Γιάννη Σμίχελη
Φίλε Σωτήρη,
Είσαι μια στάση στο δρόμο των μεθυσμένων, ένα στιχάκι χαραγμένο στο μυαλό του ξενιτεμένου, μια σιωπή μπρος στον φόβο της έξωσης, ουρλιαχτό στην στιγμή της αδικίας, το κλάμα του μικρού παιδιού, αποκομμένου από το μητρικό στήθος, ένα ποτήρι νερό γεμάτο άλατα για τον διψασμένο, τ' αγκάθι στο πίσω μέρος του καύκαλου, η βρομισμένη ανάσα στο μπαρ της φρίκης, τα μισά λόγια και οι υπεκφυγές από την υπέρβαση. Στέκεις βουβός μες στο σκοτάδι αγκαλιά έχοντας την κιθάρα σου, γρατζουνάς ένα τραγούδι των Pink Floyd και καταπίνεις τα δάκρυα καθώς στάζουν από τα ρουθούνια σου. Είναι το κλάμα για σένα παρηγοριά στον σκοτεινό κόσμο των εμμονών. Όνειρα και γέλια, τα τύμπανα της λαχταράς, φιλιά στους μαστούς των ηδονών. Το σουλούπι σου μια κυρτωμένη ανάσα στην αγκαλιά του περιθωρίου τείνει στο μηδέν ή στο όμικρον, ένα πεφταστέρι καίγεται μέσα σου, κλειδώνεις πόρτες παράθυρα, ανοίγεις την καρδιά σου και ουρλιάζεις στο κενό της μαστουριάρικης ψυχής σου. Σώπα, όπου να 'ναι θα τσιρίξουν οι σειρήνες... αυτή η μολυσμένη ατμόσφαιρα ανήκει στον καθένα... το δηλητήριο είναι κοινό αγαθό μπρος στον μαζικό θάνατο των σαστισμένων.
Εκτροχιάζονται όλα τα ερείπια από την πορεία της θανάτωσης, σηκώνουν ανάστημα, αντλούν από την απώλεια σθένος και περιπολούν τις μισοφαγωμένες από τον σκόρο αλήθειες. Πες μου, ποιο το όπλο της επανάστασης μπρος στον καθολικό όλεθρο; Τι κάνουμε για να ξεπεινάσουμε ειρηνικά και πλήρως όλοι, δίχως ν' ανοίξει μύτη σε μια κοινωνία μικροδιαβόλων; Τα φτερά της αυταπάρνησης είναι κομμένα εδώ και καιρό, ενώ τα νύχια της οργής έχουν γεμίσει σαπισμένο κρέας από τις σάρκες σου. Στρίβεις τρίφυλλο και ντουμανιάζει η αύρα σου, τα χρώματα τρεκλίζουν μέσα της, οι κύκλοι περιπλέκονται, την δένεις την πουτάνα να μην σου φύγει και μείνεις ορφανός από σαλεμένο ισχνό φως. Τα φράγκα έχουν τελειώσει από καιρό, πουλάς τον κόπο σου για ένα κομμάτι προσοχή, ένας καραγκιόζης της παράφρασης των επιδιώξεων. Και η ανάγκη μια σιωπή όλο απόγνωση.
Σου γράφω όσα δεν βρήκαν θέση στο κοινό τραπέζι της αγωνίας. Τα σπιρούνια των πεποιθήσεων απαιτούν δυνατά πόδια. Αλλά πάνω από όλα καθαρό μυαλό. Ακούω ακόμη να χτυπάς τα ντραμς τόσο δυνατά ώστε οι ένοικοι της φοιτητικής εστίας ανέβαζαν την ένταση των ηχοσυστημάτων τους και το κτίριο μεταμορφωνόταν στο μεγάφωνο της γλωσσικής Βαβέλ. Ακουστικό παράταιρο παγκόσμιας ασυμφωνίας. Ποιος Μαρξ να μας αφυπνίσει στην ασυνεννοησία των ψυχών; Και καλά αν ο Φρόυντ μας ξεψαχνίσει, αναλογίζεσαι τον Λένιν σε μια παράταξη ασυντόνιστων ομφαλοσκοπήσεων... Τι θαρρείς δεν κατέχει το σύστημα να μουλιάζει το ξεροκόμματο με μπόμπες; Τελικά η πιο δυνατή συνήθεια είναι η εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας από την μιζέρια. Θα μπορούσα να σου γράφω για μέρες, κατεβατά ανούσια, μπας και καταφέρω να συλλάβω το πρώτο ερώτημα. Με ζορίζουν τα κόκαλα μου, έχουν σκεβρώσει, ενώ οι αρθρώσεις τρίζουν, μα πίστεψε με ακόμη δεν είμαι βέβαιος αν ανήκουν σε μένα ή στις παραισθήσεις μου.
Λες τελικά να είμαι 'γω ο Σωτήρης και να μην το ξέρω;
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2021
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε το καφενείο Νέον της Ομόνοιας από το εικαστικό ημερολόγιο τοίχου της Άρτεμις Χατζηγιαννάκη