Το κρύο ήταν τσουχτερό. Εξάλλου είχε ήδη μπει ο τελευταίος μήνας του χρόνου και για την Θεσσαλονίκη, άρχισε να θυμίζει επιτέλους χειμώνας. Τον ίδιο καιρό είχε όμως μέσα του και ο Μιχάλης.
Η οικονομική κατάσταση του δεν ήταν καλή, καθώς ήταν άνεργος ένα χρόνο.
Οι αντοχές του στον ψυχολογικό τομέα, εξαντλούνταν και δεν ήταν σε θέση να κρίνει και να αξιολογήσει σωστά, λόγω της πίεσης που ένιωθε, το τι έπρεπε να πράξει. Πολλές ήταν οι μαύρες σκέψεις που διέσχιζαν το μυαλό του εκείνο το βράδυ που καθόταν απόμερα, στο bar. Ήταν Τετάρτη βράδυ, και καθόταν μόνος στο πρώτο μαγαζί που είχε βρει στην έξοδο του. Ούτε η μουσική, ούτε το ποτήρι με την βότκα που αργόπινε, δεν μπορούσαν να είναι η καλύτερη παρέα.
Αυτό ίσχυε, μέχρι που την είδε. Το πρόσωπο της, ήταν τόσο φωτεινό και τα πράσινα μάτια της κατόρθωσαν να του «αιχμαλωτίσουν» το βλέμμα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ήταν μελαχρινή και είχε δίπλα της μία φίλη. Σύντομα εκείνη του χαμογέλασε, σημάδι ότι είχε την διάθεση να μιλήσουν.
Εκείνος ήταν αρχικά ανέτοιμος, λόγω κακής διάθεσης. Έπειτα όμως, η «άμυνα» του δεν αποδείχτηκε ικανή για να σταματήσει το κέλευσμα του φτερωτού θεού. Και το είχαν ανάγκη απ’ ότι φαινόταν πολύ και οι δύο.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.
Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.
