Δανάη, η ρεπόρτερ
Η Δανάη με τη Θεανώ λάτρευαν τους μονολόγους της Πέρσας, κρέμονταν από τα χείλη της, ήταν το καλύτερό τους. Κι η Πέρσα αυτό το ήξερε, την κολάκευε, το χαιρόταν ο υποβόσκων ναρκισσισμός της παρά το βάρος των χρόνων που κουβαλούσε στην κυρτωμένη πλέον πλάτη της.
Παίρνοντας αφορμή από ένα "κάτι", ένα "τίποτα" για τους άλλους, άρχιζε να μιλάει και αυτό το ένιωθε σαν ένεση ενδοφλέβια άμεσης αναζωπύρωσης της ενέργειάς της και του ενδιαφέροντός της για συμμετοχή στο σήμερα και κατ' επέκταση στη "ζωή", όπως έχουμε ξαναπεί.
Θέμα σημερινό της, η τέχνη τού να ξέρεις πώς να αποχωρείς από μια σχέση στο σωστό timing και με τον σωστό τρόπο.
«…Και δε μου λες; Εσύ η υπερήφανη, η εγωίστρια (με την καλή της έννοια η λέξη), εσύ που δεν δεχόσουν μύγα στο σπαθί σου, τι κάνεις όταν ο άλλος δεν κουνάει το δακτυλάκι του που λένε για να σε πάρει ένα τηλέφωνο έστω, με τις προφάσεις πάντα παρούσες σε πρώτη ζήτηση; Τι κάνεις όταν για να βρει να σου διαθέσει λίγες στιγμές από τον χρόνο του πρέπει να συμβούν σημεία και τέρατα και τέτοιες συγκυρίες που να μοιάζουν κατά κάποιον τρόπο σαν θεσμοθετημένες; Τι κάνεις όταν ξέρειες ότι όταν κάποιος θέλει μπορεί, μηδενίζοντας ακόμη και το εκατοστόμετρο της εδαφικής απόστασης; Δεν ξέρεις τι κάνεις; Σοβαρά; Ανοίγεις τα πέντε σου δακτυλάκια και του λες γενναιόδωρα: όρσε και άντε γεια.
»Και τούτο το άντε γειά, είναι το τελευταίο σου αντίο. Προηγήθηκαν και άλλα, μικρότερα, μα επώδυνα στην αρχή τους τα οποία στην συνέχεια, σαν από συνήθεια, έγιναν λιγότερο οδυνηρά, που τα έπαιρνες να πούμε ξώφαλτσα και που ο άλλος έκανε πως δεν το αντελήφθη. Τα ψέματά του, που στην αρχή τα πίστευες ως αληθινά δεν τα πιστεύεις πια. "Φίλος’" ας πούμε, λογιέται ο άλλος! Φίλος που σου ορκιζόταν ότι θα είναι πάντα εκεί για σένα, ενώ εσύ ήθελες την αγάπη και τη στοργή του να είναι εκεί. Το έλεγες, μα χαρακτηριζόσουν σαν καταπιεστική, απαιτητική, ανικανοποίητη.
»Μα, να 'χε δίκιο; Όχι δεν είχε. Και επιτέλους εδέησε να καταλάβεις ότι δεν ήσουν παρά η εναλλακτική του λύση. Και είπες: "Θα φύγω". Και τούτο, όχι γιατί το δικό σου δίκιο και ενδιαφέρον σου μειώθηκε, αλλά γιατί είχες αξιοπρέπεια. Να έμενες, να κάνεις τι; Να πάρεις τι εκ του μη έχοντος;
»Και έφυγες. Με τον πόνο σου να γίνεται ποίημα, τραγούδι, βιβλίο, έστω και αν το διαβάζει μόνον ο στενός σου περίγυρος. Έφτιαξες έναν δικό σου αποκλειστικό κόσμο, ο πραγματικός δεν σου ταίριαζε ή δεν τον πήγαινες. Κλείστηκες στους κόλπους του και βρήκες μιαν ισορροπία, μια διέξοδο σε μιαν έξοδο κινδύνου. Σ’ αυτόν τον κόσμο σου δεν παρεισφρέει κάποιος που δεν τον εγκρίνεις, που δεν σου αρέσει αδερφέ.
»Όπως και να ’χει, μόνη σου δεν θα ‘σαι. Φίλους σου έχεις τους ήρωες των βιβλίων σου που σου κρατούν συντροφιά. Μαλώνετε, κλαίτε μαζί, γελάτε... πλήξη τι θα πει δεν γνωρίζεις. Ίσως και να μην είχες πλέον αντοχές για φιλίες και σχέσεις δίχως νόημα και ουσία. Προτίμησες τη σιωπή από τους καβγάδες και τους σπαραξικάρδιους χωρισμούς. Το αντίο της σιωπής. Και αυτή σου η εκκωφαντική σιωπή είναι η απάντηση, η "τελεία" σου, που αντικατέστησε την άνω τελεία τής αβεβαιότητας και της καρτερίας που όμως σε κρατούσε "ζωντανή", και που την διαφύλαττες με νύχια και με δόντια…»
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Τριακοστό ένατο επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Συνεχίστε στο επόμενο εδώ!
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου
