Τις αγαπώ τις εκδόσεις Έξη επειδή έχουν σταθερότητα, ενιαίο λογοτεχνικό ύφος, είδος και ποιότητα. Αυτό σημαίνει πως, έχοντας διαβάσει μερικά, γνωρίζεις πως έτσι θα είναι και οποιοδήποτε άλλο τους, ότι δε θα σε απογοητεύσει η ποιότητα, ότι δε θα διαφοροποιηθεί -προς το χειρότερο ενώ μπορεί να διαφοροποιηθεί προς το καλύτερο- η εμπειρία κ.π.λ. Τα παραπάνω όμως δε σημαίνουν ότι υπάρχει «ταύτιση» στα θέματα, στις αφηγήσεις ή στις μυθιστορίες· εννοώ, μη νομίσει κανείς ότι πρόκειται να διαβάσει το ίδιο σε παραλλαγές ή πανομοιότυπα.
Στο συγκεκριμένο, η Ελένη Κοτσόβολου, «σκαρώνει» την ιστορία ενός κοριτσιού, μιας σύγχρονης ηρωίδας που έπρεπε να παλέψει από πολύ νωρίς με πολλά.
Αρχικά, την ακραία αυστηρότητα του γονέα που ενώ επιδιώκει το καλύτερο για το παιδί του, το ωθεί σε ασφυκτικά προγράμματα, αγχωτικές καταστάσεις, το φορτίζει και του προσάπτει ευθύνες και βάρη που δεν του αναλογούν, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εκείνο θα πρέπει να ακολουθεί τις οδηγίες του και να ανταπεξέρχεται στις «δοκιμασίες» με επιτυχία. Ένα περιβάλλον όπου η όποια ασφάλεια και καθοδήγηση αντιδιαστέλλονται με το χάσιμο της παιδικότητας, της ανεμελιάς, της διασκέδασης...
Το κορίτσι, παρόλο που είναι εγκλωβισμένο από το σπίτι του, θα ερωτευτεί ένα αγόρι. Τί πιο φυσικό και τί πιο αναμενόμενο!
Ήθελε να μπορούσε να του πει ότι ως το Σάββατο ήταν μαρτυρικά μακριά του, ενώ κοντά του ακόμη και μια ζωή φάνταζε λίγη.
Όμως οι εξελίξεις δε θα είναι αίσιες. Θα βρεθεί κλεισμένη σε μοναστήρι, «χαμένη» από τη ζωή που τόλμησε να γευτεί και, κυρίως, έγκυος. Μια σκληρή μοναχική πορεία ξεκινά τότε αφού δεν υπάρχει πια οικογένεια για εκείνη, δεν υπάρχει στήριγμα, δεν υπάρχουν σύμμαχοι, αλλά ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο που κατανοούν, που ξέρουν από λάθη νεότητος, που μπορούν να συγχωρούν...
Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν είναι φρικτά. Η ιστορία πολύ δραματική και η Ηρώ μια νέα, πολύπαθη γυναίκα που τη συμπονάς και τη λυπάσαι. Συνεχώς, κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας, αντιπαραβάλλονται οι βιολογικοί συγγενείς με τους «ξένους» που μπορούν να γίνουν οικογένεια στη θέση της οικογένειας με επιτυχία, ουσιαστικά.
...αν αξίζει κάτι σ' αυτή τη ζωή είναι να πέσουμε εκατό φορές, μα να καταφέρουμε να σηκωθούμε άλλες τόσες.
Εντυπωσιάστηκα από τους χαρακτήρες. Όλα τα πρόσωπα -αγαπητά ή μισητά- μένουν εγχάρακτα και μετά την ανάγνωση. Αφήνουν αποτύπωμα στη σκέψη, απόδειξη ότι κάτι πήγε πολύ καλά εδώ. Από την άλλη, η δράση και η πλοκή παρουσιάζουν εναλλαγές, ανατροπές κι εκπλήξεις που γοητεύουν.
Η συγγραφέας, αισθάνθηκα ότι, μου έδινε μια συμβουλή: Να προλάβεις! Μια μικρή, σε λέξεις, ευχή μα τεράστια σε αξία όταν απέναντι «παίζεται» η ζωή (σου) και η «ζαριά» που θα καθορίσει τα πάντα συμβαίνει τώρα. Επίσης, ότι αυτό για το οποίο προορίζεται κανείς βρίσκεται μέσα του, δεν «ακούει» σε κανόνες, δεν υπαγορεύεται και δεν επιβάλλεται. Το ανακαλύπτεις κάποια στιγμή, αργά ή νωρίς, και είναι στο χέρι σου να το αναδείξεις ή να το μελετήσεις/καλλιεργήσεις.
Τελικά, την αγάπησα τούτη την ηρωίδα, όπως και διάφορα άλλα πρόσωπα του μυθιστορήματος για τα οποία όμως δε γίνεται να μιλήσω. Επίσης, όταν ολοκληρώθηκε το βιβλίο ήθελα περισσότερο. Να «ξαναδώ» τους χαρακτήρες παρακάτω, την επόμενη μέρα, τις επόμενες μέρες, τα επόμενα χρόνια...
Βάλτε το στη λίστα!
Το μυθιστόρημα της Ελένης Κοτσόβολου, Σιωπή από μετάξι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Περισσότερα:
