Κριτική ματιά στο γίγνεσθαι. Από το πανδημικό σοκ στον νέο αναπτυξιακό καπιταλισμό. Και οι μάζες με τη σειρά τους, να χώνονται κατά μόνας ή κατά σειρά, στο ευτυχόμετρο της μοχθηρής σωτηρίας. Κυκλωμένες οι παγκόσμιες οντότητες από τα πλήθη των φόβων, είναι ολοφάνερο ότι χρειάζονται νέες τεχνικές περί σωσμού. Οι εξωγήινοι και οι μακρινοί πλανήτες που έγιναν κοντινοί κι επισκέψιμοι, δίνουν μια κάποια χαρά και γεννούν προσδοκίες. Η αστρολογία δικαιώνει και υποστηρίζει λυτρωτικά τις γήινες παρακρούσεις και παρεκβάσεις. Οι εξαρτησιογόνες ουσίες και οι δολοφονίες πάνε πίσω, για λίγο και ξανάρχονται, ως οι ενδεδειγμένες λύσεις.
Υπάρχει πάντα δράση. Δεν χάνονται οι ευκαιρίες για ολόκληρους λαούς και χώρες, δημιουργούνται από τους «υπερθεσμούς» νέες. Επενδυτικός παροξυσμός για αέναη προκοπή, μπροστά στο μοιραίο, αυτή είναι η μεταφυσική και φυσική απάντηση, συν τη μαζικοποίηση των διαστροφών. Ελπιδοφόρα τακτική και με πολιτική συνδρομή από ιερατεία, ανθρωπιστές επιστήμονες και υπερεθνικούς οργανισμούς.
Όλα συντρέχουν στη σωτηριολογική αποτίμηση και ευτυχώς δεν γίνεται και πυρηνικός πόλεμος. Κι όμως, είναι σημείο άξιο αναφοράς ότι το αποτέλεσμα του θερμοπυρηνικού πολέμου θα εξαρτηθεί από τις διασωσμένες κατσαρίδες. Πρέπει να τις ιεροποιήσουν μαζί με τις νυχτερίδες και να τις ορίσουν ως παγκόσμια ταμπού, είδωλα για πάσα σωτηριακή χρήση ή καταστροφική απειλή. Δικαιώνεται απολύτως και η οικολογική συνείδηση που κατακλύζει τις ελίτ, τους αστούς συνταξιούχους και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις.
Τουλάχιστον η επανάληψη των ιστορικών στιγμών, με άλλο πολεμικό μανδύα και άλλο θανατηφόρο πλαίσιο, αποτελεί πολύτιμη εφεδρεία, μέχρι την ανακοινοποίηση ότι ακυρώνονται οι ελπίδες περί αθανασίας και πορείας προς το ωραίο τέλος.
Και οι πολυπληθείς παρίες, εξοβελισμένοι, κατηχούμενοι από τον θανατερό φόβο, δαιμονικά εμμονικοί, γαντζώνονται στα συμπλέγματα κατωτερότητας (ταξικά και ψυχικά), μαζεύοντας τα πεταμένα ψιχία της μικροευτυχίας, ελπίζοντας στην παράταση της σωτηρίας (σαρκίων και ψυχών). Η επίκληση και η προσδοκία για συμβατικούς πολέμους, εξουδετερώνει τη μακροχρόνια απαίτηση για αύξηση των χρηματικών επιδομάτων και ανόδου του βιοτικού επιπέδου. Η επίθεση όμως ξαναρχίζει με κυρία όπλα τις χρηματοοικονομικές και τηλεοπτικές λογικές. Παντοδύναμες. Έχουν στόχο να οδηγήσουν στην ποικιλότροπη αυτοκτονία, και με βάση το υψηλό αίσθημα ευθύνης, μύριες τόσες υπάρξεις, μετά όμως τις σωτήριες βελόνες των εμβολίων. Μα, το μόνο που τελικά απομένει στο (ανθρώπινο) υπερπέραν είναι η απειλή των βιβλικών τιμωριών.
