Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Παναγιώτα Τσολάκη-Αγγελοπούλου: Ήμουν πάντοτε λάτρης του βιβλίου και κυρίως του μυθιστορήματος. Λατρεύω τις παιδεμένες ιστορίες αγάπης. Η κεντρική ιδέα του βιβλίου μου ήταν αυτή, μια ταλαιπωρημένη αγάπη, έπειτα εξελίχθηκε μόνη της μέσα από την γραφή. Από αλλού ξεκίνησε και αλλού έφτασε, σαν να με οδήγησε από μόνο του το βιβλίο, ακολούθησα απλά τα βήματα των ηρώων μου.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Π.Τ.Α.: Δεν υπήρχε ένα σταθερό σημείο, όπου ένιωθα την ανάγκη να γράψω το έκανα.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Π.Τ.Α.: Οι πρώτες σελίδες γράφτηκαν περίπου δώδεκα χρόνια πριν, σπούδαζα θυμάμαι ακόμα στη Φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Ξαφνικά σταμάτησα, κατάλαβα πως δεν ήμουν έτοιμη για ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν είχα την ωριμότητα, τις εμπειρίες. Κράτησα την ιδέα μέσα μου αναμμένη σαν φλόγα. Μόλις ένιωσα ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ικανή να δώσω στο αναγνωστικό κοινό αυτό που εγώ επιθυμούσα, τελείωσε μέσα σε λίγους μήνες.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Π.Τ.Α.: Ένα βιβλίο που προκαλεί έντονα συναισθήματα.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Π.Τ.Α.: Πρόκειται για μία δυνατή ερωτική ιστορία με τρεις πρωταγωνιστές και κινηματογραφική πλοκή.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Π.Τ.Α.: Την ικανότητα του να με επηρεάζει.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Π.Τ.Α.: Ο Μάουρο, χωρίς αμφιβολία. Έχει κάτι το μυστηριακό πάνω του αυτός ο ήρωας που με γοητεύει. Έχει την ικανότητα να με κάνει να τον αγαπώ και να τον μισώ ταυτόχρονα.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Π.Τ.Α.: Την ευκαιρία να ζήσει έντονες καταστάσεις.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Π.Τ.Α.: Ο πόλεμος, ίσως εξαιτίας και της καταγωγής μου. Κάθε 20 Ιουλίου οι σειρήνες βοούν. Με κάνουν να φαντάζομαι αυτό το φοβερό συναίσθημα που βίωσαν οι γονείς μου, οι άνθρωποι του τόπου μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω ακόμα κι εφιάλτες. 46 χρόνια μετά κι η πατρίδα μου παραμένει ακόμα μοιρασμένη…
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο που σκοτώνονται οι λαοί, το θεωρώ ανώφελο, παράλογο, απάνθρωπο, καταστροφικό.
Φοβάστε...
Π.Τ.Α.: Την απώλεια.
Αγαπάτε...
Π.Τ.Α.: Την οικογένεια μου, τις λέξεις και τα παιδιά.
Ελπίζετε...
Π.Τ.Α.: Όσο γραφικό κι αν ακούγεται, ελπίζω και εύχομαι ειρήνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάτι τόσο πολύτιμο που όμως εμείς το θεωρούμε δεδομένο. Κι όμως δεν είναι. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και παιδιά που στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στον υποτιθέμενα πολιτισμένο κόσμο μας.
Θέλετε...
Π.Τ.Α.: Επιθυμώ θα έλεγα καλύτερα υγεία για μένα, τα αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά και για όλο τον κόσμο. Εύχομαι να ξεμπερδέψουμε το συντομότερο δυνατόν από την πανδημία που μαστίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα και να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Π.Τ.Α.: Οι αναγνώστες που αγαπούν τα ερωτικά μυθιστορήματα.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Π.Τ.Α.: Δεν υπάρχει πρέπει ή δεν πρέπει, είναι η αίσθηση που κάνει τον αναγνώστη να θέλει ή όχι να πάρει στα χέρια του ένα βιβλίο και να το κάνει δικό του.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Π.Τ.Α.: Στην σελίδα των Εκδόσεων Ελκυστής αλλά και στα συνεργαζόμενα βιβλιοπωλεία.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Π.Τ.Α.: Στους λογαριασμούς μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στο email: p.tsolaki.aggelopoulou@gmail.com
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Π.Τ.Α.: Κόκκινο βαθύ.
Ποια μουσική;
Π.Τ.Α.: Το ταγκό από την ταινία «Άρωμα γυναίκας».
Ποιο συναίσθημα;
Π.Τ.Α.: Το πάθος.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Π.Τ.Α.: Ταινία ή σειρά.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Π.Τ.Α.: Εκτός από συγγραφέας είμαι και παιδαγωγός. Μεγάλες μου αγάπες οι λέξεις και τα παιδιά.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Π.Τ.Α.: Διαβάζω αρκετούς, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Π.Τ.Α.: Με έχει επηρεάσει ένα βιβλίο ιδιαίτερα, κυρίως στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Το «Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαινεις» του Λέο Μπουσκάλια. Το θεωρώ ένα βιβλίο ύμνο στη ζωή.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Π.Τ.Α.: Ανάμεσα μας τολμώ να πω πως υπήρχε μία σχέση αλληλεπίδρασης.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Π.Τ.Α.: Συναισθήματα. Νομίζω πως χωρίς αυτά θα απέχει από το εγχείρημα η δύναμη της ψυχής.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Π.Τ.Α.: Επιτυχημένο βιβλίο θεωρώ εκείνο που προκαλεί στον αναγνώστη με την ολοκλήρωση του μία γλυκιά θλίψη στην συνειδητοποίηση ότι θα το αποχωριστεί.
