Νεφέλης Σμίχελη
Εκείνος:
Αιτούμαι να γίνω τέρας
Με σάρκα ίσως αμφίβολη
Αιτούμαι να επιβιώνω μέσα σου
Γιατί μόνο ως τέρας το σκοτάδι μου θα συναντηθεί με το χάος σου
Σου ρίχνω δίχτυα χρησιμοποιώντας τη γλώσσα μου
Ξυπνάω το σύμπαν από τον μακάριο ύπνο του
Οι γυάλινοι τοίχοι τρώνε τις λέξεις
Μα πες μου δεν τις λυπάσαι που είναι όλο γυμνές;
Το μόνο που έμεινε στο ανεκπλήρωτο χάος μου είναι υπερβολή των ονείρων
Αντικειμενικά κρύβομαι κάτω από το ξεχειλωμένο μου δέρμα
Περιμένω την Αγία των Αγίων στιγμή
Να τυπώσει στα σκισμένα μου εγχειρίδια την πιο μεγάλη σιωπή
φοβάμαι ότι μία μέρα θ' ανοίξει το παράθυρο
και θα πέσουν κάτω η εναπομείναντες στίχοι
Νομίζω ότι θα μου απομείνει μόνο οι καταθλιπτική μου πικρά
Με κυνηγάω ανελέητα
Με προσβάλω, με μηδενίζω
Τα σκοτεινά κελιά κάποτε είχαν ζωή
Με λαχτάρα τα συναντούσα
Τώρα είναι άνισα επιφωνήματα που στέκουν στη σκιά του χρόνου
Το ποίημα μου δακρύζει
Κάποτε τα λέπια μου ήταν υγρά
Τώρα έχουν κολλήσει ξερά στους βράχους της μνήμης
Η φωνή μου ασθμαίνει
Βηματίζω στο άπειρο
Υπήρξα εμείς μετά έγινα εσύ και ύστερα εγώ μόνο εγώ
Δεν βρέχει είναι στέπα και τα λουλούδια σκονίστηκαν στο τραπέζι
Με βρίσκω ποια σε εμβρυακή στάση
με το εμείς το εσύ το εγώ
ξανά και ξανά
μόνο ο Σίσυφος μπορεί να με κατανοήσει
Εκείνη:
Κουρνιάζω κάτω από την κραυγή σου
Μεταμορφώνομαι στο μαξιλάρι της
Να ξαποστάσει
Κι έτσι, εκεί που πας να χαράξεις την οργή στα μάτια σου
Σου σβουρίζω ένα πεταχτό φιλάκι
Σαν μια νυχτερινή πεταλούδα την χαραυγή
Πριν ξεψυχήσει
Στα παραπήγματα συναντώνται τα πλούτη
Από τα δεμένα χέρια μας καθώς ανηφορίζαμε την Πανεπιστημίου
Για το παρανάλωμα
Η Εθνική τράπεζα υποκλίθηκε στην διασταύρωση των βλεμμάτων μας
Άνοιξαν τα θυσαυροφυλάκια
Και ξεχύνονταν στην Ομόνοια οι συνουσίες των στοιχείων
Στα ετοιμόρροπα χαμόσπιτα οι ίδρωτές μας υδροδοτούν τους κήπους των σιωπηλών ζευγαριών
Οι ανάσες μας κυκλώνουν τους ασταθείς σκελετούς των οικογενειακών απογνώσεων
Να μην ξεχάσουμε την θυσία των λυγμών στο τσικάλι των παραξενιών
Στο Θεό έχω δώσει το σχήμα της φωνής σου
Μ' οδηγεί στα σπήλαια των ηλιοκαμένων ονείρων
Εκλαμπρότατος παφλασμός χειλιών στα νεφελώδη μακροβούτια της ηδονής
Τα καλέμια των αναστεναγμών σχηματίζουν τους ανέμους της φυγής
Διαμέσου των ψυθιριστών σχισμών
Σχίζω τις νυχτιές κάθε νύχτα
Χαρτοκοπτική εργασία στα κύματα των αναμνήσεων
Ένα γιατί δεν υπάρχει
Μήτε καν μα, μήπως, ίσως, πιθανόν κι αν γινόταν αλλιώς
Αυτό είναι το είναι μας
Θα σου γράφω μέχρι να εξαντληθεί το αίμα μου
Μια παλάμη θεού πεδίο της αγάπης μας
Ο χορός της μια διαρκή ανατροπή του ρυθμού
Σε μια μουσική εξεγερσιακής ηδονής
Μια χούφτα φύλλα ξερά και ο κόμπος στο λαιμό
Το σάλιο κυλά στον στεγνό οισοφάγο
Μέχρι να γίνω ένα εσωτερικό ποτάμι
Από όλα εκείνα τα υγρά των οργάνων
Που φέρουν την ανάμνηση σου
Σαν αόρατος κήπος πυκνού φωτός
Κόντρα σε όλα, μια αντίθεση με αυτοπεποίθηση στρατηλάτη
Ένας στρατός αγγιγμάτων, εξοπλισμένος με ριζώματα
Σε σώματα ονείρων κι εκπληρώσεις εξαιρέσεων
Εξαιρετικά βουβός πλανόδιος προφήτης
Κρυμμένος σε σκιές κι απότομες χαράδρες άγριων λάμψεων
Συντονίζει την πιο ανεπαίσθητη επανάσταση
Της ατόφιας ανέγγιχτης σιωπηλής φωνής.
Απλώνουμε το βλέμμα πέρα από τον ορίζοντα
Με τα σφιχταγκαλιάσματα των χειλιών μας
Όσο πιο κλειστά μάτια, τόσο πιο βαθιά ορατότητα
Καμία ομίχλη δεν αντιστέκεται μπρος στην διαύγεια
Του τυφλού συναισθήματος μας
Χαλαζόπτωση, νεροποντές, και σκοταδισμός
Παιχνίδια στα παιδικά επιδέξια αυθόρμητα χεράκια
Του νεογέννητου σκοτεινού ζωτικού χώρου μας
Συναντηθήκαμε για να γεννηθούμε από τα συνθήματα
Της εμβρυακής μας συνουσίας.
🍃
Copyright © Νεφέλη Σμίχελη All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία της Χαράς Κρέτα
