Ευρυδίκης Δεληγιάννη
Μια φορά κι έναν καιρό, ο Φιδούλης, ένα όχι τόσο συνηθισμένο φίδι, κοιτάζεται στον καθρέφτη πριν βγει για τον συνηθισμένο περίπατό του στο δάσος. Στον δρόμο, δυο θηλυκά φίδια, κοντοστέκονται μόλις αντικρίζουν τον Φιδούλη.
«Πωπω, τι φανταχτερά χρώματα είναι αυτά!» ψιθυρίζει η μια στην άλλην, κρυφοκοιτώντας τον. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στέκονται για λίγο, στρίβουν τα κεφάλια τους και καρφώνουν το βλέμμα τους προς το μέρος του.
Η Ποντικίνα στο απέναντι περίπτερο, μαζεύει τις εφημερίδες από τα ράφια. Μόλις τον βλέπει, κοκαλώνει στη θέση της και μένει να τον κοιτάει με το στόμα μισάνοιχτο. Μια εφημερίδα γλιστρά από το χέρι της και πέφτει στο πεζοδρόμιο, αλλά αμελεί να τη μαζέψει.
«Βρε, βρε! Σε γάμο πας; Ή σε καλλιστεία;» σχολιάζει ένας φίλος που τον συναντά στον δρόμο.
Έλα όμως που δεν αρέσουν στον Φιδούλη οι βούλες πάνω στο δέρμα του.
Αισθάνεται σαν ένας γελοίος κλόουν. Θέλει οπωσδήποτε ρίγες. Μα, πού να τις βρει; Αποφασίζει να θέσει ως στόχο ζωής να βρει ρίγες για να αποκτήσει επιτέλους ένα αξιοπρεπές παρουσιαστικό. Έτσι δε θα τον σχολιάζουν τα άλλα φίδια και θα περνά απαρατήρητος.
Ψάχνει σε όλη τη γη μέχρι που φτάνει σε μια άγρια ζούγκλα. Εκεί, συναντά ζέβρες με άσπρες και μαύρες ρίγες!
Καταχαρούμενος, εμφανίζεται μπροστά σε μια ζέβρα και λέει:
«Μου δανείζεις τις ρίγες σου;» Έχοντας σκοπό βέβαια να μην επιστρέψει ποτέ ένα τέτοιο διαμάντι αξίας.
Η Ζέβρα αρχικά τον κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.
«Μου κάνεις πλάκα;»
«Καθόλου».
Εκείνη τρίβει τα μάτια της με τα δυο μπροστινά πόδια της και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
«Τι χαζομάρα είναι αυτή; Καλά μου το έλεγε η μάνα μου ότι τα φίδια μόνο να φθονούν ξέρουν!» Πριν προλάβει να πει κάτι ο Φιδούλης, συνεχίζει:
«Δε σου φτάνει που έχεις αυτά τα σπάνια χρώματα και σχέδια, θέλεις να πάρεις τη μοναδική γοητεία μου, ενώ μου λείπει το χρώμα σου ε; Άσε μας κι έχω πολλές έγνοιες».
Η Ζέβρα πάει να συνεχίσει τον δρόμο αλλά ο Φιδούλης της φωνάζει από πίσω:
«Ε, εσύ! Σε παρακαλώ, μη φεύγεις! Τι θα έλεγες να ανταλλάξουμε σχέδια και χρώματα;»
Σταματάει και γυρνάει απορημένη η ζέβρα.
«Δεν το πιστεύω ότι προτείνεις κάτι τέτοιο; Θα δώσεις τα φανταχτερά χρώματά σου για να πάρεις το λιτό ασπρόμαυρο με τις ρίγες; Μην είναι καμιά κακόγουστη φάρσα;»
«Κι όμως, το εννοώ».
«Ας είναι, τέτοια ευκαιρία δεν τη συναντάς και κάθε μέρα».
