Ἀθανάσης Διάκος

Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

Εἰκοστὴ τρίτη Ἀπριλίου
Μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος
Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου

Λαλοῦν οἱ πέρδικαις γλυκὰ κι᾿ ὁ ἥλιος στὴ χαρά του

ἁπλώνει μίαν ἀχτίδα του καὶ ψηλαφίζει ὁ κλέφτης

τὰ παρδαλὰ τὰ στήθια τους κι᾿ αὐταὶς ἀναγαλλιάζουν.

Κατάκορφα στὸν οὐρανὸ πετιέται κι᾿ ὁ πετρίτης,

τ᾿ ἀητοὺ πρωτοπαλλήκαρο, νὰ βάψῃ τὰ φτερούγια

μὲς στὸν αἰθέρα τῆς αὐγῆς πρὶν ἔβγη στὴν παγάνα.

Πλένουν τὰ φύλλα στὴ δροσιὰ χαρούμενα τὰ ρείκη,

καὶ στὸ ἐλαφρὸ τὸ φύσημα τοῦ ἀγέρα, ποὺ διαβαίνει,

συναπαντοῦσε φιλικὰ μὲ τὸν ἀνασασμό του

τὸ θρούμπι τὴν ἀλιφασκιά, τὸ σφελαχτὸ ἡ μυρτούλα.

Δακρύζουνε τ᾿ ἀπάρθενα τὰ χιόνια στὸ λιοπύρι,

ἀκούοντ᾿ οἱ νεροσυρμαὶς ἀπὸ ἐγκρεμὸ σὲ βράχο

νὰ παραδέρνουνε γοργὰ καὶ λὲς μὲ τὴ γαργάρα

π᾿ ἀνάκραζαν τὴν κλεφτουριὰ καὶ τὴν ἀποζητοῦσαν.

Ἐκυματίζαν τὰ σπαρτά, χαρὰ τοῦ ζευγολάτη,

καὶ κάπου κάπου ἀνάμεσα ξεπρόβαιν᾿ ἕνα στάχυ

καὶ ἔγερν᾿ ἐδῶ, κ᾿ ἔγερν᾿ ἐκεῖ τὸ τρυφερὸ κεφάλι,

ὡσὰν νὰ παραμόνευε νὰ ἰδῇ κι᾿ αὐτὸ τὸ Διάκο.

Κι᾿ ὡστόσο ἀνθρώπινη φωνὴ μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο,

ποὺ φαίνεται ὁλοζώντανος, καμμιὰ δὲν ἀγροικιέται,

οὔτε φλογέρα πιστικοῦ, οὔτε χαρᾶς τραγοῦδι

οὔτ᾿ ἀγωγιάτη σάλαγος. Ἐφαίνετ᾿ ὅλη ἡ φύσις

λουλούδι χωρὶς μυρωδιά, κόρη γλυκειά, πανώρηα,

ὁποὺ ἐγεννήθηκε βουβὴ κι᾿ ὁποὺ τὴν παραστέκει

ἡ μαυρισμέν᾿ ἡ μάνα της νὰ ἰδῇ μὴν ξεχαράξῃ

μαζὶ μ᾿ ἕνα χαμόγελο στὰ χείλη κ᾿ ἡ λαλιά της.

Ἀστράφτουνε, λαμποβολοῦν τριγύρω στὴ Δαμάστα

ἄλλοι στρωμένοι κατὰ γῆς ἄλλοι στὸ διπλοπόδι

περήφανοι, σιωπηλοί, τρακόσιοι ἀνδρειωμένοι.

Ἐπάνωθέ τους κάτασπρο τὸ φλάμπουρο τοῦ Διάκου

ἀνέμιζε τρομαχτικό, καὶ στὸ ξεδίπλωμά του

λεβέντης ἀστραπόμορφος ἐπρόβαινε ὁ Ἅη Γιώργης

μὲ τ᾿ ἄγριό του τ᾿ ἄλογο κρατώντας καρφωμένο

τ᾿ ἄσπλαγχνο τὸ κοντάρι του στὸ διάπλατο λαρύγγι

τοῦ φοβεροῦ τοῦ δράκοντα, ποὺ δέρνεται στὸ χῶμα.

Ποιὸς ἐσυντύχαινε κρυφὰ μὲ τοῦ σπαθιοῦ τὴν κόψη

κ᾿ ἐπάνω της ἐξέσερνε γοργὰ τὸ δάχτυλό του,

ποιὸς ἐπελέκαε τεχνικὰ τὴ στουρναρόπετρά του

στὸ λύκο τοῦ καρυοφυλλιοῦ, ποιὸς τρίβει τὰ παφήλια

συγνεφιασμέν᾿ ἀπὸ νοτιὰ καὶ ποιὸς γιὰ νὰ ξεδώσῃ

ἐθόλωνε μὲ τὸν ἀχνὸ τοῦ μαχαιριοῦ τὴ λάμψη.

Κανένας δὲν ἀνάσαινε. Σ᾿ ἕνα κοντρὶ μονάχος

κυττάζει ὁ Διάκος σιωπηλὸς κατὰ τὸ Λιανοκλάδι.

Ἔξυπνος κι᾿ ὀνειρεύεται. Ἀπὸ τὸ ριζοβοῦνι,

ἀνέβηκε κ᾿ ἡ καταχνιά, ψιλὸς ἀφρὸς τοῦ ἀγέρα,

καὶ μία στιγμὴ τὸν ἔκρυψε στὴ δροσερὴ ἀγκαλιά της.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Θεόφιλου Xατζημιχαήλ (1867-1934), Αθανάσιος Διάκος

Επίσης: Άσμα πρώτο, Άσμα δεύτερο

Διαβάστε το Ἆσμα Τέταρτον στις 13 Φεβρουαρίου