Ελπινίκη. Η απόλυτη Ελληνίδα μάνα. Παλεύει με τους δαίμονές της, εννοώντας τα παιδιά της, προσπαθώντας να σταθεί με το κεφάλι ψηλά σε κάθε αστικό στερεότυπο και κοινωνικούς άγραφους νόμους. Τα καμάρια της όμως, δε βοηθάνε καθόλου σε όλο αυτό. Ο Αλέξης, ο μεγάλος γιος, είναι παντρεμένος με ηθοποιό (άκουσον, άκουσον!) που τολμά κιόλας να φεύγει σε περιοδείες εγκαταλείποντάς τον στα χέρια της Ελπινίκης που δε δείχνει κανένα έλεος. Η απαράμιλλη όμως ψυχραιμία του, ωθεί (κι άλλο) την μητέρα του στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης.
Ούτε η κόρη της, Αγγελική, βοηθά την κατάσταση. Διαζευγμένη με το “χρυσό” παιδί -κάτοχο επιφανούς θέσης- θα μαρτυρήσει κι αυτή ανακαλύπτοντας τις σκευωρίες της μητέρας της, όταν τους καλεί όλους στο σπίτι για ένα Σαββατοκύριακο με αφορμή τα γενέθλια του Αλέξη. Το κερασάκι στην τούρτα -ή μήπως το δηλητήριο;- ο μικρός γιος, ο Μιχάλης, καλεσμένος κι αυτός στο πατρικό, που τολμά να έχει μαζί του τη σύντροφό του και το μωρό τους. Ναι, ο Μιχάλης έχει διαπράξει το μεγαλύτερο ατόπημα. ΔΕΝ είναι παντρεμένος. Και κόντρα σε πολλούς άτυπους κανόνες, είναι η σύντροφός του Τζένη, που δεν επιθυμεί το γάμο. Πόσα ν’ αντέξει μια μάνα; Το πάνελ συμπληρώνει η Χαρίκλεια, ξαδέλφη της Ελπινίκης, η οποία δε χαρίζει κουβέντες.
Σαββατοκύριακο λοιπόν, στο πατρικό με αφορμή τα γενέθλια του Αλέξη, και απώτερο σκοπό να φέρει η μητέρα εις πέρας την αποστολή της. Ποια είναι αυτή; Να τα ξαναβρεί η κόρη με τον πρώην σύζυγο και να πείσει (ή επιβάλλει, το ίδιο είναι) τον Μιχάλη να πείσει με τη σειρά του την Τζένη να τον παντρευτεί. Όχι πως ο Αλέξης που ακόμα δεν έχει παιδί(!) δεν μπαίνει στο στόχαστρο, αλλά η χειραγώγησή του είναι έξω από τα νερά της Ελπινίκης, αφού την απόλυτη ηρεμία δεν τη νίκησε ποτέ κανείς. Οι σκευωρίες δε λείπουν (εξάλλου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) ούτε όμως και τ’ ευτράπελα. Κρυφοί καλεσμένοι, απρόοπτοι επισκέπτες, αιφνιδιαστικές καταστάσεις, νευρικές κρίσεις προ των πυλών, γκάφες και γέλιο, πάρα πολύ γέλιο, κρύβονται όλα μαζί, μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Οι χήρες-ξαδέλφες, θα δώσουν ρεσιτάλ ερμηνείας (αντάξιο των όσκαρ) για τους πόνους και καημούς που κερνάνε τ’ αχάριστα πλάσματα -που με τόση αυταπάρνηση μεγάλωσε η Ελπινίκη- και τ’ αχάριστα πλάσματα με τη σειρά τους, θα οδηγήσουν τη μητέρα τους στα όρια της συναισθηματικής κατάρρευσης, που τολμούν και αψηφούν τα σχέδιά της για τη ζωή τους.
Η Λίζα Κωνσταντοπούλου μέσα από ένα απολαυστικό θεατρικό, παρουσιάζει τους κοινωνικούς προβληματισμούς του σήμερα που φυσικά χάνονται στα βάθη των αιώνων. Ο συντηρητισμός σε όλο του το μεγαλείο, υπονομεύει τις αξίες όταν αυτές δε μπαίνουν σε καλούπια και κατά συνέπεια οι άνθρωποι χαίρουν ελευθερίας (κι ευτυχίας επίσης). Η Ελπινίκη πέφτει στην παγίδα του καθωσπρεπισμού και αντί να βλέπει μπροστά της τα παιδιά της ευτυχισμένα, αυτό που αντικρίζει είναι η κατάρρευση των ηθών. Απαιτώντας με τον τρόπο της την υπακοή στις επιθυμίες της, είναι ξεκάθαρο πόσο βαθιά ριζωμένο είναι μέσα της το σύστημα και όλα όσα αυτό αντιπροσωπεύει. Μια σύζυγος-θεατρίνα (απειλή για τα χρηστά ήθη), ένα διαζύγιο που αποτινάζει τη μιζέρια του γάμου (και παράλληλα καταδικάζει το “ξεβόλεμα” από τη συναισθηματική κακοποίηση) κι ένα παιδί εκτός γάμου μέσα σε μια ευτυχισμένη σχέση (η οποία παίζει το κεφάλι της στη ρουλέτα του κατεστημένου).
Αυτά είναι που πολεμά με σθένος η μητέρα, με λόγια-λεπίδες αλλά και καρφιά, για να υποστηρίξει όταν στριμώχνεται από τα παιδιά της ότι... μια κουβέντα είπε! Η μάχη είναι άνιση γιατί, ευτυχώς για τα παιδιά της, η ευτυχία τους είναι σημαντικότερη από τους κοινωνικούς κανόνες, και το φρούριο που ονομάζεται Ελπινίκη, θα πέσει αν όχι πανηγυρικά, σίγουρα χιουμοριστικά.
Πέρα από τα οικογενειακά στερεότυπα που τα παιδιά καταρρίπτουν έντεχνα και με σαφή επιχειρήματα, αλλά και αστείρευτο χιούμορ, ο μεγάλος και ιερός θεσμός της οικογένειας θα σηκώσει το κύπελλο της νίκης, κρατώντας τα δύο μέτωπα (μητέρας και παιδιών) ενωμένα κι αγαπημένα. Ίσως ως την επόμενη συγκέντρωση, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Γιατί μπορεί ν’ ακούγονται λόγια που ενίοτε πονάνε, αλλά ακόμα κι αν μια κουβέντα οδηγήσει σε κάποια διαμάχη, εντάξει, μια κουβέντα είναι αυτή...
Το βιβλίο της Λίζας Κωνσταντοπούλου, Μια κουβέντα είπα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.