Η συμφωνία κλείνει, η ανταλλαγή σε χρώματα και σχέδια ανάμεσα στα δυο ζώα πραγματοποιείται μέχρι να πεις κύμινο. Το κάθε ζώο χαίρεται αυτό που δεν είχε και η καλή του η τύχη του το έδωσε. Από τότε όλα τα δελτία ειδήσεων μιλάνε για ένα νέο είδος φιδιού-ζέβρας κι ένα νέο είδος ζέβρας-φιδιού.
Κανένα φίδι δε θέλει τώρα να κάνει παρέα με ένα φίδι-ζέβρα. Όλοι μιλάνε για τον περίφημο Φιδόζεβρο.
«Πωπω τι παράξενο πλάσμα είναι αυτό;» κι όλα τα φίδια απομακρύνονται χωρίς να κοιτάζουν πίσω τους.
Καμία ζέβρα δε θέλει να κάνει παρέα με τη ζέβρα-φίδι. Όλοι μιλάνε για τη γνωστή Ζεβρόφιδα.
«Πωπω τι τρομαχτικό πλάσμα είναι αυτό;» κι όλες οι ζέβρες απομακρύνονται χωρίς να κοιτάξουν πίσω.
«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τέτοια αλλόκοτα πλάσματα να κυκλοφορούν και να μας τρομάζουν». «Η κυκλοφορία έπαψε να είναι ασφαλής», είναι μερικοί μόλις από τους τίτλους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που πουλάει η Ποντικίνα.
Το συμβούλιο των ζώων αποφασίζει μια μέρα να κλείσουν τα δυο πλάσματα σε μια αποθήκη. Έτσι θα αποκατασταθεί η ηρεμία στο ζωικό βασίλειο και κανείς δεν θα κινδυνεύει να κυκλοφορήσει. Κανένα ζώο δε θέλει να αναλάβει τέτοια ευθύνη, μα όλα συμφωνούν ομόφωνα να κλειδωθούν στην αποθήκη το φίδι-ζέβρα κι η ζέβρα-φίδι. Τελικά δυο γεροδεμένες, άφοβες αρκούδες δέχονται να αναλάβουν αυτό το ύψιστης σημασίας καθήκον.
Και κάπως έτσι, ο Φιδούλης βρίσκεται κλειδωμένος μέσα σε έναν στενό χώρο κι αρχίζει να κλαψουρίζει ανάμεσα σε σκονισμένα αντικείμενα.
«Μα, γιατί; Γιατί σε εμένα;»
Η Ζέβρα στέκεται στον απέναντι τοίχο με γυρισμένη στον Φιδούλη την πλάτη.
Είναι τόσο θυμωμένη που ούτε να τον κοιτάξει δε θέλει.
«Εσύ φταις για όλα!»
«Μα καλά, πώς μπορείς να με θεωρείς υπεύθυνο για το κατάντημα μας; Αυτό να το πεις στις αρκούδες που μας πιάσανε με το έτσι θέλω».
«Καλά να πάθεις! Εάν δε με παρέσερνες να αλλάξω εαυτό, δε θα με είχανε κλείσει εδώ μέσα!»
«Εσύ δηλαδή που δέχτηκες δεν έχεις καμία ευθύνη;»
Η ζέβρα εξακολουθεί να κοιτάει τον τοίχο σιωπηλή, χωρίς να πει κάτι.
Ώρες, μέρες και μήνες έρχονται και φεύγουν χωρίς οι δυο τους να ανταλλάξουν ούτε κουβέντα. Ο Φιδούλης για να περάσει η ώρα, αρχίζει να ψαχουλεύει τα σκονισμένα αντικείμενα, μέχρι που βρίσκει έναν ραγισμένο καθρέφτη. Κοιτάζεται κι αυτό που αντικρίζει τον κάνει να πάρει άσχημους μορφασμούς. Δε βλέπει πια το φίδι που ήταν. Δε βλέπει ούτε τη ζέβρα που θα ήθελε να γίνει. Τρίβει τα μάτια του και ξανακοιτάζει. Είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελε να αποφύγει: ένας αληθινός κλόουν. Μόνο που είναι για κλάματα, όχι για γέλια. Αχ να είχε μια φωτογραφία από τα παλιά!
Στρέφει το κεφάλι προς τη Ζέβρα. Μια κοιτάζει εκείνη μια τον εαυτό του στον καθρέφτη. Η Ζέβρα έγινε απλώς λίγο διαφορετική αλλά της πάνε τα χρώματα. Την ομορφαίνουν κι ας την κοιτούσανε περίεργα. Εκείνος όμως είναι πολύ χειρότερα από πριν. Αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή.
«Ζέβρα μου αγαπητή. Θα συγχωρέσεις τον Φιδούλη που έκανε ένα λαθάκι κάποτε;»
«Ένα λαθάκι; Καταστροφή πες καλύτερα!»
«Έχω μετανιώσει όμως».
«Κάτι νέο μυρίζομαι ή είναι ιδέα μου;»
«Πράγματι, έχω να προτείνω κάτι».
«Λυπάμαι αλλά την τελευταία φορά που σε άκουσα δε μου βγήκε σε καλό».
«Αυτήν τη φορά μπορεί να είναι αλλιώς».
«Για πες. Χάρη σου κάνω και μόνο που σε ακούω».
«Τι θα έλεγες να ανταλλάξουμε χρώματα και σχήματα; Εννοώ να ξαναβρούμε τον εαυτό μας».
Αναστέναξε σκεπτική η Ζέβρα.
Σιγά μη θελήσει να δώσει πίσω τα ωραία χρώματα.
Ύστερα από κάποια ώρα σιωπής η Ζέβρα απαντάει.
«Αν και κανονικά δε θα έπρεπε να σε ακούω, το σκέφτηκα και νομίζω ότι είναι η μοναδική σωστή λύση».
«Το εννοείς;»
«Αμε! Λες να μη νοστάλγησα τις ασπρόμαυρες ρίγες που μου πήρες;»
«Πως σε καταλαβαίνω! Κι εγώ νοστάλγησα τις χρωματιστές βούλες μου».
«Χάρισμά σου. Δε μου πάνε καθόλου και με κάνουνε γελοία».
Καταχάρηκε ο Φιδούλης που θα έπαιρνε πίσω τον εαυτό του που είχε χάσει πολύ καιρό πριν.
«Αυτήν τη φορά δε θα το μετανιώσεις που με άκουσες».
Η ανταλλαγή επαναλαμβάνεται. Τώρα το κάθε ζώο χαίρεται με όλη του την ψυχή τον χαμένο εαυτό του. Ο Φιδούλης θαυμάζει για πρώτη φορά τις χρωματιστές βούλες του κι η Ζέβρα τις ίσιες ρίγες της.
«Αθώα πλασματάκια έχουν κλειδωθεί σε έναν στενό χώρο!» «Πού είναι η δικαιοσύνη;»
«Η ελεύθερη κυκλοφορία έπαψε πια να είναι ασφαλής· μπορεί να είσαι ο επόμενος που θα πιάσουν», είναι μερικοί μόλις από τους τίτλους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που πουλάει η Ποντικίνα.
Το συμβούλιο των ζώων αποφασίζει μια μέρα ότι πρέπει να ελευθερωθούν τα δυο αθώα πλάσματα. Έτσι θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη στο ζωικό βασίλειο.
Όλοι συμφωνούν ομόφωνα και τρέχουν να ελευθερώσουν τα δυο ζώα.
Αυτό που έζησαν τα δυο διαφορετικά μεταξύ τους ζώα, τα έκανε να καταλάβουν ότι κοινό ήταν το πάθημα κι έτσι κατέληξαν να γίνουν οι πιο αχώριστοι φίλοι.
Όποτε θυμούνται τα περασμένα γελούν με την ψυχή τους.
Κανείς όμως δεν ξέχασε την ιστορία τους κι από τότε έμειναν τα δυο παρατσούκλια:
Φιδόζεβρος, Ζεβρόφιδα.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Ευρυδίκη Δεληγιάννη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
