Διαβάζοντας τη δεύτερη ποιητική συλλογή -Το Παιδί και ο Άγγελος- του Γιώργου Καράμπελα, δεν μπορείς παρά να μεταφερθείς ανεπαίσθητα, στο λυρικό και ευαίσθητο συνάμα κόσμο του.
Έναν κόσμο όπου τ’ αναπάντητα ερωτήματα, οι προσδοκίες και τα όνειρα της παιδικής αφέλειας, σμίγουν με την ατέρμονη γνώση, τη σοφία και το φως του ανώτερου υπερβατικά εαυτού που κρύβεται εντός μας.
Παιδί και Άγγελος συνομιλούν ακατάπαυστα, συνυπάρχουν, αναρωτιούνται, παιδεύουν την ίδια την ύπαρξη του ποιητή, σαν δυο αλληλένδετα μέρη του πυρήνα της ψυχής του.
Από τη μια όχθη το Παιδί αναρωτιέται:
Γιατί εδώ που έφτασα κι όχι αλλού να φτάσω,
υπάρχει κάποιος προορισμός που εν τέλει θ' αποδράσω
ή πάντοτε εδώ και εκεί προς κάπου θα κινούμε,
την αίσθηση σαν έχουμε πως κάτι εκεί θα βρούμε;
Και από την αντίπερα ο Άγγελος αποφαίνεται:
Η τόλμη είναι πρότερη απ’ των λαθών τη γνώση
στο άγνωστο χαράσσοντας απλώνει την πορεία
και συνεχίζει:
Μεσ’ από την ταχύτητα του λογισμού σου πιάσε,
τη δράση και ρωτώντας την στη δοκιμή του ονείρου
χίλιες φορές στις πλάνες σου απ’ την αδράνεια να ‘σαι
κι όταν θα έρθει η φθίση σου, καν’ την σοφία δική σου.
Για εκείνα που το Παιδί αγνοεί, φοβάται ή αμφιβάλλει, έρχεται ο Άγγελος (σαν το alter ego του), να το παρακινήσει ν’ ανατρέψει συλλογισμούς, για να τολμήσει το μεγάλο άλμα της ζωής.
Μοιάζει σαν εκείνη τη μυστική φωνή που μας προτρέπει να βγούμε απ’ την ασφάλεια της κρυψώνας μας και να περιπλανηθούμε στα γεφύρια αυτού του κόσμου.
Μέσ’ απ’ την περιπλάνηση αλλιώτικα θα βρεις
όλα εκείνα που ‘καναν τα πόδια να θηρεύουν
Για να επισημάνει πως:
την άφιξή σου θα τη βρεις με τις αναχωρήσεις.
Όμως το Παιδί βιάζεται να προλάβει όσα δε γνωρίζει, δεν υπακούει σε συμβιβασμούς και διερωτάται:
Και η ζωή που αποχωρεί με τις σαθρές συμβάσεις
μπορεί μέσα στο πλήθος της τον εαυτό να βρει;
Για ν’ αναφωνήσει ο Άγγελος με τη σειρά του:
Τα πότε, τα γιατί, τα πώς δεν έχουν σημασία,
καθώς αναρωτώμενοι φτάνουμε στο εδώ,
και αν μπορείς στα λίγα εντός να βρίσκεις την ουσία,
τον εαυτό σου θα θωρείς δίχως κατηγορώ.
Τα δυο μέρη συμφωνούν πως η συνεχής δράση, η Πίστη και η προσπάθεια φέρνουν την πλήρωση του εαυτού, ενώ συγχρόνως απεύχονται το βόλεμα και τη στασιμότητα.
Κι ο έρωτας; Ποιος είναι ο ρόλος του στην αναζήτηση αυτή;
Μήπως για να τον ανταμώσουμε πρέπει ν' αποβάλλουμε το κουκούλι του εγωισμού και των διαφορετικών πεποιθήσεων, έτσι ώστε η συνύπαρξη με τον άλλο να κλείνει προς μια κοινή πορεία;
Κι εδώ απαντά ο ποιητής με τη φωνή του Αγγέλου:
Μα σκλάβος αν δεν γίνεις του εγωισμού λαθραία
και βρεις σε κάποιο πρόσωπο, της ύπαρξης σταθμό,
ακόμη κι αν αυτό διαφορετική ‘χε θέα
στο ατέρμονο από κοινού θα βρείτε προορισμό.
Στο τέλος Παιδί και Άγγελος αγκαλιάζουν τις προσδοκίες, τα όνειρα και την κοινή μοίρα τους, γίνονται Ένα και προχωρούν μαζί πέρα απ’ την ίδια τη ζωή για μια φωτιά που επίμονα κι ασίγαστα δεν σβήνει.
Αυτός είναι ο λόγος του ποιητή.
Μεστός, ζεστός, ηχηρός.
Βγαλμένος απ' την αλήθεια του, ζυμωμένος μ’ αυτήν.
Κι εμείς δεν έχουμε παρά να εντρυφήσουμε…
Η ποιητική συλλογή, Το Παιδί και ο Άγγελος, του Γιώργου Καράμπελα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
