Μια αέναη, γερή κλωστή ένωνε πάντα την ψυχή μου με την Ποίηση...
...γράφει η ποιήτρια Όλγα Αχειμάστου κι εμείς δένουμε τους χαρταετούς της ψυχής μας γερά στην κλωστή της γραφής της και αφηνόμαστε να πετάξουμε ψηλά. Δεν φοβόμαστε μην πέσουμε γιατί η πένα της ποιήτριας γεννά ανέμους αγάπης που κρατούν τα φτερά μας ανοιχτά, ανατρέποντας με τη γλυκύτητα και την ομορφιά της μελάνης της ακόμα κι αυτό, το βάρος.
Βαθιά ρομαντική, ερωτική, μελίρρυτη φτιάχνει ένα υφαντό από ρόδα κι αγάπη και στις τέσσερις γωνιές του κεντά τις εποχές. Στρώνει με αυτό το τραπέζι της καρδιάς της και μας φιλεύει την κομψή και κρυστάλλινη ποίησή της που έχει τις αποχρώσεις της ανατολής και τη ζεστασιά της δύσης. Μας σερβίρει αρώματα από γιασεμιά και κρίνα, ακριβές αγκαλιές και πορφυρά φιλιά. Μια κόκκινη κλωστή ενώνει τις στιγμές της γραφής της και οριοθετεί το όνειρο.
Κρατώ στα χέρια μου την ποιητική συλλογή της Όλγας, τη φυλλομετρώ, σπουδάζω τις σελίδες και του στίχους της και σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε όταν μου είπε, δεν είναι απλά ένα βιβλίο, είναι ένα ημερολόγιο αγάπης, ένα ημερολόγιο ψυχής. Όταν ανοίξετε την ποιητική συλλογή της Όλγας Αχειμάστου να το πράξετε με σεβασμό γιατί η ποιήτρια έχει φορέσει τα καλά της και μας υποδέχεται στης ψυχής της την ολοφώτιστη σάλα.
Θύμηση
Σαν το παιχνίδι του φιλιού
είναι γλυκειά η φωνή σου,
σαν το γλυκό του κουταλιού
είναι η θύμησή σου.
Κι όταν πετούν εκεί ψηλά
γλάροι και ψαροπούλια
ξέρω πως η ψυχή σκιρτά
γλυκοφιλά την Πούλια...
Η ποιητική συλλογή της Όλγας Π. Αχειμάστου, Καρδιόσχημα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γλαυξ. Παρακάτω, η ίδια απαντά σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για το βιβλίο της.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Όλγα Αχειμάστου: Αυτό το βιβλίο ήταν γραμμένο από το Γυμνάσιο. Αυτό το βιβλίο δεν έχει γραφεί ακόμα. Η αποτύπωση των συναισθημάτων μαζί με τα εκάστοτε συμπεράσματα σε σχέση με την αντίδραση πίστεψα ότι έχουν να προσδώσουν, ίσως ίσως και μαθήματα, εναύσματα ενδοσκόπησης και ταύτισης. Η καθ’ ομοίωση με ώθησε να γράψω αυτό το βιβλίο. Η ελλιπής αγάπη εαυτού που τείνει να γίνει πιο ολόκληρη.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ο.Α.: …Καρδιόσχημα εννοείται ποιήματα, συναισθήματα, σχέσεις, λέξεις, αποτυπώματα.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ο.Α.: Δεν είμαι για να συμβουλεύω αλλά θα ήθελα να διαβαστεί με την νόηση κι όχι επιφανειακά. Κρύβονται πράγματα στις γραμμές και ανάμεσά τους.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ο.Α.: Θα πηγαίναμε στη Βραζιλία, στο Περού, στην Πορτογαλία, στον Όλυμπο των Θεών. Θα κρατούσε όσο η μεγαλύτερη αγάπη του αιώνα. Βλέπετε ο χρόνος δεν μετριέται με τις μέρες ούτε τις ώρες αλλά με την δύναμη των συναισθημάτων μας. Με την αναλαμπή της αγάπης που μπορούμε να εκδηλώσουμε για μας ώστε να δυνηθούμε να δώσουμε και στον άλλον. Κι αυτό θέλει εκπαίδευση. Εκπαίδευση και αφοσίωση.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ο.Α.: Ευχαριστήρια στο θαύμα του ήλιου ζητά η ψυχή να ζωγραφίζει, αν και το κλάμα του (ευ!;) νιογέννητου σφραγίζει την ύψιστη μικρότητα του ανθρώπου. Η χαρά δωρίζεται σ’ αυτούς που ακάματα εργάζονται, σε συνεχή προσπάθεια αγάπης με την Αγάπη. Ύμνους ζωής οι πένες να ζωγραφίζουν, τους πρέπει.
