Πάσχιζε εδώ και καιρό, να εμπνευστεί μερικούς στίχους. Ήταν Σάββατο βράδυ και καθόταν στην αναπαυτική πολυθρόνα του σαλονιού. Έπινε αργά και απολαυστικά την ζεστή γλυκιά σοκολάτα που είχε φτιάξει. Παρέα του ήταν η μοναξιά που είχε επιλέξει στην ζωή, εκείνο το διάστημα. Η εργασία του γραφείου και οι έντονοι ρυθμοί ήταν ο λόγος ώστε να αποζητάει την χαλαρότητα που του πρόσφερε το διαμέρισμα που διέμενε.
Όμως και η ποίηση, ήταν μία απ’ τις μεγάλες αγάπες του. Γι’ αυτό και εκείνο το διάστημα είχε ξεκινήσει την συγγραφή μίας συλλογής που προσδοκούσε, τους επόμενους μήνες, να ολοκληρώσει. Ξαφνικά και ενώ βρισκόταν σε περισυλλογή, το πρόσωπο του άλλαξε όψη. Έγινε φωτεινό, και εξέπεμπε θετική ενέργεια. Το αριστερό χέρι που κρατούσε μία ασημένια πένα, δώρο της πρώην αρραβωνιαστικιάς του, σχημάτισε τις πρώτες λέξεις στην λευκή κόλλα του μπλοκ σημειώσεων που κρατούσε.
Ήταν η καλύτερη εξέλιξη που θα μπορούσε να περιμένει.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.
Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.