Τι την αποτυχία;
Π.Τ.Α.: Η απογοήτευση του αναγνώστη.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Π.Τ.Α.: «Ροζ, το χρώμα που λάτρεψα».
Η Παναγιώτα Τσολάκη-Αγγελοπούλου απαντά το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για το μυθιστόρημα της, Τα μάτια μιας γυναίκας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
«Κόρη μου, δάκρυα απ’ τα μάτια τούτα θα τρέξουνε πολλά. Ο πόνος αιχμάλωτη θα σε κρατήσει χρόνια. Ό,τι έχεις σήμερα μεμιάς, σαν φως απλά θα σβήσει κι ένα τεράστιο γιατί τη σκέψη σου θα πνίξει. Δε θ’ αργήσουν να ’ρθουν όλα αυτά, βασίλισσα της συμφοράς γρήγορα το στέμμα θα φορέσεις. Ο γάμος που ετοιμάζεις δε θα ’ρθει. Η μάνα σου ντυμένη στα λευκά δε θα σε δει, νύφη δε θα σε καμαρώσει. Τα λούσα που ονειρεύτηκες μια μέρα σαν αυτή όπως αρμόζει ποτέ δε θα γευτείς. Άλλον να παντρευτείς ζητάς, ένα μεγάλο Σ, μα άλλον στον νου σου έχεις κρυμμένο. Ένοχο μυστικό που δεν τολμάς ούτε σε σένα να το πεις και την αλήθεια μέσα σου που έχεις φυλαγμένη δε θες να τη δεχτείς. Το γράμμα που τ’ όνομά σου αρχινά, αυτό σε βασανίζει. Δυο είναι οι άντρες στη ζωή σου. Ορμήσανε άξαφνα και σαν τις συμπληγάδες το σκαρί σου θα τσακίσουν…»
Η Αλίκη άκουγε τα λόγια της γριάς ουρλιαχτό μες στην ψυχή της. Ήθελε να την κάνει να σωπάσει, να πάψει. Δεν άντεχε ν’ ακούει άλλο τη βροντερή φωνή της να προμηνύει τα δεινά της. Εκείνη διεκδικούσε μια ζωή ήσυχη, τακτοποιημένη. Είχε ήδη ξεκινήσει τις ετοιμασίες για τον γάμο της. Από μικρό παιδί ονειρευόταν το άσπρο νυφικό της…
«Κόρη μου, άκου με, για το καλό στα λέω κι ασήμωσε μια δεκάρα. Ξέρω, η πείρα με ’μαθε, ποτέ δεν είναι ευχάριστα τα λόγια μιας τσιγγάνας».
«Δεν πιστεύω εγώ σε μοίρες και προφητείες. Πάρε τη δεκάρα σου κι άφησέ με στην ησυχία μου!»
«Να θυμάσαι καλά και να προσέχεις, συμβουλή χρυσή να έχεις φυλαχτό σου, μείνε μακριά από το Μ, αυτό το Μ που θα σε καταστρέψει!»
Ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια της Αλίκης. Το ήξερε καλά. Ήταν πλέον έτοιμη, το είχε ξαναζήσει άλλωστε. Ό,τι ξεστόμισε η γριά δε θ’ αργούσε να συμβεί. Ήταν η μοίρα της η άδικη που θα την τιμωρούσε πάλι, όπως έκανε τόσα χρόνια τώρα…
Το μυθιστόρημα «Τα μάτια μιας γυναίκας» είναι το πρώτο από τα τρία μέρη της μυθιστορηματικής τριλογίας «Υφαντό της μοίρας».
Η Παναγιώτα Τσολάκη-Αγγελοπούλου γεννήθηκε στις 13/3/88 στην Αθήνα από κύπριους γονείς. Το καλοκαίρι του 1998 μετακόμισε στην Κύπρο με την οικογένειά της όπου έζησε για επτά συνεχόμενα έτη, έπειτα επέστρεψε στην Αθήνα για να φοιτήσει στη Φιλοσοφική σχολή, στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας. Μεγάλες της αγάπες, οι λέξεις και τα παιδιά. Η συνέχεια των σπουδών της στον τομέα της προσχολικής αγωγής στάθηκε για κείνη μονόδρομος. Σήμερα είναι υπεύθυνη Μεταβρεφικού τμήματος σε δημοφιλή Βρεφονηπιακό Σταθμό των νοτίων προαστίων της Αθήνας, χωρίς όμως να εγκαταλείψει ποτέ το πάθος της για τη γραφή που πάντα αποτελούσε για εκείνη πηγή έκφρασης και έμπνευσης. Έχει ασχοληθεί με διάφορα λογοτεχνικά είδη, με αφορμή την επαγγελματική της δραστηριότητα έχει διασκευάσει πληθώρα παραμυθιών, ενώ διηγήματά της κυκλοφορούν σε συλλογές διηγημάτων. Για το διήγημά της «5-4-20» έλαβε τιμητικό έπαινο λογοτεχνίας στην κατηγορία ενηλίκων του λογοτεχνικού διαγωνισμού «Μένω σπίτι - Ταξιδεύω παντού». Το μυθιστόρημά της «Τα μάτια μιας γυναίκας» αποτελεί το πρώτο μέρος της μυθιστορηματικής τριλογίας «Υφαντό της μοίρας» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής. Τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας που ακολουθούν, θα κυκλοφορήσουν σύντομα και πάλι από τις Εκδόσεις Ελκυστής.
