Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Βούλα Ηλιάδου: Στο έκτο βιβλίο μου (Ο Πλανήτης των ψυχών) αφορμή στάθηκε η περιπετειώδης ζωή του πρώτου φιλολόγου μου (φίλου αργότερα του πατέρα μου), που κάθε φορά που την αφηγούνταν αποσπασματικά -ως ιστορική, μεταπολεμική μαρτυρία ενός παιδιού της εποχής του- με συγκλόνιζε, σε βαθμό που με παρακινούσε (καθώς μεγάλωνα) να την γράψω κάποια στιγμή. ''Ο Πλανήτης των ψυχών'', πρέπει να σας ξεκαθαρίσω, δεν είναι μόνο αναμνηστικό της ζωής ενός εφήβου και του καλύτερου φίλου του (που είναι και μέντοράς του σε κάθε ιστορική ή φιλοσοφική αναδρομή). Δεν είναι μόνο αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας πλαισιωμένης με άλλες μικρότερες δευτεραγωνιστών της επαρχιακής κοινωνίας, αλλά είναι και η ιστορία του έρωτα του νεαρού πρωταγωνιστή για την μητέρα του φίλου του, έστω κι αν φαίνεται να περνάει αυτή πολλές φορές -λόγω συνθηκών- σε δεύτερη μοίρα.
Το ιδιαίτερο γνώρισμα του βιβλίου ωστόσο δεν έχει να κάνει με όλα τα παραπάνω, αλλά με αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος στην κυριολεξία του (Ο Πλανήτης των Ψυχών). Έχει να κάνει μ' αυτό που ξετυλίγεται στο δεύτερο μέρος του έργου (το οποίο ξεκινά με το τραγικό δυστύχημα ανήμερα της επιστράτευσης του '74) και είναι το ταξίδι της ψυχής του ήρωα στον κόσμο των Πνευμάτων. Έναν κόσμο φορτωμένο με το μυστήριο της μετάβασης της ψυχής στο άγνωστο, θέμα που το αντιμετώπιζα πάντα με δέος, αλλά και ένα περίεργο ένστικτο εμφορούμενο από πίστη και ελπίδα για την μετά θάνατον ζωή. Γιατί πίστευα και πιστεύω σ' αυτό που γράφω. Σ' αυτό που παραπέμπει στο ''Σπήλαιο'' του Σωκράτη όπως το περιέγραψε ο μαθητής του ο Πλάτωνας. Με τα φτερά της φαντασίας, της πίστης και των λίγων ''μεταθανάτιων'' μαρτυριών που είχα στη διάθεσή μου, ''είδα'' την ψυχή του ήρωά μου -απελευθερωμένη απ' το βάρος του σώματος- να πορεύεται σ' έναν άλλον Πλανήτη ανεξερεύνητο, όπου γίνονται δεκτοί οι ''θνητοί'' ήρωες της επίγειας ζωής και οι ''αθάνατοι'' της ιστορίας. Γίνονται δεκτοί και ''συνυπάρχουν'' με τους δεσμώτες του αλληγορικού σπηλαίου του Σωκράτη, όπως τους περιέγραψε ο Πλάτωνας. Εκεί μεταφέρεται η -μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας- ψυχή του ήρωά μου, ο οποίος βιώνει -ωσεί νεκρός- δεδομένα εξωπραγματικά που άπτονται του χώρου της Μεταφυσικής, στο διάστημα που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο Νοσοκομείο.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Η.: Το ταξίδι της ζωής προς την αιωνιότητα με ''γκρο πλαν'' έναν παράξενο έρωτα και μια μοναδική φιλία.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Η.: Να περιμένει το απροσδόκητο και να είναι έτοιμος να πιστέψει στο ''θείον''...
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Η.: Οπουδήποτε, αρκεί να ήμουν με την αδελφή ψυχή επ' άπειρον...
