Δύο αδελφές τόσο διαφορετικές, τόσο αγαπημένες. Τόσο άγνωστες, τόσο γνώριμες. Τόσο απόμακρες, τόσο βαθιά η μία μέσα στην άλλη. Ένας πατέρας και το βάζο του με τα δύο τριαντάφυλλά του. Η απώλεια, ο πόνος, η συναισθηματική ερήμωση, οι πληγές του σώματος, η ηθελημένη βύθιση στα έρμαια του μυαλού. Όταν φτάνει η ψυχολογική κατάπτωση σέρνοντας πίσω της την συντριβή, η αυτοθυσία μοιάζει μονόδρομος. Το παγωμένο νερό απειλεί, εξαγνίζει, λυτρώνει. Μέσα στον μικρόκοσμο ενός κελιού, η ζωή ξεκινά από την ανάποδη, από το τίποτα της ύπαρξης για να κάνει τον κύκλο της και να καταλήξει στην αφετηρία της. Τη ματαιότητα. Το μυαλό σε ρόλο αρχαίας τραγωδίας θα παίξει τους τραγικούς μονολόγους της λησμονιάς, της αυταπάρνησης, του τέλους. Η βάναυση κυριαρχία του αρσενικού, σηματοδοτεί μια νέα αρχή που βρίσκεται μέσα σε ζωγραφιές με κάρβουνο, στη μοναξιά ενός κρύου κελιού και μιας παγωμένης ψυχής.
Ισμήνη και Αντιγόνη, Αντιγόνη και Ισμήνη, χαμένες στον προσωπικό τους λαβύρινθο με την έξοδο σφραγισμένη. Το μόνο που απομένει είναι οι αναμνήσεις. Πότε άχαρες και αγκάθινες και πότε με ομιχλώδη νοσταλγία μιας νεανικής εποχής που βιάστηκε να προσπεράσει. Η Ισμήνη μέσα στο κελί της θα δημιουργήσει ένα νέο κόσμο στον οποίο ζωγραφίζει ώσπου να αντιληφθεί πως γίνεται ένα πειραματόζωο στα χέρια των ειδικών, με αποτέλεσμα να κρατήσει τις ζωγραφιές στο μυαλό της, δικές της. Μόνο δικές της. Δε θέλει να την αναλύουν άλλο, αποφασίζει να μην τους χαρίσει τον εαυτό της.
Το άδειο δωμάτιο θα γεμίσει από τις γωνίες του μυαλού της, από τα άλμπατρος που ταΐζουν εμετό τα μικρά τους -συνδυάζοντάς το με όλα όσα αρνείται να καταπιεί η ίδια- στα άδεια κουτιά παπουτσιών και τη συνοδεία της σκέψης της σε κάθε τους ταξίδι και στο ολοκληρωτικό άδειασμα της ηρωίδας που θα επιλέξει την κατάδυση στο πιο απύθμενο και χαοτικό σκοτάδι της μοναξιάς της.
Η Αντιγόνη από την άλλη, συνειδητοποιεί τη δύναμη της αγάπης για την αδελφή της, αλλά και το ψυχικό σθένος της και θα ορκιστεί εκδίκηση. Δεν την ενδιαφέρει το τίμημα. Δε νοιάζεται για τις συνέπειες. Η συνείδησή της βαδίζει πάνω στην αφοσίωση του άλλου της μισού, το μόνο που της απέμεινε έστω νεκροζώντανο, μετά το θάνατο του πατέρα τους. Τώρα πια, μετράει βήματα και τους χτύπους της καμπάνας. Αριθμεί το χρόνο της εκδίκησης, υπολογίζει την κάθε στιγμή του λυτρωτικού τέλους, γράφει τους άτυπους νόμους που προστάζει η καρδιά και τέλος, εκτελεί την εντολή του σκοτεινού συνειδητού. Κανένας Κρέοντας δε θα τη σταματήσει, τα σίδερα ενός κελιού φαντάζουν αδιάφορα μπροστά στον συναισθηματικό αφανισμό της Ισμήνης, τα ρόδα στο βάζο έχουν το κόκκινο του αίματος, το κόκκινο της σιωπής, το κόκκινο που στερεύει κάθε ανάσα που θυμίζει οτιδήποτε ζωντανό.
Όταν το τέλος φτάνει λυτρωτικό, μαζί του έρχεται και η ελπίδα. Από πίσω και η εξιλέωση. Δύο διαφορετικά κελιά θα σμίξουν και θα γίνουν μία καρδιά που κρατάει φυλαγμένη μια μεγάλη αγάπη. Το παγωμένο νερό δε χρειάζεται πια. Ξέπλυνε τον πόνο, μούλιασε τις πληγές. Τώρα μετράει η αναμονή τον δικό της χρόνο. Η Αντιγόνη και η Ισμήνη νίκησαν αυτόν τον Κρέοντα κι ας ξέρουν ότι καραδοκούν κι άλλοι. Η σμίξη μοιάζει τώρα το μόνο ιδεατό. Εξάλλου αξίζει να πεθάνεις αν πρόκειται να ξαναγεννηθείς.
Η Έλενα Χουσνή παρουσιάζει μέσα σε λίγες σελίδες έναν ολόκληρο ψυχικό κόσμο, καθώς και τ’ αγκάθια όλων των ρόδων. Η μάστιγα της κακοποίησης ξεδιπλώνεται με ακριβή καταγραφή συναισθηματικών πληγών και σημαδιών του σώματος. Η γραφή της γίνεται ξυράφι που χαράζει ανελέητα ώσπου να φτάσει στις πιο κρυφές γωνιές του μυαλού, επιβάλλοντας τη γνώση του τέλματος, ουρλιάζει για ν’ ακουστεί η κακοποίηση, οι συνέπειες του φόβου της αποκάλυψης και της ανοχής. Η ντροπή, οι ενοχές, το μίσος, η επιτακτική ανάγκη της εκδίκησης, θ’ αποκτήσουν όλα ανάσα και λόγο σ’ ένα ψυχογράφημα που αναζητά δικαίωση, λύτρωση και ανάγκη ν’ αναζωπυρωθεί η φωνή που έχει σβήσει. Η πένα της συγγραφέως με τον γνωστό λυρισμό της θα σκάψει μέσα στα χαλάσματα για ν’ ανασύρει την ελπίδα που ψυχορραγεί.
Το βιβλίο “Παγωμένο νερό” έρχεται ν’ αφυπνίσει συνειδήσεις, να βγάλει από το κώμα, στο οποίο έχει πέσει, κάθε ανομολόγητο, ν’ αποτινάξει τον φόβο και την αντρική βάναυση κυριαρχία. Λυρικό, μέσα στην σκληρή ωμότητά του, θα πολεμήσει με πυγμή ώσπου να θριαμβεύσει η ελπίδα μετά την βασανιστική αποδοχή, δείχνοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά για να έρθει η λύτρωση, ότι μέσα από τις στάχτες δεν ξαναγεννιέται μόνο ο φοίνικας.
Το βιβλίο της Έλενας Χουσνή, Παγωμένο νερό, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κύφαντα.
