Το μυθιστόρημα μου με τίτλο «ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» είναι μια αλληγορική ιστορία ενός βιβλιοπώλη, ο οποίος συναντά ένα περίεργο βιβλίο. Το βιβλίο αυτό, για το οποίο δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο, όπως για παράδειγμα ποιος, πότε και γιατί το έγραψε, του ασκεί από την πρώτη στιγμή μια περίεργη έλξη. Διαβάζοντας το, βυθίζεται σε ένα σύμπαν διαφορετικών σε κάθε κεφάλαιο ηρώων, οι οποίοι όμως αγωνίζονται για ένα κοινό σκοπό. Όλοι τους προσπαθούν να σώσουν ένα βιβλίο. Από τη μοίρα αυτή δεν ξεφεύγει και ο βιβλιοπώλης, ο οποίος μετατρέπεται και αυτός σε έναν προστάτη-σωτήρα του βιβλίου, που κατέχει. Γίνεται ο ήρωας του τελευταίου κεφαλαίου, του δεκάτου κεφαλαίου. Μόλις όμως καταλάβει τι είναι το βιβλίο και από τι προσπαθεί να το σώσει, μόλις δηλαδή γίνει κάτοχος της γνώσης του ιδιαίτερου ρόλου που διαδραματίζει, στο κεφάλαιο της ζωής του, τότε τον περιμένει η ίδια αμετάκλητη κατάληξη με όλους τους προηγούμενους και επόμενους ήρωες του κάθε κεφαλαίου.
Στην υπόθεση πρωταγωνιστής δεν είναι τόσο ο βιβλιοπώλης, όσο το ίδιο το βιβλίο, το οποίο μοιάζει να καταβροχθίζει, όσους προσπαθούν να το σώσουν. Το βιβλίο είναι σαν όλα τα βιβλία, η ψυχή ενός συγγραφέα, που μετοικεί στην ψυχή ενός αναγνώστη. Αυτό είναι που κινεί όλες τις εξελίξεις, αυτό πλάθει τη δομή κάθε κεφαλαίου και αυτό είναι που στο τέλος υπερισχύει, έναντι όλων των αντιξοοτήτων της ζωής.
Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας ανώνυμος και μοναχικός βιβλιοπώλης, ο οποίος ζει μια μονότονη και γεμάτη ρουτίνα ζωή. Το βιβλίο διαταράσσει, με έναν τρόπο καταλυτικό, την ήρεμη και προβλέψιμη καθημερινότητα του. Μετά από την επαφή του με τους αμέτρητους ήρωες των άπειρων βιβλίων που έχει διαβάσει, γίνεται και αυτός άθελα του ήρωας στο βιβλίο που διαβάζει. Ως βιβλιοπώλης ήταν πάντα ο ενδιάμεσος σταθμός μεταξύ συγγραφέων και αναγνωστών. Ξαφνικά σα να βουτά στην άβυσσο του βιβλίου που διαβάζει, γίνεται ο ήρωας του τελευταίου κεφαλαίου του. Ακολουθεί απαρέγκλιτα την κοινή πλοκή όλων των προηγούμενων κεφαλαίων και, αφού πρώτα βρει τον εαυτό του, έχει την ίδια κατάληξη με όλους τους προηγούμενους ήρωες. Γίνεται ήρωας του κεφαλαίου της ζωής του και πληρώνει βέβαια, το ανάλογο τίμημα.
Ο αναγνώστης του βιβλίου θα γνωρίσει ένα σύμπαν συμβολικών ηρώων, που στροβιλίζονται γύρω από τον ίδιο σκοπό και θα αναρωτηθεί σχετικά με το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης. Μέσα από μια παραβολική προσέγγιση της ψυχής μέσω ενός βιβλίου, θα γίνει κοινωνός μιας διαδικασίας εσωτερικής αναζήτησης, σχετικά με το σκοπό της ζωής, τη φύση της ανθρώπινης ψυχής και το τίμημα της αυτογνωσίας.