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Β.Η.: Είτε πρόκειται για φιλία είτε για έρωτα εδώ ή στην άλλη ζωή (γιατί πιστεύω ότι υπάρχει), νομίζω ότι τα καταληκτικά του μυθιστορήματος λόγια του Γάλλου στοχαστή Μισέλ ντε Μονταίν τα λένε όλα:
Αν με υποχρεώσουν να πω γιατί τον αγαπούσα, νιώθω πως δεν θα μπορούσα να το εκφράσω παρά μόνο λέγοντας: Επειδή ήταν αυτός. Επειδή ήμουν εγώ...
Σας ευχαριστώ!
Η Βούλα Ηλιάδου σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για το μυθιστόρημά της, Ο πλανήτης των ψυχών, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Στο έργο παρακολουθούμε τα φωτεινά και σκοτεινά χρώματα της ζωής του κεντρικού ήρωα, Αλέξανδρου Νοταρά, που στα χρόνια της εφηβείας του εκδηλώνει τις πρώτες μεταφυσικές ανησυχίες, καθώς ψάχνει να βρει τους βιολογικούς γονείς του. Οι κατά συνθήκη «φιλίες» του στα γυμνασιακά χρόνια έχουν σαν αποτέλεσμα να πέσει θύμα εκβιασμού ενός νεοφερμένου νταή του σχολείου. Όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, καταφτάνει στο σχολείο ως θεόσταλτος άγγελος ο Μάξιμος Καντακουζηνός, με τον οποίο ο Αλέξανδρος συνδέεται φιλικά και οικογενειακά. Ανάμεσα στον ήρωα και τον φίλο του αναπτύσσονται σχέσεις δάσκαλου-μαθητή, όταν ο πρώτος αναλαμβάνει να τον μυήσει στις μεταφυσικές αναζητήσεις για την ύπαρξη του Θεού και το ταξίδι της ψυχής μετά θάνατον.
Η Βούλα Ηλιάδου γεννήθηκε στο Κιλκίς και έζησε τα πρώτα της χρόνια στο χωριό «Αντώνιος Καμπάνης», όπου υπηρετούσαν ως δάσκαλοι οι γονείς της. Μετά τη μετάθεση και μόνιμη εγκατάστασή τους στη Θεσσαλονίκη, ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές εκεί και φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (τμήμα Βυζαντινών & Νεοελληνικών Σπουδών), με πανεπιστημιακούς δασκάλους τους Γ. Σαββίδη, Δ. Μαρωνίτη, Μαν. Ανδρόνικο, Ι. Καραγιαννόπουλο και Απ. Σαχίνη. Το 1982 διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. Εργάστηκε οχτώ χρόνια ως καθηγήτρια σε σχολεία της Θεσσαλονίκης και το 1990 μετατέθηκε στην Αθήνα, όπου υπηρέτησε σε λύκεια. Παράλληλα έγραφε μικρά και μεγάλα αφηγήματα, ενασχόληση που τη συντρόφευε απ’ τα μαθητικά και φοιτητικά της χρόνια. Το 1997 γνωρίστηκε με τον Αντώνη Σαμαράκη, ο οποίος την προέτρεψε να εκδώσει αυτά που έγραφε. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην πεζογραφία το 2006 με το μυθιστόρημα Βαθύ κόκκινο σε γαλάζιο φόντο (εκδόσεις Μ. Σιδέρης). Ακολούθησαν: Μην ξεχάσεις τη φωνή μου (μυθιστόρημα, εκδόσεις Μ. Σιδέρης 2007), Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό (αλληγορικές ιστορίες και παραμύθια, εκδόσεις Μ. Σιδέρης 2008), Ματωμένη πορφύρα (ιστορικό μυθιστόρημα, εκδόσεις Γκοβόστης 2009), Καλπάζοντας στον άνεμο (ιστορικό μυθιστόρημα, εκδόσεις Λιβάνης 2013). Απ’ το 2018 αρθρογραφεί στον ηλεκτρονικό Τύπο με το φιλολογικό ψευδώνυμο Κρινιώ Καλογερίδου.