Κατακλυσμός ηλιθίων, μεταμορφωμένων σε τιμητές ιερών και της φύσης των πραγμάτων. Αλκοολικοί κι ερεβομανείς. Κανονική καταφυγή στα διαφωτιστικά μανιφέστα, πραγματική συμπόρευση με τη μάζωξη των επιθυμιών και των κοινοτοπιών (αιώνων). Και πάλι όλη αυτή η συμπόρευση βαφτίζεται ως ανθρωπιστική ανατροφοδότηση, μέχρι την έκδοση νέων δελτίων φόβου και κατάρρευσης των τιμολογίων.
Οι μοχθηροί έμποροι κατέχουν τα κλειδιά των παραδείσων και των ρολογιών, μαζί με τους δουλέμπορους. Δίκαιη κατοχή και με υποσχέσεις αέναης ψυχαγωγίας. Μια θυσιαστική δυνατότητα της παγκόσμιας οικονομίας, στα πλαίσια της αποφυγής αλληλοσκοτωμών. Αδέρφια ενωθείτε, έχουμε πολύ κόσμο να κάψουμε, auto da fé. Εξιλαστήριοι τύποι, προσφερόμενοι εθελοντές. Αγρυπνίες ευτυχίας κατ’ επανάληψη. Σωτηρία.
Μηδενιστικός ή ευχολογικός απολογισμός, μήπως και τελικά αλλάξει το αναπόφευκτο και μεταβληθεί σε ξέσπασμα περιχαρών επαναστάσεων για έναν νέο ανθρωπισμό, ίδιον με τον παλαιό και με τα ίδια αιμάτινα αποτελέσματα και τα ίδια οικονομικά μεγέθη. Μεγάλο μάθημα η ιστορία.
Οι κατώτεροι χορευτές (ουκ έσται αριθμός) συμπαρασύρουν τους μεγάλους κυμβαλοποιούς. Τα δολοφονικά κρεσέντο σιγά-σιγά απλώνονται παντού για να βρει ο καθένας τον σκοπό του, μέσα από το μίσος. Ανασκολοπισμοί και πυρές. Η νέα Ιερά Εξέταση εξημερώνει και περισσότερο εξιλεώνει τον άνθρωπο. Επαναφορά της κοσμοκρατορίας των ενστίκτων, οι περίφημες κοινωνίες, φοβούνται και ταυτόχρονα έχουν τις εφεδρείες τους. Δεν σταματούν να φωνάζουν για νέα στρατόπεδα, για νέα (και πολλά) φρενοκομεία και σιδηρόδρομους ηδονών για να μην τελειώνει η μακροευτυχία. Γιατί ο Βεζούβιος δεν αργεί.
Η τελική κρίση επαναφορτίζει τις εξειδικευμένες τιμωρίες, τα αίματα των μαρτυρίων είναι κατ’ αναλογία λίγο υπερβατικά. Τελείωσαν οι μάρτυρες, οι ρημαγμένες χώρες γέμισαν αστικές θυρίδες και νεκροταφεία. Οι πόλεις δημιουργούν τέρατα απωλείας. Μανιοκατάθλιψη και νοσοκομεία. Αυτοκτονικοί εγκλεισμοί και σιδερένιοι περιορισμοί. Ο πόνος και η απελπισία νικιέται από την ευτυχία των σκοτωμών, κάθε είδους. Μετατραυματικό νόημα ζωής.
Σταμάτησαν τα τραγούδια στον Λόγο. Μόνο με τα κρεματόρια έρχονται οι νέες εξιλεωμένες μέρες. Οι οδηγητές εμφανίζονται και μοιράζουν το γελοίο στους απελπισμένους ισημερινούς και μεσημβρινούς. Δεν υπάρχει άλλη οδός, τίτλοι τέλους δεν θα μπουν.
