Ο ερχομός της μέσης ηλικίας φτάνει τις περισσότερες φορές σέρνοντας πίσω του θλίψη για όσα ποτέ πια δε θα ζήσουμε ξανά, και τη συνειδητοποίηση ότι ίσως ο χρόνος που απομένει δεν είναι αρκετός ή κατάλληλος για τα όνειρα που άργησαν να εκπληρωθούν.
Είναι εκείνο το μεταίχμιο που κάνει τον αγώνα με τη συμφιλίωση όσων παρήλθαν και όσων έρχονται, άνισο. Ένα ακόμα αγκάθι είναι -σε πολλές περιπτώσεις- η ρουτίνα του γάμου που παίρνει την κατιούσα. Ο φόβος ενός πειρασμού, η ανασφάλεια για το νέο -αλλά και νεότερο- που ίσως καλεστεί κάποιος ν’ αντιμετωπίσει.
Όλα αυτά απασχολούν την Άννα, την ηρωίδα που βιβλίου “Οργισμένες μέρες”. Έχοντας διανύσει πια πάνω από μισό αιώνα ζωής, ένα τηλεφώνημα που δέχεται από έναν άγνωστο, της ξυπνά κάθε τι που αναπαυόταν μέσα της και η απειλή της βολεμένης ζωής της βρίσκεται προ των πυλών. Ο άγνωστος της αποκαλύπτει τη μοιχεία του άντρα της και η Άννα βγαίνει από τον λήθαργο της καθημερινότητας για να γίνει διώκτρια μιας κατάστασης που ξεπερνά τα συναισθηματικά της όρια. Έχοντας στα χέρια της μόνο ενδείξεις, θα κάνει τα πάντα για να μετατρέψει αυτά τα στοιχεία σε αποδείξεις και θα έρθει αντιμέτωπη με όλα της τ’ αγαπημένα πρόσωπα και κυρίως με τον εαυτό της. Μια ψυχική ασθένεια κρυφή απ’ όλους, θα γίνει κυρίαρχη διψώντας για εκδίκηση και τιμωρία.
Τα στοιχεία δεν επαρκούν για να στηρίξουν τις κατηγορίες, όμως η Άννα έχοντας περάσει στην αντίπερα όχθη θα συνεχίσει ώσπου να βρει την αλήθεια, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι χάνει σιγά σιγά τον εαυτό της ολοκληρωτικά.
Η Αρετή Καμπίτση προσφέρει ένα ψυχογράφημα που βασίζεται σε καθημερινές καταστάσεις και κοινούς ανθρώπους. Δε μιλάει με γρίφους, το βιβλίο δεν παρουσιάζει άλυτα αινίγματα παρά μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση που αντιπροσωπεύει ένα υψηλό ποσοστό ανθρώπων οικείων μας και μη. Βουτά βαθιά σε ανομολόγητα πάθη από όπου κι αν προέρχονται και ασθένειες–ταμπού που δύσκολα παραδεχόμαστε ή δεν έχουμε δώσει την απαραίτητη προσοχή. Ένα παρελθόν ψυχικής αστάθειας της μητέρας, η φυγή του πατέρα, μια συναισθηματική διαταραχή που κρύβεται επιμελώς από τα κοντινά άτομα, μπορούν να αποφέρουν την ολοκληρωτική κατάρρευση του εσωτερικού κόσμου της και την απαρχή μιας ακόμα, μη αντιμετωπίσιμης κατάστασης.
Η ηρωίδα επέλεξε ένα τρόπο ζωής που της εξασφάλιζε την οικονομική άνεση και κατά συνέπεια ψυχική ηρεμία, κολυμπώντας μέσα στα γαλήνια νερά του οικογενειακού βίου.
