Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δημήτρης Τσιολακίδης: Αιτία υπήρξε η εμπλοκή μου με το προσφυγικό και η επαφή μου με τους πρόσφυγες. Η εμπειρία αυτή με ώθησε να δω τα πράγματα μέσα μου και γύρω μου με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που μέχρι τότε είχα συνηθίσει να τα βλέπω. Αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου αποτέλεσαν οι σκέψεις, τα συναισθήματα και τα ερωτήματα με τα οποία ήρθα αντιμέτωπος. Το βιβλίο λοιπόν αυτό, αποτελεί ένα εγχείρημα να μοιραστώ τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς που προέκυψαν από τη συγκεκριμένη ενασχόλησή μου με το ευρύτερο κοινό.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Δ.Τ.: Να ανοίξει την καρδιά του και να αναλογιστεί πως για ό,τι καλό ή κακό μας συμβαίνει υπάρχει πάντα ένα μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Δ.Τ.: Στην υποσαχάρια Αφρική ακολουθώντας τα βήματα του Sebastião Salgado, και θα διαρκούσε όσο χρόνο δαπάνησε ο βραζιλιάνος φωτογράφος για να ολοκληρώσει το έργο του "Exodus".
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Δ.Τ.: Μεγάλο δεινό η παραμνησία και κακό ξαστόχημα η λησμονιά -για επερχόμενες συμφορές- που μονοκονδυλιά διαγράφουν όλα όσα ενοχλούν και δοκιμάζουν τη συνείδησή μας. Άκοπα μετατρέπονται σε δευτερεύουσας σημασίας γεγονότα, οι έννοιες, οι πεποιθήσεις, -σημαντικά τα του καίσαρα, παρ᾿αξίαν τα του Θεού- όπως και τα αίτια της παράλυσής ενός έθνους και πρόθυμα αποδίδονται όλα τα νυν και μελλοντικά δεινά στο κακό αντικείμενο που λέγεται πρόσφυγας-μετανάστης και μάλιστα μουσουλμάνος. Άμυαλο πλήθος που λίγες κολακείες αρκούν, -δοξασμένοι απόγονοι του Περικλή, του Λεωνίδα, του Μεγαλέξανδρου, μικροί Πλάτωνες όλοι σας, κληρονόμοι της φιλοσοφίας, των πανανθρώπινων αξιών και των λαμπρών μνημείων, Τουρκοφάγοι Νικηταράδες, ένδοξοι μακεδονομάχοι- για να ξεχάσει και γρήγορα συγχωρεί τα κακουργήματα των χειραγωγών του, σαν σκορδόπιστη ερωμένη, που αφήνεται σε όλες τις ορέξεις ακόρεστου εραστή, αρκεί να τη διαβεβαιώνει ότι με όσα της κάνει γίνεται πιο όμορφη.
Ο Δημήτρης Τσιολακίδης απαντά μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για το μυθιστόρημα του, 228 Ημέρες μισθωμένης φιλανθρωπίας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Αν νομίζετε πως η φιλανθρωπία δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκευτική λειτουργία έχετε μάλλον πέσει θύμα αυταπάτης. Σκεφθείτε, και μη νομίζετε πως εξαιρώ τον εαυτό μου, να προσανατολίζατε συνειδητά τη λειτουργία αυτή στην ανησυχία για τον συνάνθρωπο. Τι φοβερό πλήγμα θα ήταν αυτό για τους τυχοδιώκτες του ανθρωπισμού, τους μεγαλόσχημους αφέντες και τις αφέντρες της συμπόνιας, αυτούς που ενισχύουν την εικόνα και το κύρος τους με δωρεές και χορηγίες που ενίοτε καταλήγουν να ωφελούν πολύ περισσότερο τους ίδιους απ᾿ όσο ωφελούν τους αποδέκτες της ευεργεσίας τους; Πόσο συνετό και λυτρωτικό θα ήταν αν είχαμε την ωριμότητα να απελευθερωθούμε μια για πάντα από αυτή την υποκρισία και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας ουσιαστική, απροσποίητη και σταθερή συμπαράσταση προς κάθε σκληρά δοκιμαζόμενο άνθρωπο;
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα ιστόρημα γεγονότων και καταστάσεων που εκτυλίχθηκαν μέσα σε προσφυγικές δομές. Δε συνηγορεί στην αυτοκοροϊδία και τη συντήρηση πλαστών εικόνων, ούτε και αναζητά τη λοξοδρομία για να τα έχει με όλους καλά. Περιεργάζεται τα αστραφτερά σερβίτσια της φιλανθρωπίας, δίχως να κάνει ουδεμία παραχώρηση στον φαρισαϊσμό, και δε συνδράμει σε θέσεις που αντανακλούν πάσχοντα και χολωμένα μυαλά.
Ο Δημήτρης Τσιολακίδης γεννήθηκε το 1968 στη Γερμανία. Έχει ζήσει και εργαστεί στην Ελβετία και στην Αγγλία, όπου συμμετείχε ως φοιτητής σε πρόγραμμα καταλογογράφησης βιβλίων της θεολογικής ένωσης του πανεπιστημίου του Cambridge. Τα τελευταία τριάντα χρόνια ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και είναι παντρεμένος με την Αικατερίνη Φακούδη. Σπούδασε σε ώριμη ηλικία στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος του Α.Π.Θ. με ειδίκευση στην Ποιμαντική Ψυχολογία. Άρθρα και μελέτες του έχουν δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Πεμπτουσία». Το μυθιστόρημά του «228 ημέρες Μισθωμένης Φιλανθρωπίας» αποτελεί την πρώτη του εκδοτική απόπειρα και είναι εμπνευσμένο από την πρόσφατη ενασχόλησή του με το προσφυγικό.
