Τι γίνεται όταν η μικρή νεράιδα Φιλία αποφασίζει να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο; Ποιους θα συναντήσει; Τι θα κερδίσει από αυτό το ταξίδι; Συντροφιά της η πριγκίπισσα Αγάπη. Πώς αντιδρά όταν η... «Φιλίτσα» της είτε μουτρώνει είτε στεναχωριέται; Πώς ο Φόβος ερωτεύεται της Ανάγκη μέσω μιας... πεταλούδας; Πώς είναι ο βασιλιάς Θάνατος και πώς τον έχουμε πλάσει στη δική μας, κοινή, κοσμοθεωρία; Και ο Έρωτας; Και η Ζωή; Και ακόμα μια προφητεία: το Χαμόγελο πρέπει να σωθεί! Πρέπει να επαναδημιουργηθεί το βασίλειο των Συννεφοπερπατητών, με επικεφαλής αυτό το μικρό αγόρι. Τότε μόνο θα έχει εκπληρωθεί το Πεπρωμένο! Και τι ρόλο παίζει ένα μικρό, λευκό φτερό σε όλα αυτά; Κι όταν όλα φτάσουν στο τέλος, ένα δίλημμα γεννιέται...
Με αυτά τα στοιχεία περιγραφής και ερωτήματα στο οπισθόφυλλο γνωρίζει ο αναγνώστης το μυθιστόρημα της Μαρίας Καβούρη, «Δεν υπάρχει τέλος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λεξίτυπον. Η ίδια, αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση του Ακρότιτλου, γράφει για το παραμύθι της δύο δοκίμια: από τον τίτλο του βιβλίου αλλά και ένα ακόμη, που τα αρχικά του σχηματίζουν ένα μεγάλο και περίεργο όνομα(;) -μήπως λέξη;- που, αν κανείς κοιτάξει καλά, θα το αναγνώσει και στο εξώφυλλο. Εννοείται, τις τελικές απαντήσεις σε όλα αυτά θα προσφέρει το ανάγνωσμα... όμως αν επιμένετε, εδώ παρακάτω, θα δείτε τι απαντά η συγγραφέας για το πόνημα σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών.
Διαφορετικοί
Εαυτοί
Να
Υπάρχουν
Προσπαθώντας
Αδιάκοπα
Ριζοσπαστικά
Χαμογελώντας
Επιγείως
Ιδεολογικές
Τελετουργίες
Εναλλαγών
Λογικής
Ονείρων
Συναισθημάτων!
🍁
Ας
Μείνουμε
Παιδιά!
Ας
Λαξεύσουμε
Αλλιώς
Συναισθήματα
Άσχημα,
Λανθασμένα...
Ας
Χαιρόμαστε
Αληθινά
Με
Αυθορμητισμό!
Λόγος
Ανθισμένος,
Χαμόγελα
Ανθρώπινα,
Να
Τελειοποιεί
Ολοκληρωμένες
Υπάρξεις!
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μαρία Καβούρη: Όλα ξεκίνησαν από ένα αστείο! Μια Πρωτοχρονιά μοίραζα... νεραϊδοεπιταγές στους φίλους μου, και έτυχε στον κολλητό μου να γράφει η επιταγή του πως θα του γράψω μια... νεραϊδοϊστορία! Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, πάντως έτσι ξεκίνησαν όλα! Έψαχνα... έψαχνα... Ώσπου μάλλον με άγγιξε το ραβδάκι της ζωγραφισμένης νεραϊδούλας πάνω στο μπλοκ των επιταγών κι άρχισαν να τρέχουν οι λέξεις και να γεμίζουν οι σελίδες!
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Κ.: Παραμυθένιο! Αλλά περισσότερο ταιριάζει με δυο λέξεις: Παραμυθένιο ταξίδι!
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Κ.: Να βάλει τα όνειρα και τα συναισθήματά του σε μια βαλίτσα και να αφεθεί σε ένα ταξίδι, που θα τον κάνει να δει τον κόσμο με άλλα μάτια! Περισσότερο ανοιχτά και περισσότερο ελπιδοφόρα!
Αν το βιβλίο σας ήταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Κ.: Κάπου στον κόσμο.... Στον ονειρόκοσμο!! Και θα κρατούσε όσο χρόνο επιθυμεί κανείς να ονειρευτεί!! Κι όποιος θα ήθελε να ονειρεύεται για πάντα, τότε θα γινόταν η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο!
Κλείστε τη μικρή συνέντευξη με ένα απόσπασμα από το βιβλίο.
Μ.Κ.:
[...] «Ο Έρωτας, Φιλία μου, είναι τεχνίτης στιγμών. Κατασκευάζει τις πιο όμορφες στιγμές με τα εργαλεία των αισθήσεων, του πάθους, των πόθων, της επιθυμίας, των ονείρων, της χαράς...
[...] Είναι ξεχασιάρης ο Έρωτας [...] Όταν μένει μια τέτοια στιγμή ανολοκλήρωτη, τα υλικά που χρησιμοποιούνται δημιουργούν αντιδράσεις και [...] γίνονται φόβοι, θλίψη, μοναξιά, ανασφάλεια...»
[...] «Τον μισείς;»
«Είναι δυνατόν να μισήσω εκείνον που έκανε την καρδιά μου να βγάλει φτερά; [...] Τα συναισθήματα είναι πουλιά. Και υπάρχουν και πουλιά, που είναι αποδημητικά, όπως ξέρεις: που φεύγουν μακριά. [...] Μπορεί όμως να κατηγορήσει ή να μισήσει κανείς ένα αποδημητικό πουλί; Δεν μπορεί. [...] Η ζωή του καθενός βρίσκεται μέσα του. Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν». [...] «Δεν υπάρχει τέλος! Υπάρχει μόνο συνέχεια! Να θυμάσαι πως όταν έρχονται στιγμές και η καρδιά μας άλλα επιλέγει, αλλά η ζωή άλλα αποφασίζει, τότε η πίστη μας κλονίζεται. Κι εκεί πρέπει να κρατήσουμε γερά τα πιο όμορφα κομμάτια του εαυτού, μα και της μνήμης μας, να γίνουν αξίνες να σκάψουμε μέσα μας να βρούμε πάλι τη δύναμή μας. Γιατί όλα συνεχίζονται, όσο κι αν μας κοστίζουν».
[...] Όλη η απόστασή τους ένα ουράνιο τόξο δρόμος... [...] Πάντα να τους ενώνει...[...] Πάντα να τους χωρίζει... [...]
