Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μαρία Μελεμενή: Η πρώτη ιδέα είχε έρθει πριν από τέσσερα χρόνια και δεν ήταν άλλη από το μονόλογο ενός καθρέφτη ο οποίος μιλούσε για τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Αυτός ο μονόλογος όταν τελείωσε έμεινε στην άκρη για καιρό και όλο με παρακαλούσε να μπει και εκείνος μέσα σε μία ιστορία μου. Σ΄ ένα άλλο διήγημα μου, υπήρχε μία κοπέλα μόνη σε ένα διαμέρισμα, προδομένη, η οποία μετά από την συνάντηση της με τον καθρέφτη της αποφάσισε να εκδικηθεί τον αγαπημένο της γράφοντας έναν θεατρικό μονόλογο… και από εκεί ξεκινάει η ιστορία μου.
Πού γράψατε το βιβλίο σας; Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Μ.: Το βιβλίο μου το έγραψα στο διαμέρισμα μου εντατικά και μάλιστα στην πρώτη περίοδο καραντίνας. Οπότε το ολοκλήρωσα περίπου σε τέσσερις μήνες εκτός από τα κείμενα που είχαν ήδη γραφτεί και αποτελούν την αρχική ιδέα
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Μ.: Θα τολμήσω να πω ότι είναι «ενδιαφέρον». Υπάρχει μία σκοτεινή ιστορία εκδίκησης με έρωτα και πάθος.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Μ.: Αυτό που αγάπησα πολύ και με πήγαινε όπου ήθελε… ήταν η έκφραση του έρωτα μέσα από τον χορό, μέσα από φλογερό τάνγκο. Πιστεύω ότι στο άκουσμα και μόνο της μουσικής μπορεί να μας ταξιδέψει.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Μ.: Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Άρης, νέος όμορφος, ταλαντούχος, αλλά και με ελαττώματα. Είχε όμως την δύναμη να πληρώσει το τίμημα των πράξεων του.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Μ.: Από την στιγμή που αποφάσισα να δώσω τον τίτλο «Εκδίκηση» είχα σκεφτεί μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας να δείξω ότι και η πιο απλή μορφή εκδίκησης, πέρα από την στιγμιαία ικανοποίηση που μπορεί να μας δώσει, έχει συνέπειες. Πιστεύω ότι η εκδίκηση γυρίζει εις βάρος αυτού που την επιδιώκει. Αυτό είναι το μήνυμα που ήθελα να παρουσιάσω στον αναγνώστη-βιβλιόφιλο.
Φοβάστε...
Μ.Μ.: Φοβάμαι πολύ το άγνωστο.
Αγαπάτε...
Μ.Μ.: Αγαπάω πολύ κάθε μορφή τέχνης.
Ελπίζετε...
Μ.Μ.: Ελπίζω σε καλύτερες μέρες στο μέλλον, με λιγότερη βία, φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες.
Θέλετε...
Μ.Μ.: Θέλω οι άνθρωποι να δείχνουν περισσότερη αγάπη και σεβασμό στον συνάνθρωπο τους.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Μ.: Ελπίζω να το λατρέψουν όσοι αναγνώστες το διαβάσουν με την ψυχή τους και εισπράξουν τα όσα εγώ έχω καταθέσει με την δική μου ψυχή.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Μ.: Το βιβλίο μου μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, καθώς και στο ηλεκτρονικό κατάστημα των εκδόσεων «Ελκυστής».
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Μ.: Όποιος θα ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου μπορεί να με βρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέσω e mail: mariamelemeni@ yahoo.gr.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Μ.Μ.: Θα έλεγα ότι του ταιριάζει πολύ το μαύρο και το κόκκινο. Το μαύρο εκφράζει το σκοτεινό αίσθημα της εκδίκησης και το κόκκινο το πάθος.
Ποια μουσική;
Μ.Μ.: Έτσι όπως το έχω φανταστεί από την αρχή… μου άρεσε πολύ η μουσική τάνγκο, η οποία και με ταξίδευε και τις ώρες που το έγραφα και σκεπτόμουν την πλοκή του.
Ποιο άρωμα;
Μ.Μ.: Από άρωμα θα έλεγα ότι ταιριάζει πολύ η κανέλα. Θυμάμαι από την ταινία «πολίτικη κουζίνα» τον παππού που έλεγε ότι η κανέλα είναι πικρή και γλυκιά σαν την γυναίκα και ακόμα ότι η κανέλα φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους.
Ποιο συναίσθημα;
Μ.Μ.: Το συναίσθημα το οποίο ταιριάζει στην ιστορία αυτή είναι η «αγάπη». Η αγάπη κράτησε κοντά τους ήρωες μου ύστερα από όλα όσα πέρασαν μετά την ολοκλήρωση της εκδίκησης.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Μ.: Αν δεν ήτανε βιβλίο… θα ήτανε πιστεύω μία καλή θεατρική παράσταση. Θα ήταν όνειρο αν την έβλεπα να «ζωντανεύει» πάνω στην σκηνή!
