Δανάη, η ρεπόρτερ
Κι εκεί που καθόταν στο γραφείο της η Δανάη, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να διώξει από πάνω της μια περίεργη υπνηλία, έρχεται καπάκι μια απειλητική κρίση εμετού και μόλις που πρόλαβε να τον υποδεχτεί το καλαθάκι των αχρήστων της.
Τρόμαξε.
«Ώρες είναι να με επισκέπτεται ο βλαμμένος ο ιός που δεν λέει να μας αφήσει να ζούμε σε μια υποφερτή κανονικότητα… Παναγιά μου! Να με τρέχουν λέει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και να μην υπάρχει ούτε ράντζο να εναποθέσω το πονεμένο μου κορμάκι. Το ακούς να συμβαίνει γύρω σου, τρέμεις, μα όταν συμβεί και σε σένα, δεν λες να το χωνέψεις.
Σηκώνει το ακουστικό που της φάνηκε βαρύ κι ασήκωτο και λέει ξεψυχισμένα στον φίλο και κουράντε γιατρό της τον Δήμο:
«Φίλε μου αγαπημένε πεθαίνω. Έτσι τουλάχιστον νομίζω. Έλα μπας και με προλάβεις ζωντανή, να κάνεις τα μαγικά σου και να μου ξαναδώσεις τη ζωή μου που με εγκαταλείπει απροειδοποίητα και άπονα…»
Αφήνει το τηλέφωνο χωρίς να θυμάται αν έβαλε το ακουστικό στη θέση του, κλίνει τα μάτια της και προτού βυθιστεί σε έναν, ίσως και λυτρωτικό, λήθαργο ακούει τον Δήμο να της λέει καθησυχαστικά: «Ηρέμησε! Κλείσε κι έρχομαι μωρό μου…» Και τούτα τα αγαπημένα λόγια του φίλου της, ήταν τα τελευταία που πήρε μαζί της στο λιποθυμικό της ταξίδι…
Δεν θα πρέπει να πέρασαν πάρα πάνω από λίγα λεπτά και ο Δήμος θαρρείς και διακτινίστηκε στο γραφείο της Δανάης όπου, παραδόξως πώς, κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι τι έπαθε το κορίτσι. Ο καθένας ήταν στο πόστο του και στα δικά του ενδιαφέροντα και καθήκοντα! Από την πλευρά της Δανάης καλούτσικα τα πράγματα, είχε αρχίσει να συνέρχεται πέρα από ένα κάτασπρο πρόσωπο ως εάν της είχαν κάνει αφαίμαξη, που σημαίνει ότι δεν πέθανε πολύ, όπως φοβόταν λίγη ώρα νωρίτερα!
Ο καλός άγγελος φίλος και γιατρός της, αφού την εξέτασε με όση σοβαρότητα μπορούσε, (και το λέμε αυτό, γιατί η Δανάη με το αστείρευτο χιούμορ της σε έκανε να βλέπεις τα πάντα από την αστεία οπτική γωνία τους) της είπε τρυφερά:
«Δανάη, μεγάλη μου αγάπη, πες γρήγορα στον τυχεράκια τον άντρα σου ότι αυξάνονται τα μέλη της οικογένειάς του και αν δεν με ξεγελά ο ενθουσιασμός μου, τα επερχόμενα Ρωμανάκια είναι περισσότερα του ενός».
«Έλα Δήμο μου, κόψε την πλάκα, δεν είναι ώρα να ακούω τέτοια… κουφά. Εγώ είμαι στις όχθες της Αχερουσίας λίμνης αναμένοντας τον βαρκάρη κι εσύ κάνεις τις γνωστές σου χαριτωμενιές. Πώς σου ‘ρθε τώρα αυτό;»
«Ποιο "αυτό" βρε συ Δανάη; Σαν γιατρός όλο και κάτι ξέρω από αρρώστιες αληθινές και αρρώστιες μαϊμού σαν την δική σου».
«Δήμο μου δεν είμαι καμιά πρωτάρα. Μη ξεχνάς ότι ξέρω από γέννες. Έχω ήδη δυο παιδιά. Τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξανανιώσει».
«Συμφωνώ απόλυτα ως προς αυτό. Όντως είναι κάτι πολύ, μα πολύ διαφορετικό. Σήκω να πάμε τώρα αμέσως στον φίλο μας τον Νικολάου να σου κάνει έναν υπέρηχο. Ο Νικολάου είναι καλός φίλος, θα σε δεχθεί και χωρίς ραντεβού, έκτακτο περιστατικό αφού…»
Και πήγαν.