Αυτοβιογράφηση Όλγας Αχειμάστου:
Γεννήθηκα στην Αθήνα σε μια γειτονιά, που οι κήποι είχαν τριαντάφυλλα και γιασεμιά. Απέναντι απ’ το προσφυγικό της γιαγιάς μου Μαρίας, ένα μαγαζάκι έκρυβε στα ζαχαρωτά του, όλη την χαρά των παιδικών μου χρόνων. Ήμουν καλή μαθήτρια μ’ άρεσε να ζωγραφίζω παγκάκια σε αλέες. Τέλη Δημοτικού άρχισε η πένα να ζωγραφίζει λέξεις ενωμένες με αγάπη και λαχτάρα. Από τότε άρχισα να γράφω... Συνεχώς απήγγειλα σε κάθε ευκαιρία ποιήματα και λάμβανα μέρος σε όλα τα θεατρικά που ανεβάζαμε. Η κα Τριάντη, η Διευθύντρια του Γυμνασίου, Λυκείου μας, (Θεός ‘σχωρές την ψυχή της), μητέρα του ζωγράφου Φασιανού, αγαπούσε πολύ την Τέχνη και μας προέτρεπε προς αυτήν. Λάτρης των σημείων στίξης, τόνων, δασειών και οξειών, αγκάλιασα τη γλώσσα και συνεχίζω να γράφω έτσι. Νεούδι ακόμη έκανα φίλους, Σικελιανό, Παλαμά, Σολωμό, Κάλβο, Καζαντζάκη, Βαλαωρίτη και άκουγα, με την προτροπή του πατέρα μου, Μαρία Κάλλας, την Madam Butterfly. Αττίκ και Δανάη, καθώς και Νούρο, Νταλγκά Εσκενάζυ..., καθότι Μικρασιάτισσα, τραγουδούσε η μητέρα μου, παντρεύοντας μια πλατιά γκάμα κουλτούρας. Πήγα σε Οικονομική Σχολή, πήρα πτυχία ξένων γλωσσών και υπηρέτησα στον ιδιωτικό τομέα. Έκανα αμέτρητα σεμινάρια κι ασχολήθηκα με πολλά άλλα θέματα. Άργησα ν’ αναγνωρίσω τα ταλέντα μου. Φοίτησα σε ομάδες αυτοβελτίωσης και ψυχολογίας. Πήγασε Σχολή Αισθητικής ομορφιάς και συμβουλευτικής πάνω σε θέματα υγείας σχετικά με την φυσική αντιμετώπισή της και τα συμπληρώματα διατροφής Πάντα έγραφα... Κάποια στιγμή τα γραπτά μου σταμάτησα να τα κάνω αεροπλανάκια χάρτινα και να τα πετάω στον άνεμο. Κι άρχισα να τα μαζεύω. Έτσι, στην τελετή μιας Πανσελήνου κι ενός αγέννητου Έρωτα, όρισα το πρώτο μου τετράδιο... της καρδιάς. Δημοσιεύτηκαν πολλά ποιήματά μου και γνώρισα τον κόσμο της Λογοτεχνίας. Μια αέναη, γερή κλωστή ένωνε πάντα την ψυχή μου με την Ποίηση...