Όταν ωστόσο βρέθηκε κάποιος που τάραξε αυτή την ησυχία, όλη της η προσοχή στράφηκε στο πετραδάκι αδυνατώντας να επικεντρωθεί στα ρεύματα που υπήρχαν κάτω από την επιφάνεια. Χτυπώντας της την πόρτα η παράνοια, την υποδέχτηκε μην έχοντας σύμμαχο στο πλευρό της αφού κανείς δε γνώριζε την νευρολογική της κατάσταση αλλά και το ιστορικό που κουβαλούσε, κατά συνέπεια ν’ αδυνατεί κάποιος να τη βοηθήσει. Κι εδώ έρχονται να μπουν οι ταμπέλες της ζήλιας και της παράνοιας σε μια σχέση που έχει ήδη αποδυναμωθεί, υπακούοντας στο ρυθμό της σύγχρονης κοινωνίας που επιβάλει αγώνες δρόμου για την επιβίωση, αδιαφορώντας για τις συναισθηματικές ανάγκες.
Η συγγραφέας δεν παραλείπει ν’ αναφέρει και την οικονομική κρίση που συμβάλει με το δικό της τρόπο ώστε η αποξένωση μέσα στην οικογένεια στην συγκεκριμένη περίπτωση, να μεγαλώσει κι άλλο το ήδη υπάρχων χάσμα. Κι εδώ ακριβώς τίθεται το χρόνιο θέμα της επικοινωνίας ανάμεσα στα ζευγάρια που μετρούν αρκετά έτη συμβίωσης με τον χρόνο που περνά να έχει σταματήσει κάπου στη μέση της κοινής πορείας τους, δημιουργώντας συναισθηματικά οχυρά-φρούρια. Ανακαλύπτοντας καλύτερα την ηρωίδα όσο γυρνάμε τις σελίδες του βιβλίου, μπορούμε να διακρίνουμε και τον φόβο της αποδοχής για το ιδιαίτερο, βλέποντας την Άννα να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει το ψυχικό της πρόβλημα και να κουβαλά μόνη της έναν σταυρό που πάνω του είναι καρφωμένη η μητέρα, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για την παρούσα κατάστασή της. Φορώντας τους άτυπους νόμους της κοινωνίας που απαιτεί το “σωστό” και “φυσιολογικό”, υποδύθηκε ένα ρόλο για τον οποίο δεν ήταν προετοιμασμένη, με αποτέλεσμα να βρεθεί προ εκπλήξεως την στιγμή που η εσωτερική δύναμη είναι επιτακτική για την ψυχολογική γαλήνη. Μια σκληρή αναμέτρηση θα ζητήσει νικητή, ενώ η ηρωίδα ψάχνει τρόπους για το τελικό νοκ-άουτ θεωρώντας πως είναι η μόνη της επιλογή.
Το βιβλίο “Οργισμένες μέρες” αποτελεί ένα ενδιαφέρον ψυχογράφημα τόσο της Άννας όσο και της κοινωνίας, δίνοντας πάτημα για να βρεθεί η σκέψη μας ένα βήμα πιο πέρα από τα στερεότυπα πάνω στα οποία βαδίζουμε. Τα θέματα που θίγει δεν αφορούν μόνο τη γυναίκα της μέσης ηλικίας και τη μετάβαση στο επόμενο στάδιο, αλλά και τον κοινωνικό απόηχο που καιροφυλακτεί στη σκοτεινή πλευρά του ασυνείδητου. Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας είναι η μεγάλη προτεραιότητα του κάθε ανθρώπου και κάτι που η Άννα θα καταλάβει όταν τη χτυπάει σα δυνατή γροθιά στο στομάχι.
Παίρνοντας τον χρόνο αλλά και το κάθε τι που μας αφορά με το μέρος μας, ίσως ο καιρός που περνά αφήνοντας πίσω μας όλα όσα ζήσαμε, να πάψει να γίνεται εχθρός προσφέροντάς μας τη χαρά του νέου και της έμπειρης πια, δημιουργίας. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος να ξορκίσουμε τις “οργισμένες μέρες”.
Η νουβέλα της Αρετής Καμπίτση, Οργισμένες μέρες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Περισσότερα: Η Αρετή Καμπίτση και οι Οργισμένες μέρες