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Μ.: Αυτό ερώτημα το έχω θέσει πολλές φορές στον εαυτό μου και τελικά όσες φορές και να το σκεφτώ, καταλήγω ότι μόνο συγγραφέα μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου… και μόνο έτσι με βλέπω να λειτουργώ και στην καθημερινότητα μου.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Μ.: Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ως ενήλικη που διάβαζε, ήταν ο Φρέντυ Γερμανός του οποίου έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία και ίσως τελικά να έχει επηρεάσει και το γράψιμο μου. Στην πορεία βέβαια των χρόνων διάβαζα ολοένα και περισσότερους συγγραφείς και σήμερα πια σε μία ώριμη πλέον ηλικία μπορώ να πω ότι εκτιμώ και αγαπώ πολύ την γραφή του Νίκου Καζαντζάκη, του οποίου δύο έργα που αγαπάω πολύ είναι «Ο Χριστός ξανά σταυρώνεται» και η «Ασκητική».
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Μ.: Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές παρατηρώ ότι οι ήρωες μου με οδηγούν στην εξέλιξη και όχι εγώ. Έτσι λοιπόν αφήνομαι στους ήρωες μου… και επεμβαίνω μόνο όταν με χρειάζονται.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Μ.: Πιστεύω ότι στο ταξίδι της συγγραφής είναι απαραίτητη η φαντασία, αλλά πολύ περισσότερο η εμπειρία και τα βιώματα από την ίδια τη ζωή. Θεωρώ την εμπειρία σημαντική, πιστεύω ότι αυτή τροφοδοτεί για να εκφραστεί ο συγγραφέας.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Μ.: Πιστεύω ότι αυτό που μπορεί να καθορίσει την επιτυχία σε ένα βιβλίο είναι η κατάθεση των αληθινών σκέψεων και αισθημάτων του συγγραφέα ίσως και η αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων του. Κλείνοντας το βιβλίο ο αναγνώστης να έχει τροφή για σκέψη.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Μ.: Δεν πιστεύω ότι το διάβασμα μπορεί να γίνει κατάχρηση. Πιστεύω ότι ανοίγει τα φτερά στην σκέψη.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Μ.: Ο τίτλος που θα έβαζα στο βιβλίο της ζωής μου θα ήταν… Μάλλον θα τον βάλω λίγο πριν το τέλος του. Το βιβλίο αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Σας ευχαριστώ πολύ για την τόσο δημιουργική και εμπνευσμένη συνέντευξη!
Η Μαρία Μελεμενή απαντά το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τη νουβέλα της, Εκδίκηση, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Ήταν αρχές Δεκεμβρίου και η Αθήνα είχε αρχίσει να στολίζεται γιορτινά. Ξεκίνησε να βαδίζει και όπου την έβγαζε ο δρόμος. Το ίδιο έκαναν και μαζί τις χειμωνιάτικες Κυριακές, έβγαιναν και γυρνούσαν όλη την Αθήνα. Το ίδιο έκανε και εκείνη εκείνο το απόγευμα, στα ίδια μονοπάτια περπάτησε… Μοναστηράκι, Θησείο! Θαρρείς και το έκανε επίτηδες να πάει και πάλι να περπατήσει στους ίδιους δρόμους, δεν ήθελε τελικά να ξεφύγει από τις αναμνήσεις της. Μάλλον τις αναζητούσε απελπισμένη… Όταν γύρισε μετά από ώρες, δεν αποζητούσε τίποτα άλλο από το να καθίσει και πάλι στον μικρό εκείνο καναπέ, δίπλα στο παράθυρο. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει κι εκείνη ένιωθε μία απέραντη μοναξιά, μία ατελείωτη θλίψη. Το δωμάτιο φώτιζε λίγο από το φως του δρόμου. Και αυτό ήταν αρκετό για να καταφέρει να πλησιάσει το τραπεζάκι δίπλα στον καναπέ και με τον αναπτήρα της να ανάψει τα κεριά, μόνο αυτά ήθελε να φωτίζουν το δωμάτιο. Μόλις ακούμπησε κάτω τα πράγματά της, πλησίασε και άναψε και τα κεριά που υπήρχαν πάνω στο πιάνο. Ο ελάχιστος μα συνάμα και ο τέλειος φωτισμός! Ήταν ελάχιστη διαφορά από το σκοτάδι. Γέμισε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθισε και πάλι στον καναπέ. Δεν ήθελε φώτα, δεν ήθελε να βλέπει την εικόνα του, προτίμησε να παραμένει στο ημίφως με το φως των κεριών.
Η Μαρία Μελεμενή γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως γραμματέας λογιστηρίου. Το 1992 παντρεύτηκε και έγινε μητέρα. Το 2013 έχοντας πλέον περισσότερο ελεύθερο χρόνο παρακολούθησε σεμινάρια στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο με θέματα Φιλοσοφίας, πολιτισμού και αφήγησης καθώς και ιστορικής μνήμης (2014-2015). Στη συνέχεια παρακολούθησε σειρά διαλέξεων στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών (2016). Παράλληλα όμως δεν έχανε την ευκαιρία να ασχολείται με τη συγγραφή και να έχει ως ερέθισμά της την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Πρώτο της βιβλίο είναι «Με τα κλειδιά στην πόρτα», Δεκέμβριος 2018, εκδόσεις «Ελκυστής».