής του.
Ανάμεσα στις αράδες της ιστόρησης, ενθουσιάζομαι από τη φιλοσοφική διάθεση του συγγραφέα που, χωρίς να αφήνει ευκαιρία, μιλάει για τους δημιουργούς της γραφίδας -ποιητές, συγγραφείς-, για τη ζωή και τον θάνατο, για τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, το γάμο, τις σχέσεις στο σύνολό τους... για την ψυχή με ψι κεφαλαίο, για την επανάσταση... και εμπλουτίζει τις λέξεις του με πολλή πολλή λογοτεχνία και δραματουργία.
Πάσχουν από αυτάρκεια. [...] Προσαρμόζονται στην απουσία όποιου αγαθού με τον χειρότερο τρόπο. Αρκούνται σε ό,τι έχουν. Ό,τι τους λείπει το επιθυμούν από καθήκον μάλλον απέναντι στον κοινό νου, παρά από ανάγκη. Το επιθυμούν δίχως να τους απασχολεί. [...]
Ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι ο θησαυρός του. Ο χρόνος, το άγχος του.
Στη δομή, εναλλάσσονται τα κεφάλαια με ταχυδρομικές κάρτες από διάφορα μέρη της γης. Μια επιπλέον εύηχη νότα που προσδίδει στο σύνολο. Κατά τα άλλα, η πολύ καλή γραφή, σε συνδυασμό με τη διερευνητική ματιά, ως προς τις σχέσεις, την κοινωνία όπως έχει δομηθεί και το άτομο ως μέλος της αλλά και ως αυτονομημένο σύνολο, δημιουργούν ένα φανταστικό λογοτέχνημα.
Εκατέρωθεν της αβεβαιότητας αλκοολοδρομεί η βεβαιότητα.
Μια ιστορία που δίνεται με πολύ συναίσθημα, που είναι ερωτική και ρομαντική μαζί -με την ευρεία έννοια του ρομαντισμού- και, στο εν κατακλείδι, μια ιστορία αλληλοεξάρτησης-συμβίωσης. Κυριολεκτικά. Ο ένας μαζί με τον άλλο, η ομάδα, (το άπαν). Σκέφτεσαι, θες δε θες, την εκδοχή της απώλειας του άλλου, την περίπτωση της διάσπασης. Και όλο αυτό στον υπερθετικό, όταν μόνο το μαζί μπορεί να λειτουργήσει, δηλαδή και οι δύο -ή κανένας.
Η γαλήνη ανήκει, μόνο στους νεκρούς...
Υπέροχο!
Το μυθιστόρημα του Γιώργη Ξηρογιάννη, Το κισσόσπιτο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
