Διαβάζω πολλά ποιητικά κείμενα. Πολλές φορές μεσολαβούν ημέρες, ίσως και βδομάδες, από τη στιγμή που ολοκληρώνω την ανάγνωση ως εκείνη που θα βρεθώ στην ηρεμία του γραφείου μου και θα ανακαλέσω από τη μνήμη μου την εμπειρία για να τη μεταφέρω στο χαρτί. Όταν διάβασα την συλλογή της Αντιγόνης Κολοβέντζου έσπευσα να καταθέσω τις σκέψεις μου αυθημερόν. Ο λόγος, αν δε φαίνεται στα παρακάτω, βρίσκεται στη γνωριμία μου με μια γήινη, απτή πένα που, παρόλο που εδώ εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ολοκληρωμένο προσωπικό βιβλίο, έχει ώριμη φλέβα και κάτι ακόμα που μετράει πολύ. Αυτό που ονομάζουμε ύφος, δηλαδή μια συγγραφική ταυτότητα.
Το προαναφερόμενο ύφος, δεν αφορά μόνο στο στοιχείο του αυθεντικού αλλά υπάρχει και μια ομορφιά που κερδίζει στην ανάγνωση, η οποία ξεκινά με ένα εισαγωγικό πεζοποίημα. Εκεί μας παρουσιάζει τον έκπτωτό της (εαυτό), εκείνον που έχασε τα φτερά αγγέλου και βρέθηκε στη γήινη (του) πια υπόσταση.
Εγώ μελάνι βουτώ στο λευκό χαρτί
Γράφει σε πρώτο πρόσωπο (πολύ) και γίνεται αλληγορική (στα σημεία). Το σκοτάδι (της) και ό,τι αυτό υπονοεί, βγαίνει σε όλη την έκταση μέσα από τις σκιές, τον καπνό, τη νύχτα, τη στάχτη, την ομίχλη, το σύννεφο... και στα πιο σκοτεινά (της) από τον εφιάλτη -με μικρό και με κεφαλαίο-, τον γραφίτη, το κάρβουνο... και «κρύβεται» στο υπόγειο, στο μαύρο που φορά... στον θάνατο και την άβυσσο.
Λάθη, πάθη και όλα τα δύσκολα κι αρνητικά συναισθήματα ξεχύνονται στις σελίδες -αναμενόμενο θα πείτε. Το μαύρο της σκοτεινιάς διαταράσσει/σπάει με το κόκκινο του κρασιού, του αίματος κ.ο.κ. Αναμενόμενα όλα θα πείτε μιλώντας για ποίηση.
Αναρωτιέμαι όμως καθώς διαβάζω, τί προσπαθεί να καθαρίσει με τις μπουγάδες ή αν οφείλει κανείς να ξεπλύνει κάτι με αυτές· κι αν καταφέρνει τελικά κανείς να ξεπλύνει κάτι με αυτές. Ποντάρω στις τύψεις που διακρίνονται στους στίχους αλλά έχει και συνέχεια.
Να με ρωτώ
Πού προχωρώ·
ο μισός λέω αλλού
κι ο άλλος εδώ·
να προσμένω να συναντηθώ.
Νιώθω ότι την ακολουθώ σε μια πορεία εύρεσης εαυτού. Ή ανακάλυψης τού είναι. Ή αποκάλυψης(;).
ξεφλούδισα το τσόφλι και βρήκα / εμένα
Σημειώνω ότι η θλίψη είναι παρούσα αλλά μέσα από την απουσία της. Δεν ποντάρει στη μετάδοσή της αλλά στην καταγραφή των μελαγχολικών της στιγμών/περιστατικών και συναισθημάτων.
Διάφανο πιθάρι ο χρόνος.
Προσέχω τη σημειολογία των Χριστουγέννων -αλλού εορτή γενικά- και του οίκου. Όλα περιστρέφονται γύρω ή μέσα στο σπίτι, εκεί που βρίσκεται το κέντρο του σύμπαντος και του ατόμου(;). Κατά συνέπεια και γύρω από τα κλειδιά (του), τις πόρτες εισόδου και εξόδου (του).
Χάνει τον προσανατολισμό της στον λαιμό της κλεψύδρας
«Γεμίζω ή αδειάζω;»
[...]
Ξημέρωσε;
...κρυφοκοιτάζω τις ζωές των άλλων·
ψάχνοντας τη δική μου
ξέχασα που άφησα την αρμαθιά με τα κλειδιά
Σημαντικότατο σημείο αναφοράς όμως αποτελεί και το τρένο, τα τρένα, οι σταθμοί... Αν και, γενικότερα στην ποίηση, τα τρένα έχουν συχνά σημαίνον ρόλο ένεκα της σημειολογικής τους αξίας και των πολυπληθών παρομοιώσεων και καταστάσεων που καλούνται να περιγράψουν, εδώ ωστόσο απαντώνται πολλάκις και όχι απαραιτήτως μεταφορικά. Και κυριολεκτικά.
Τέλος, παρατηρώ το όνειρο -συνειρμικά τον εφιάλτη- και τη διαχείριση που έχει από την ποιήτρια. Όπως και οι νεκροί. Άρα και τα φαντάσματα.
μόνη αξία / η αναπνοή των απόντων.
Μια διαδρομή ζωής (τρένου) με τις μεγάλες ή σημαντικές της στάσεις, με τις δυσκολίες και τον πόνο της, με τα σκοτάδια... γύρω από την ουσία ή το επίκεντρο της (οίκος) και μέσα σε αυτό (Εγώ/οικογένεια/περιβάλλον) που καταλήγει στην αναγέννηση. Και σε μια κάθαρση μέσα από τη συγγραφή, θα προσθέσω.
Τον επίλογο, την όμορφη νότα αισιοδοξίας και συνέχειας, τον ορίζει η ίδια: ξαναγεννήθηκα.
Αυλαία.
Η ειλικρίνεια με διαπερνά και η κατάθεση.
Με κέρδισε εύκολα -και δεν είμαι εύκολη.
Η ποιητική συλλογή της Αντιγόνης Κολοβέντζου, Έκπτωτος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Η Αντιγόνη Κολοβέντζου μεγάλωσε και ζει στην Ελευσίνα όπου και εργάζεται ως Μηχανολόγος Μηχανικός. Στα 16 της δημοσιεύτηκε ένα από τα πρώτα ποιήματά της στην εφημερίδα «Διεθνής Δημοσιογραφική». Έχει συμμετάσχει στην ποιητική ανθολογία Αφετηρίες (2014), σε ανθολόγηση της Χριστίνας Οικονομίδου, και στο ημερολόγιο 3 εποχές στο ίδιο σπίτι (2016), σε ανθολόγηση της Λίνας Νικολακοπούλου, του Γιώργου Ανδρέου και του Θράσου Καμινάκη. Συνεργάζεται με τον Μουσικό Διαδικτυακό Πολυχώρο musicity από το 2015, γράφοντας αυτοτελείς ιστορίες με αφορμή νέα τραγούδια της μουσικής σκηνής στη στήλη «Τραγούδι της εβδομάδας», ενώ το 2017 παρουσίασε την πρώτη ατομική φωτογραφική έκθεση, συνοδεία δικών της κειμένων με τίτλο “doubles, couples, twins”. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον συνθέτη Νότη Μαυρουδή. Ο Έκπτωτος είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή.
