Πονάω έναν θάνατο γλυκό
και μέσα του παλεύω να σωθώ.
Απ' το μαχαίρι πώς θ' αντέξω,
ποιες πληγές θα μπορέσω να γιατρέψω.
Γιατί είναι το φως που με τρομάζει,
είναι η καινούργια μέρα που χαράζει,
είναι η αλήθεια τους που με σκοτώνει,
είναι το βλέμμα της ψυχής μου που ματώνει.
Μα εγώ σα δαίμονας θα τριγυρνώ
και μέσα σε όνειρα θα τρέξω να κρυφτώ.
Και ούτε άλλοι δαίμονες, ούτε θεοί
θα ξαναέρθουν στη δικιά μου προσευχή.
Κι αν κάποτε θελήσεις να με δεις,
πρέπει πρώτα άγγελέ μου να με βρεις.
Μα δεν ξέρω αν θα θέλω να σωθώ,
γιατί πονάω έναν θάνατο γλυκό.
🎵
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved
Β' Βραβείο στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Κέφαλος (2020) στην κατηγορία "Μουσικός στίχος ενηλίκων 31 ετών και άνω".
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Έλενας Ζαντρέικο (Ακρυλικό, Πολωνία-Αθήνα)
