Το κινητό χτυπούσε ασταμάτητα. Ξεφύσηξα μέσα από τα δόντια μου. «Ποιος είναι, ρε φίλε. Πνίγομαι αυτή τη στιγμή». Χαμογέλασα όταν είδα ότι ήταν ο καλός μου φίλος ο Σπύρος. «Πες μου ότι δεν έχουμε νέο κρούσμα covid στο σχολείο;» τον ρώτησα. «Όχι, όχι. Καμία σχέση», μου απάντησε. «Θέλω να σου πω κάτι» είπε και συνέχισε «Ξεκινάς εκπομπή!» Δεν τον έβλεπα, αλλά μπορούσα να τον φανταστώ να σπιθίζει το βλέμμα του από τη χαρά της ανακοίνωσης, αλλά και να μισογελά με το ξάφνιασμά μου. «Ποια εκπομπή; Πού; Ποιος αρχίζει εκπομπή;» ρώτησα εγώ. «Εσύ, καλή μου! Ποιος; Εγώ; Εγώ θα διαλέγω τη μουσική. Όλα τα άλλα δικά σου!» μου απάντησε με μια φυσικότητα που από τη μια ήθελα να βάλω τα γέλια κι από την άλλη τις φωνές. «Αποφάσισα εντελώς δημοκρατικά να ξεκινήσουμε μια εκπομπή στο web radio του συλλόγου του σχολείου μας. Οπότε βρες τίτλο, περιεχόμενο και θα σε πάρω αύριο να μιλήσουμε. Σε δυο βδομάδες ξεκινάμε», είπε κι έκλεισε. Αυτός είναι ο δημοκρατικός φίλος μου Σπύρος. Σκέφτεται κάτι και το κάνει πράξη εντελώς δημοκρατικά επιβάλλοντας την άποψή του. Του αναγνωρίζω βέβαια ότι πρόθεσή του είναι πάντα το κοινό καλό το οποίο υπηρετεί αγόγγυστα και γι’ αυτό και δύσκολα του χαλάω χατίρι.
Οι δυο εβδομάδες περάσαν σαν μια αναπνοή… έστω βαθιά. Έψαχνα κι έψαχνα εναγωνίως να βρω τι θα πω και πώς και θα το αναπτύξω… έλεγε και ξανάλεγα τα λόγια. Τώρα δυνατά, τώρα σιγά… όχι όχι πολύ αργά… όχι όχι πολύ συναισθηματικά, πολύ αυστηρά… αααααααααα!!!! Αδύνατον, δεν θα μπορέσω να το κάνω… δεν μπορώ! Μπορώ; Το ραδιόφωνο υπήρξε πάντοτε έρωτας για μένα. Μεγάλος κρυφός έρωτας. Τα στούντιο, τα μικρόφωνα, οι κονσόλες με τα φωτάκια να τρεμοπαίζουν… η φωτεινή επιγραφή ON AIR... Μπορώ!!!
Ως δια μαγείας βρέθηκαν τα κείμενα, βρέθηκαν τα τραγούδια, αποκαλύφθηκε ο τίτλος της εκπομπής. Έφτασε η μέρα, Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020. Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο πώς σε εκείνο τον χώρο μπορέσαμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν και να το κάνουμε τόπο ραδιοφωνικού προορισμού για εμάς και τους φίλους μας. Για τους ακροατές που πλέον είναι τόσοι ώστε να δικαιούμαστε να καμαρώνουμε.
Στην αρχή τρεμάμενα, με αγωνία μη λαθέψει η φωνή, μη μπερδέψεις τις λέξεις, μα στη συνέχεια με περισσότερο θάρρος και η αγωνία να γίνεται χαμόγελο. Τα τραγούδια να ακολουθούν το ένα το άλλο και ενδιάμεσα ο λόγος. Ποιήματα, σχολιασμοί, καλησπέρες… και στο τσατ του σταθμού οι φίλοι ο ένας μετά τον άλλον να έρχονται να μας εύχονται καλή αρχή, καλές ραδιοφωνικές πτήσεις και τα μάτια να υγραίνονται γιατί ξαφνικά ήξερες πως η φωνή σου έφτανε μέχρι εκείνους. Πόσο υπέροχη αίσθηση!
Ακόμα θυμάμαι την έναρξη της πρώτης εκπομπής… Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι… Χριστούγεννα παρά κάτι και το Strangers in the night ανοίγει τα φτερά του στην πρώτη ραδιοφωνική του πτήση. Εκπέμπουμε… και δυο ώρες αργότερα: Εδώ η πρώτη μας εκπομπή έφτασε στο τέλος της. Ευχαριστούμε πολύ που μας συνοδέψατε στο πρώτο μας ταξίδι. Από το Strangers in the night, τη Σταυρούλα, τον Σπύρο και τον Γιώργο, Καλά Χριστούγεννα, να είστε όλοι καλά!
Και λίγες μέρες πριν ενώ ήμαστε στον αέρα έπεσε το σύστημα και η εκπομπή σταμάτησε να μεταδίδεται. Κι ενώ ανησυχήσαμε και αγχωθήκαμε για το τι θα κάναμε κάτι υπέροχο άρχισε να συμβαίνει. Τα τηλέφωνα όλων μας άρχισαν να χτυπούν ασταμάτητα. Τα μηνύματα σε messenger και viber έρχονταν βροχή. Φίλοι κι ακροατές που ξαφνικά δεν μας άκουγαν ρωτούσαν να μάθουν τι είχε συμβεί. Κι αυτό ήταν η ωραιότερη απόδειξη ακρόασης που μας είχε δοθεί μέχρι εκείνη την ημέρα. Τι υπέροχη αίσθηση να σε αναζητούν. Ξέρω πως ένιωθαν γιατί το έχω νιώσει κι έχω πράξει το ίδιο, όταν συνέβη κάτι ανάλογο. Κι όσο κι αν στενοχωρήθηκα που η εκπομπή σταμάτησε δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη χαρά που μου πρόσφεραν όσοι μας αναζήτησαν.
Σήμερα 13 Φεβρουαρίου, παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου γιορτάζουν οι φωνές πίσω από τα μικρόφωνα που μας μεγάλωσαν, που μας συντρόφευσαν, που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη μουσική, που μαζί τους ταξιδέψαμε για πολλά χρόνια και που η φωνή τους θα είναι πάντα συνοδός στα δύσκολα μονοπάτια της ψυχής μας.
Για την κάθε φωνή που απλόχερα χαρίστηκε και υπέροχα μας ταξίδεψε…
Χρόνια πολλά
Δείτε κι αυτό: On air...