Μια γιορτή στ’ Ανώγεια, στην Κρήτη, ένα ταξίδι στη Λισσαβόνα, τρεις ηρωίδες που γεύονται τη ζωή έξω από τα συνηθισμένα, κι ένας ήρωας που ποτέ δεν ξεχνά, είναι το θέμα του βιβλίου “Ερωτευμένες πόρνες”, της Μαίρης Τσίλη. Καταστάσεις βγαλμένες από έναν αλλιώτικο οίκο ανοχής, διαδικτυακό, αισθήματα στο κόκκινο, σχέσεις που ακροβατούν σ’ ένα τεντωμένο σχοινί που γλιστρά από διάφανα υγρά πόθων, αλλά και δακρύων.
Η συγγραφέας πορεύεται σ’ ένα δρόμο σπαρμένο με αγκάθια ψυχής, απαγορευμένες επιθυμίες, ανομολόγητα πάθη και μεγάλα ρίσκα. Η ηθική εδώ μοιάζει βεβηλωμένη, όμως ποιος μπορεί να την ορίσει; Πόσο ανήθικο είναι άραγε, να υπακούσεις σε όλα όσα υπαγορεύουν το μυαλό και το σώμα; Οι ηρωίδες σπάζουν τα ηθικά φράγματα και απολαμβάνουν την ελευθερία του έρωτα, πειραματίζονται μαζί του, παρασύρουν τα ταίρια τους στο χείμαρρο των ηδονών και καλούν τους αναγνώστες να γνωρίσουν την πραγματική ελευθερία της ψυχής.
Και όχι επειδή έχουν ελευθερώσει απόλυτα τη δική τους, παρά για ν’ ακουμπήσουν πάνω τους γυρεύοντας ένα βάλσαμο που θα τις ανακουφίσει. Γιατί η γιατρειά φαντάζει ουτοπική στον κόσμο που επέλεξαν να περιφέρονται. Ο συναισθηματικός έρωτας είναι απόντας, αφήνοντας τα σκήπτρα της κυριαρχίας στη σαρκική απόλαυση, τους κολασμένους οργασμούς και τη δίψα για ακόρεστο σεξ. Τα όρια που θέτουν, προκαλούν την καταπάτησή τους και την εμπλοκή σε αχόρταγα παιχνίδια και ριψοκίνδυνες καταστάσεις. Κι όμως, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ο έρωτας έρχεται ακάλεστος καθιστώντας αδύνατη τη διαχείρισή του.
Βασική ηρωίδα του βιβλίου, είναι η Υακίνθη. Συγγραφέας, εγκαταλελειμμένη από την έμπνευση και με μια παθητική παραίτηση από κάθε συναίσθημα, αφήνει τον σύντροφό της, γυρεύοντας νέους πειρασμούς. Το σώμα και το μυαλό της διψούν για κοινή ηδονή. Ο δρόμος του πάθους ανοίγεται μπροστά της κι εκείνη τον ακολουθεί γυμνή από αναστολές, ελεύθερη από κάθε ταμπού. Γίνεται μία από εκείνες τις “πόρνες”, βουτώντας σε άδυτους συναισθηματισμούς και πράξεις.
Γύρω της βρίσκονται τρεις ακόμα γυναίκες που τη μυούν -η κάθε μία με τον δικό της τρόπο- στην άλλη πλευρά του έρωτα, τον -για πολλούς- ανήθικο και απαγορευμένο. Η Υακίνθη ερωτεύεται κάθε μια από αυτές. Την Πέννυ, δασκάλα της και φαινομενικά αδίστακτη, που προσπαθεί να επουλώσει δικές της πληγές, χωμένη βαθιά σ’ ένα παιχνίδι που ξέρει πως δεν έχει γυρισμό. Την τρυφερή και αέρινη Σοφία, μια γυναίκα που πόθησε με όλο της το είναι. Τέλος, τη Μόνικα, που την στιγμάτισε λόγω μιας δραματικής συγκυρίας, αλλά και αποκάλυψης. Η Μόνικα έγινε ο δικός της άγγελος. Ο παντοτινός της άγγελος. Και οι τρεις αποτέλεσαν ένα μοναδικό σχολείο ζωής για την Υακίνθη. Και στις τρεις αφέθηκε, δέθηκε, γέμισε, άδειασε, και τελικά έφυγε.