Και αυτό που άκουσαν, από τα χείλη του ειδικού γιατρού, τους κεραυνοβόλησε:
«Ρε παιδιά, ρε παιδιά σε περίοδο καραντίνας και απαγόρευσης συνωστισμού, βρήκαμε τον τρόπο να παρανομήσουμε; Εδώ δεν έχουμε ένα, δε έχουμε δύο, δεν έχουμε τρία, αλλά τέσσερα, αν θυμάμαι καλά πώς να μετράω, Αθηναιόπουλα που ζήλωσαν τη δόξα των τεσσάρων του Πειραιά και σε λίγο θα σκάσουν μύτη. Σε έξι μήνες που θα έχουμε άρση της απαγόρευσης θα έχουμε και την χαρά να τα υποδεχτούμε. Η Επιστήμη απεφάνθη και εκφράζει τα συγχαρητήριά της. Και τώρα αδειάστε μου τη γωνιά, γιατί πνίγομαι. Οι ασθενείς μου εκεί στο σαλόνι άρχισαν να αδημονούν και δεν θέλω να διαρραγούν οι καλές σχέσεις που έχω μαζί τους. Δανάη, σε ένα μήνα θα σε ξαναδώ. Είδες; Εκεί που κάνουμε χρόνους και ζαμάνια να ειδωθούμε, κάτι συγκυρίες έρχονται και φρεσκάρουν φιλικούς δεσμούς.
»Άντε στην ευχή του Θεού. Και μη νομίζετε. Προσπαθώ τόσην ώρα να φανώ cool, αλλά της ψυχής μου τον τάραχο τον ένιωσα κι ελόγου μου αυτό το απόγευμα. Γεια σας».
Η Δανάη, μετά το δικαιολογημένο shock που υπέστη, πήρε το θέμα από την αισιόδοξη πλευρά του.
Εδώ εγώ φοβήθηκα μη χαθώ και αντ’ αυτού αυξάνω τον πληθυσμό της οικογένειάς μου.
Και τώρα;
Τώρα πώς τη λένε αυτήν την κοσμογονία στον Ρωμανό, που είναι και σε μια ευαίσθητη ηλικία; Θεέ μου ας αποφύγει το έμφραγμα και ας πάρει την υπόθεση αντρίκια και μοιρολατρικά. Ο καλός μου, είναι ένα υπεύθυνο παλικάρι που δεν αποποιείται των… ευθυνών του. Αν δεν ήθελε άλλα παιδιά ας πρόσεχε λίγο περισσότερο στην ώρα της αγάπης! Δεν το έκανε και η φύση κάνει το δικό της χρέος, φιλοδωρώντας τον με τόσους καρπούς.
Χαρές και πανηγύρια όχι μόνον στο σπιτικό του ζευγαριού και σ’ αυτό της μαμάς και της γιαγιάς Πέρσας, αλλά και στους κύκλους φίλων και γνωστών τους όπου έχαιραν αγάπης και εκτίμησης.
Και το ρεπορτάζ; Η Δημοσιογραφία γενικώς;
«Α, Δανάη, δεν παίζουνε με τέτοια πράγματα οι μέλλουσες πολύτεκνες μανούλες. Ξέρω, αγαπάς την καριέρα σου, μα κι εγώ σαν φίλος σου πρώτα και σαν γιατρός μετά, συνιστώ πλήρη αποχή από μικρόφωνα και τρεχάλα στους δρόμους».
«Μα φίλε μου έγκυος είμαι η γυναίκα δεν είμαι άρρωστη, δεν είν’ έτσι; Για λίγους μήνες μπορώ ακόμη να είμαι στις επάλξεις».
«Κατηγορηματικά λέω ΟΧΙ. Από αυτή τη στιγμή, σε θέτω υπό έναν ιδιότυπο περιορισμό, ευνοεί και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και οι προφυλάξεις. Ό,τι ισχύει για όλους, ισχύει και για σένα και άφησε τους λεονταρισμούς ανυπάκουο πλάσμα. Και για να γυρίσουμε στα ευχάριστα, εγώ με τη σειρά μου, θέτω υποψηφιότητα για νονός και των τεσσάρων Ελληνόπουλων, μη σφαχτούνε στο μέλλον επειδή έδειξα προτίμηση σε κάποιο εξ’ αυτών…»
Έτσι η Δανάη, με τη Δημιουργία στο αίμα της που την καλούσε, κάθισε στο σπιτικό γραφείο πια, πήρε μολύβια και χαρτιά και ρίχτηκε με τα μούτρα στην συγγραφή, τώρα που είχε άφθονο χρόνο δικό της.
Η γέρικη "Μηλιά" έβλεπε το μηλαράκι της να πέφτει κάτω από το δικό της δέντρο και μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, χρόνο τον χρόνο, να γίνεται μια σπουδαία συγγραφέας.
Το ταλέντο, πάντοτε βρίσκει τον τρόπο να βγει από την αφάνεια και να δει το φως.
Farewell to the microphones λοιπόν, αγαπημένη μας Δανάη.
Καλωσόρισες στον μυθικό κόσμο της συγγραφής.
Ίσως, από αυτό το μετερίζι και σ’ αυτόν τον φιλόξενο χώρο που σε γνωρίσαμε για κάτι λιγότερο από έναν χρόνο που μας κράτησες συντροφιά, ξανασυναντηθούμε.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Τεσσαρακοστό πρώτο και τελευταίο επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ!
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου