Νεφέλης Σμίχελη
Ήταν το σώμα δεμένο από όρκους του αίματος
το παρελθόν σε μικρογραφίες άσκοπων καιρών
δίχως πυξίδα στέκω μες στα αιώνα στόματα της ιστορίας με μια γεύση στιφάδας
να εξαγνίσω της λήθης τη μνήμη και το μοναδικό σημείο αναφοράς μου δραπετεύει απ’ τις χούφτες
Ντύνω τους μαστούς μου με τα χλωμά κρέπια της αύρας
διυλίζω το όνειρο της ηδονής σου, βυθισμένος στο χάος
συλλαβίζω τα δάκρυα των νεκρών
και η μόνη επιλογή μου είναι να πάρω τη βροχή στο κατόπι
σβήνοντας το απρόσωπο χνάρι μιας τέχνης σκοτεινής.
Του πεύκου ακίδες μεστώνουν την άγουρη ελευθερίας μου στο καθημερινό σταύρωμα
Προκαλώντας στα κορμιά έκσταση
Το φεγγάρι ντύθηκε πίκρα και κύλησε ανάμεσα στη γύμνια μας
αφήνοντας τις λευκές σάρκες στην αγρυπνία της ακινησίας
Μονάχα η μουσική της έξαψης χαράζει το άπειρο
γονιμοποιώντας το κενό με ήλιους
Αργότερα πέταξες το μαύρο ρούχο σου
κι απλώθηκες στη θέα του άσπιλου.
🍃
Copyright © Νεφέλη Σμίχελη All rights reserved, 2019
Πρώτη παγκόσμια δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα από τον Γιάννη Σταύρου, Στο κύμα