Ευχή μου είναι οι αναγνώστες να ξεκινήσουν την ανάγνωση με λαχτάρα και να την ολοκληρώσουν, με προβληματισμό και βαθιά σκέψη σχετικά με το νόημα της ζωής, την ψυχή και την αξία της διάσωσής της πριν την απρόσκοπτη και πάντα βέβαια έλευση του τέλους...
Ο Νίκος Παπαδόπουλος μιλάει για το μυθιστόρημα του, Το δέκατο κεφάλαιο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Capre Librum. Η περίληψη λέει:
Όλα αρχίζουν όταν στην ανιαρή και μονότονη ζωή ενός μοναχικού βιβλιοπώλη εισβάλει με τρόπο τυχαίο(;) ένα παράξενο, «αγνώστου ταυτότητος» βιβλίο. Το βιβλίο αυτό δεν μοιάζει με κανένα άλλο από τα τόσα πολλά που έχει ήδη διαβάσει στη ζωή του. Μέσα από περίεργα σύμβολα, ακανόνιστες γραμματοσειρές και λέξεις από διάφορες εποχές και χώρες του κόσμου, ο βιβλιοπώλης σιγά σιγά βυθίζεται σε ένα ακαθόριστο σύμπαν ηρώων, οι οποίοι φαίνεται να έχουν κοινή αποστολή και την ίδια ακριβώς κατάληξη.
Παράλληλα με τις ζωές των ηρώων, αλλάζει και η ζωή του βιβλιοπώλη. Μια σειρά
από ανεξήγητα περιστατικά διαταράσσουν την μέχρι πρότινος προβλέψιμη καθημερινότητά του, μετατρέποντας σταδιακά κι αυτόν σε έναν από τους ήρωες του βιβλίου. Έτσι, καταλήγει να γίνει ο ήρωας του τελευταίου κεφαλαίου, του «Δέκατου Κεφαλαίου». Μέσα από ένα ελκυστικά οδυνηρό «ταξίδι» στην ψυχή των ηρώων του βιβλίου, ο βιβλιοπώλης καταλήγει στο να γνωρίσει, ή μάλλον να «αποκαλύψει», τη δική του ψυχή, πληρώνοντας βέβαια το ανάλογο τίμημα.
Εν τέλει, τα πάντα φθείρονται και χάνονται με την πάροδο του χρόνου, εκτός από αυτό το μυστηριώδες βιβλίο, που σαν άτρωτος ήρωας συνεχίζει το αέναο ταξίδι του στον χρόνο, αλλάζοντας συνεχώς χέρια και μετοικώντας διαρκώς σε νέες ψυχές, ενώ οι τελευταίες σελίδες του μένουν πάντα άγραφες, περιμένοντας κάθε φορά έναν νέο -και πάντα ανυποψίαστο- ήρωα αναγνώστη.
Ο Νίκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Είναι γεωπόνος με μεταπτυχιακές σπουδές στη διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού και στην βιοεπιχειρηματικότητα. Το παρόν βιβλίο αποτελεί το πρώτο και όπως ελπίζει όχι το τελευταίο, συγγραφικό του εγχείρημα. Ένα εγχείρημα που σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελεί φόρο τιμής, για όλα τα βιβλία, που γράφτηκαν ποτέ ή -για να μην υπερβάλουμε- για όλα τα βιβλία, που διάβασε ο ίδιος και για κάποια από τα οποία αισθάνεται ιδιαίτερα ευγνώμων, που βρέθηκαν στη ζωή του. Εκτός όμως από την ανάγνωση, που γι’ αυτόν σημαίνει «εξερεύνηση θαμμένων ψυχών», δηλώνει και φανατικός συλλέκτης όμορφων στιγμών, δίπλα στη φύση ή σε ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ως άνθρωπος και Έλληνας, δεν θα πάψει ποτέ να αγαπά το φως, το δίκαιο και τις ιδέες, ενώ θα παραμείνει για πάντα αμετανόητος θαυμαστής του αληθινού και του ωραίου.
