Louise Glück
Οὐδέποτε μεταμόρφωσα κάποιον σὲ γουρούνι.
Ὁρισμένοι ἄνθρωποι εἶναι γουρούνια· τοὺς κάνω
Νὰ μοιάζουν μὲ γουρούνια.
Μὲ ἀηδιάζει ὁ κόσμος σου
Ποὺ ἐπιτρέπει στὸ ἐξωτερικὸ νὰ ἀποκρύπτει τὸ ἐσωτερικό. Οἱ ἄντρες σου κακοὶ δὲν ἦσαν·
Ἡ ἀπειθάρχητη ζωὴ
Τοὺς ἔκανε ἔτσι. Ὡς γουρούνια,
Κάτω ἀπὸ τὴ φροντίδα
Μου καὶ τῶν κυριῶν μου,
Γλύκαναν ἀμέσως.
Τὸτε ἀντέστρεψα τὸ ξόρκι, δείχνοντάς σου τὴν καλοσύνη μου
Καθὼς καὶ τὴ δύναμή μου. Εἶδα πὼς
Θὰ μπορούσαμε νἄμασταν εὐτυχεῖς ἐδῶ,
Ὅπως οἱ ἄντρες κι οἱ γυναῖκες εἶναι
Ὅταν οἱ ἀνάγκες τους εἶναι ἁπλές. Ταυτοχρόνως
Πρόβλεψα τὴν ἀναχώρησή σου,
Οἱ ἄντρες σου μὲ τὴ βοήθειά μου ἀψηφοῦν
Τὴν θάλασσα ποὺ ὀδύρεται καὶ κοπανιέται. Νομίζεις
Λίγα δάκρυα μ’ ἀναστατώνουν; Φίλε μου,
Κάθε μάγισσα
Κατὰ βάθος εἶναι πραγματίστρια· κανεὶς δὲν βλέπει τὴν οὐσία ἂν ἀδυνατεῖ
Νὰ τὰ βγάλει πέρα μὲ τὰ ὅρια. Ἂν ἤθελα ἁπλῶς νὰ σὲ κρατήσω
Θὰ σὲ κράταγα φυλακισμένο.
🍃
Louise Glück
Τὸ ποίημα ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ poemhunter.com
Μετάφραση: Νατάσα Ζαχαροπούλου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του John Waterhouse (Circe offering the Cup to Ulysses, 1892, λάδι σε καμβά)
Ἡ Louise Elisabeth Glück (προφέρεται ɡlɪk) γεννήθηκε 22 Ἀπριλίου 1943. Εἶναι Ἀμερικανίδα ποιήτρια καὶ δοκιμιογράφος. Κέρδισε τὸ Νόμπελ Λογοτεχνίας τοῦ 2020. Ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία τὴν ἐπέλεξε γιὰ «την απαραγνώριστη ποιητική φωνή της, που με τη λιτή της ομορφιά καθιστά την ατομική εμπειρία, οικουμενική». Ἡ Πρόεδρος τῆς Άκαδημίας, Ἄντερς Ὄλσον, δήλωσε πὼς «ἡ τέχνη της δὲν ἀπόκτησε ἀποκλειστικὰ αὐτοβιογραφικὸ χαρακτήρα, ἀλλὰ ἀντίθετα, τὴν ἔφερε ἀντιμέτωπη μὲ τὶς ψευδαισθήσεις τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τὸν ἀγώνα γιὰ μιὰ γλωσσικὴ αὐστηρότητα, συγκρίσιμη μὲ τῆς Ἔμιλυ Ντίκινσον». Η L.G. ἔχει, ἐπίσης, βραβευτεῖ μέ: Πούλιτζερ, τὸ Ἐθνικὸ Μετάλλιο Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν, τὸ Βραβεῖο Ἐθνικοῦ Βιβλίου, τὸ Βραβεῖο National Book Critics Circle καὶ τὸ Βραβεῖο Bollingen. Ἀπὸ τὸ 2003 ἕως καὶ τὸ 2004 ἡ Glück ὑπῆρξε ἡ Δαφνοστεφὴς Ποιήτρια τῶν Ἠνωμένων Πολιτειῶν. Ἡ Glück γεννήθηκε στὴ Νέα Ὑόρκη καὶ μεγάλωσε στὸ Λόνγκ Ἄϊλαντ. Στὰ ἐφηβικά της χρόνια ὐπέφερε ἀπό νευρικὴ ἀνορεξία νιώθοντας, κατὰ δήλωσή της, «ὡς "ἀντικαταστάτρια" μιᾶς κόρης ποὺ ἡ οἰκογένειά της εἶχε χάσει προτοῦ ἐκείνη γεννηθεῖ», κι ἔτσι προτίμησε τὴν ψυχνάλυση ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν σπουδῶν της, ἐμβαθύνοντας ὅμως στὴν ποίηση μές ἀπὸ μαθήματα στὸ Κολλέγιο Sarah Lawrence καὶ στὸ Πανεπιστήμιο Columbia. Ἡ ἴδια ἔχει διδάξει ποίηση σὲ διάφορα ἀκαδημαϊκὰ ἱδρύματα. Ἡ δουλειὰ της εἶναι γνωστὴ γιὰ τὴ συναισθηματική της ἔνταση καὶ γιὰ τὸ ὅτι συχνὰ βασίζεται σὲ ἀρχαίους θρύλους, παραβολές, καὶ τὴ Μυθολογία (κυρίως τὴν Ἑλληνική) ἢ τὶς εἰκόνες τῆς φύσης προκειμένου ν’ ἀναλογιστεῖ τὶς προσωπικὲς ἐμπειρίες καὶ νὰ διαλογιστεῖ ὡς πρὸς τὴ σύγχρονη ζωή. Τὰ ποιήματά της θεματικὰ φωτίζουν πτυχὲς τοῦ τραύματος, τῆς ἐπιθυμίας καὶ τῆς φύσης. Μεταξὺ ἄλλων ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τους: Léonie Adams, Stanley Kunitz, Robert Lowell, Rainer Maria Rilke, και Emily Dickinson. Ἡ πρώτη της ποιητικὴ συλλογή Firstborn (Πρωτότοκος) ἐκδόθηκε τὸ 1968. Ἀκολούθησε τὸ The House on Marshland, τὸ 1975, τὸ Descending Figure τὸ 1980, τὸ The Triumph of Achilles (Ὁ Θρίαμβος τοῦ Ἀχιλλέα) τὸ 1985, μὲ τὸ ὁποῖο ἄρχισε νὰ γίνεται γνωστή. Ἀκολούθησαν: 1990 Ararat, 1992 The Wild Iris (Ἡ ἄγρια Ἴρις), 1997 Meadowlands, 1999 Vita Nova, 2001 The Seven Ages, 2006 Averno, 2009 A Village Life, 2012 Poems: 1962–2012, 2014 Faithful and Virtuous Night.