Ο μόνος άντρας της ιστορίας, ο Δημήτρης, βράχος ακλόνητος και αλώβητος σε κάθε ψυχικό κύμα της πρώην συντρόφου του που έσκαγε πάνω του ορμητικό. Η αγάπη του για εκείνη, αληθινή, ελεύθερη και πάντα παρούσα, την κερδίζει ξανά.
Του εκμυστηρεύεται τα πάντα, γυρεύοντας τη λύτρωση που θα ξεπλύνει την ψυχή της. Και της τη δίνει. Ένα ερωτικό ταξίδι στη Λισσαβόνα, μοιάζει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, και ένα ατύχημα σηματοδοτεί τη μελλοντική πορεία τους. Η εποχή που η Υακίνθη έζησε με τις δικές της “πόρνες”, είναι πάντα εκεί, πότε γλυκιά νοσταλγία και πότε συναισθηματική απειλή. Πλημμυρισμένη από εμπειρίες, χορτάτη από κάθε είδους συναίσθημα, γράφει το νέο της βιβλίο, κρατώντας όλα όσα έζησε στο χώρο που ανήκουν. Στις αναμνήσεις.
Η παρουσίαση του νέου της βιβλίου θα την βρει αντιμέτωπη με το παρελθόν, αφού η Σοφία που την ερωτεύτηκε παράφορα διεκδικεί πλέον μια θέση στη ζωή της. Η Υακίνθη δεν ξεχνά πόσο την αγάπησε και καλείται να πάρει μια απόφαση που θα κρίνει τα πάντα στην πορεία.
Όσοι γνωρίζουν τη Μαίρη Τσίλη συγγραφικά, ίσως θεωρήσουν πως αυτό το βιβλίο είναι ένα νέο βήμα για τα δικά της δεδομένα. Κι όμως, αν και πρόκειται για ένα θέμα-ταμπού, η συγγραφέας το προσαρμόζει απόλυτα στη γραφή της. Ο λυρισμός είναι χαρακτηριστικό της και δε θα μπορούσε ν’ απουσιάζει και από αυτό το έργο.
Η διαφορά εδώ είναι, πως η Μαίρη Τσίλη κάνει ένα βήμα πιο πέρα εκφραστικά, μη διστάζοντας να πει κάποια πράγματα με το όνομά τους. Έχοντας μπει σε έναν κύκλο που στάζει σαρκική ηδονή αλλά και απάτη, καταγράφει εμπειρίες και επιλέγει να παρουσιάσει τη θηλυκή, συναισθηματικά, πλευρά του. Αυτές οι γυναίκες δεν είναι ομοφυλόφιλες, απλώς περνούν στο επόμενο στάδιο πέρα από τα στερεότυπα που η κοινωνία έχει ορίσει ως ηθικά. Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: πόσο σωστό είναι να μην υπάρχουν φραγμοί και όρια; Εξαρτάται από το τί θεωρεί ο καθένας για τον εαυτό του, ψυχική υγεία. Οι γυναίκες αυτές, δε θα μπορούσαν να είναι πιο κοινές. Έχουν συνηθισμένη εμφάνιση, κανονικές δουλειές και ζωές επίσης. Καταρρίπτουν κάθε αναστολή, συμφιλιώνονται με τις βαθιές τους επιθυμίες και κλείνουν το μάτι στα όριά τους, έχοντας ένα σημαντικό πλεονέκτημα: την πλήρη επίγνωση της ταυτότητάς τους, απαλλαγμένες από κάθε απωθημένο που γίνεται αγκάθι και ματώνει. Για πολλούς ίσως ν’ αποτελούν μια ανήθικη μειονότητα, αυτή της πόρνης, αλλά εκείνες γνωρίζουν πως η ελευθερία είναι το ύψιστο ιδανικό και επιλέγουν να αποτινάξουν τα δεσμά από πάνω τους, ακολουθώντας τη δική τους αλήθεια.
Το βιβλίο είναι μικρό σε έκταση, αλλά το θέμα του μεγάλο. Μια, άλλου είδους, σεξουαλική επανάσταση, καμουφλαρισμένη πίσω από ψεύτικα, ενίοτε και αληθινά, προφίλ στο διαδίκτυο. Ένστικτα καταπιεσμένα, ορμές που φουσκώνουν σαν ποτάμι για να ξεχυθούν στην απέραντη θάλασσα των κρυφών επιθυμιών. Τρανς, κρος, μπαϊσέξουαλ, γκέι, όλοι μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι που τους πνίγει, την ίδια στιγμή που τους δίνει ζωή. Εξομολογήσεις ψυχής, ερωτήματα, γέλια, δάκρυα στιγμές και αναμνήσεις, όλα μαζί χαράζουν τη δική τους πορεία, ένα δρόμο με οδηγό τον έρωτα, που υπαγορεύει να ζήσεις παράφορα δίχως να μετανιώσεις ούτε λεπτό. Κι ενώ θα μπορούσε να θεωρηθεί πως η σεξουαλική αυτή ενασχόληση, προσφέρει πλήθος γνωριμιών και ώρες που ο χρόνος περισσεύει, η συναισθηματική μοναξιά δηλώνει δυνατά την παρουσία της, με σύμμαχο ένα ποτήρι ουίσκι και μνήμες που πονάνε. Η Μαίρη Τσίλη μέσα σε αυτό το βιβλίο προσφέρει ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, με αποκορύφωμα το μεγάλο της όπλο: δυνατούς μονολόγους που σε βάζουν όχι μόνο μέσα στην ψυχή της κάθε ηρωίδας, αλλά πρωτίστως στη δική σου. Οι λέξεις γίνονται λεπίδα κοφτερή που χαράζει το μυαλό, ανοίγει πληγές και επιθυμείς να βουτήξεις μέσα τους και να κολυμπήσεις στα κύματα που έχει σηκώσει το είναι σου. Τις ακολουθείς, στέκεσαι επάνω τους, τις ντύνεσαι, τις κερνάς τη δική σου μοναξιά, τη δική σου εμπειρία, το δικό σου βίωμα, τα δικά σου δάκρυα. Ένα μικρό βιβλίο, τόσο πλούσιο σε συναισθήματα, τόσο γεμάτο, τόσο ξέχειλο από χαρά, αλλά και πόνο.
Γνωρίζοντας το συγκεκριμένο έργο της συγγραφέως σαν ιδέα ακόμα και πριν αποτυπωθεί με λέξεις, θα επιθυμούσα να δω και κάποιες καταστάσεις πιο σκληρές, αθέατες από την ομίχλη που, έντεχνα, σκορπίζεται πίσω από λέξεις, ώστε ο αναγνώστης να έχει πιο πλήρη εικόνα για τις παγίδες του διαδικτύου. Αν και η Μαίρη Τσίλη δεν ωραιοποιεί τα βιώματα, αντιθέτως προειδοποιεί μέσα από τις ηρωίδες της για τον κίνδυνο που ελοχεύει. Αν άλλαζα κάτι στο βιβλίο, ίσως να χρωμάτιζα περισσότερο τους διαλόγους (ή και να τους μείωνα), οι οποίοι μοιάζουν κάπως αδύναμοι απέναντι στους συναρπαστικούς μονολόγους. Αυτό όμως δεν αφαιρεί σε καμία περίπτωση την τροφή για σκέψη που πηγάζει από το βιβλίο, ούτε τις συγκινήσεις που προσφέρει η συγγραφέας μιλώντας μέσα από τις ιδιαίτερες πρωταγωνίστριές της οι οποίες, μέσα σε αυτές τις σελίδες, μας μεταφέρουν στο δικό τους κόσμο. Σε αυτόν που οι γυναίκες σαν κι αυτές, έχουν συναισθήματα και ξέρουν ν’ αγαπούν. Σ’ ένα κόσμο που υπάρχουν μέσα του “Ερωτευμένες πόρνες”.
Το μυθιστόρημα της Μαίρη Τσίλη, Ερωτευμένες πόρνες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Περισσότερα:
