Στη ρωγμή του έρωτα
Θανάσης Κορώνης
Ποίηση
Το έργο επικεντρώνεται στον έρωτα και στα εγκλήματα που γίνονται εις βάρος του από την υπολογιστική και κατά συνέπεια ανέραστη κοινωνία. Ο έρωτας σαν κινητήρια δύναμη διαχέεται παντού από τη φύση η οποία τον γεννά, τον εκπορεύει και τον θεώνει. Τυχεροί όσοι τον νιώθουν σε αυτή τη φυσική του διάσταση.
Το “Ευαγές”
Ένας Ζωολογικός Κήπος Ανθρώπων
Γιώργου Στ. Αθανασιά
Μυθιστόρημα
Γερμανική κατοχή…
Ο λαός συσπειρώνεται, ξεσηκώνεται και αντιστέκεται όσο και όπως μπορεί. Οι επονείδιστοι, την ώρα που ο κοσμάκης λιμοκτονεί, γίνονται μαυραγορίτες, για να πλουτίσουν.
Εμφύλιος…
Η Ελλάδα «μικραίνει», δεν τα χωράει τα παιδιά της… Κι εκείνα, αντί να βαπτίσουν στην κολυμβήθρα της αγάπης τις ψυχές τους, κανιβαλίζουν… τρώνε τις σάρκες τους… σκορπούν την καταστροφή.
Ο Θανάσης Γεωργακάκης, άνθρωπος γεννημένος μέσα στον τυφώνα του αλληλοσπαραγμού, μαζί με μια πλειάδα φίλων και «ομοϊδεατών» του, βάλθηκε να οικοδομήσει έναν κόσμο αλλιώτικο, σύγχρονο, ειλικρινή, έντιμο και ανθρώπινο. Όμως, σε κάθε βήμα του συντύχαινε κι ένα εμπόδιο, συναντούσε κι ένα συμφέρον, του αντιστεκόταν και ένα «εγώ».
Όταν ανέλαβε τη Διοίκηση του «Ευαγούς», βρήκε να τον περιμένουν δεκάδες «Εσταυρωμένοι». Βρήκε να τον περιμένουν άνθρωποι αναμάρτητοι, αλλά κολασμένοι. Συνάντησε ανθρώπους αθώους, αλλά καταδικασμένους. Ο καθένας τους ήταν μια ιστορία και όλοι τους μαζί απάρτιζαν τη δυστυχία.
Ως Διοικητής του «Ευαγούς» χρειάστηκε να συνυπάρξει με μια μικροκοινωνία γεμάτη ανυπόθετη αγάπη, δόλιες κακοτοπιές, εγωκεντρισμό, ιδιοτέλεια, κοντόφθαλμη ματιά και μίσος… μίσος άφατο.
Άραγε, κατάφερε να περάσει αλώβητος μέσα από τις συμπληγάδες του σαθρού κατεστημένου και της καθεστηκυίας τάξης ή μήπως τον συνέθλιψαν οι πολεμικές ιαχές, οι διθύραμβοι αποκαρδίωσης, οι απειλές, οι ανερυθρίαστες εναντιώσεις και οι τριτοκοσμικές νοοτροπίες;
Μη ζητάς ζεστασιά από τζάκι σβηστό…Μην προσμένεις βοήθεια από χέρι κλειστό…Μην καρτεράς αγάπη από μαρμαρένια καρδιά…Μην προσδοκάς ανθρωπιά από κουφάρι αδειανό…Πάτα στη γη σταθερά, σήκωσε τα μάτια ψηλά καιπροχώρα… προχώρα μπροστά.Γ. Στ. Α.
Τζεσεό
Γιάννη Λάμαρη
Μυθιστόρημα
Ο Μενέλαος –Μάγιας– σπουδάζει στην Κρήτη και αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνική πραγματικότητα ξεγελάει τις ρεαλιστικές του ελπίδες. Απρόσμενα τον συνδέει μια βαθιά φιλία με τον Τζεσεό –Τζέσε Όουεν–, έναν ταλαντούχο μηχανικό που κατάγεται από την Αλαμπάμα και τα Ιωάννινα.
«Πρόσεχε! Λειτουργούν όπως το κουρδισμένο γραμμόφωνο αν…»
Τέτοιου είδους εκμυστηρεύσεις με αποδείξεις αποτελούν φυλαχτό και ευαγγέλιο για τον φοιτητή, ο οποίος ταλαντεύεται ανάμεσα στην αλληλεγγύη και τις αντιπαλότητες μιας μικρής κοινωνίας. Ουρλιαχτά αγανάκτησης, φορμαλισμός και σιβυλλική ειρωνεία αφενός. Παθιασμένοι σκοποί, επιδεξιότητες και αυτοσχεδιασμός απ’ την άλλη. Δυο κόσμοι συνυπάρχουν! Ο ένας είναι λουσμένος από τη λάμψη της αρμονίας, ενώ ο δεύτερος ξεπερνάει τα όρια της βαρβαρότητας.
Επιπρόσθετα, ο φοιτητής αισθάνεται παγιδευμένος σε ανοησίες με τη Σοφία και τη Μυρτώ –τις γυναίκες της ζωής του– και τον φοιτητικό κύκλο εν εξελίξει. Ανακαλύπτει καταπιέσεις, προκαταλήψεις και απροσδιόριστους φόβους να αιωρούνται διαρκώς. Όμως, μακριά απ’ το πανεπιστήμιο ψυχανεμίζεται στον Τζεσεό την έκφραση ενός ιδιαίτερου ανθρώπου. Αυτός κινείται ευέλικτα! Αιωρείται σχεδόν ανάμεσα στο λευκό γιασεμί των ποιητών και τα γενικότερα πάθη. Η ρήξη τους θα είναι αναπόφευκτη αφού επικρατεί η αμφισβήτηση των πάντων.
Πέφτουν στην “κολυμπήθρα του Σιλωάμ” όπου θα βρεθούν αντιμέτωποι με ολόκληρο σχεδόν τον υπόκοσμο του Ρεθύμνου. Τυλιγμένοι σε δίχτυ από φαρισαϊκά προσχήματα και κάποιο σύνδρομο της Στοκχόλμης, ο αφηγητής νιώθει το τεράστιο ‘εγώ’ να αιμορραγεί. Κι ο ιδιόρρυθμος Τζεσεό επιμένει –σε εκείνο το δονκιχωτικό πλάνο– να στοχεύει το μέλλον, μέσα απ’ τις πληθωρικές στιγμές και την ενσυναίσθηση στο απίθανο παρόν.
Το Ηθικό-Αισθητικό ως οργανική και διαλεκτική σχέση
Το παράδειγμα του Βυζαντίου
Δημήτριος Δακρότσης
Δοκίμιο
Κάθε πολιτισμική μεταβολή, είτε προκύπτει ειρηνικά είτε με την βία, ιστορικά φέρει το ειδικό βάρος μιας ειδικής κατηγορίας εξατομικευμένων βουλήσεων, εκείνη των πολιτικών. Θα ήταν πράγματι ανακριβής ο ισχυρισμός, ότι ακόμη και στις πιο ελεύθερες κοινωνίες δεν υπήρξαν στιγμές όπου ο καθολικός πρακτικός νους, η ίδια η ηθική, δεν κάμφθηκε υπέρ πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η παρούσα μελέτη ξεκινά εξετάζοντας τους τρόπους με τους οποίους το πολιτισμικό σύστημα της Δύσης αφομοίωσε, επεξεργάστηκε και εν τέλει εκδήλωσε την πρακτικότητα, σε μία εξέχουσας σημασίας στιγμή συνάντησης ιδεολογιών: τον Μεσαίωνα. Στη συνέχεια εστιάζει στο Βυζάντιο, ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα σύζευξης πολιτισμών της ίδιας περιόδου, στο εσωτερικό του οποίου προσεγγίστηκε, συγκρούστηκε και αναδημιουργήθηκε η φιλοσοφία της Ελληνικής αρχαιότητας, ως Ελληνο-Χριστιανική. Προκειμένου να ακολουθηθεί η διαλεκτική πορεία του νου σε σχέση με την πρακτικότητα, αναζητήθηκαν κριτήρια ικανά να διαφωτίσουν βήμα προς βήμα και με ακρίβεια, τις στιγμές αυτής της πορείας. Καθρέφτης των διαλεκτικών αλληλεπιδράσεων της πρακτικότητας είναι ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού νου, η άμεση ενορατική γνώση ή αισθητική εποπτεία: η αισθητική μεταφορά βιωμάτων, ό,τι ονομάζουμε έκφραση, αντανακλά στην ιστορική στιγμή: η ενέργεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας αποτυπώνει τον οργανικό δεσμό μεταξύ των διαλεκτικών αλληλεπιδράσεων, ο οποίος γενικεύεται ως λογική του ηθικοκοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Τούτη είναι η λογική της πρακτικότητας, της καθολικά εκδηλωμένης βουλητικής δραστηριότητας, η οποία, παρόλο που δεν μετασχηματίζεται σε ομοιογένεια, εντούτοις περιέχει το κοινώς αποδεκτό αίτιο, το ενωτικό σημείο μεταξύ των διαφορετικών βουλήσεων. Η βυζαντινή πολιτισμική ποικιλομορφία εκδηλώνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας διαλεκτικής σχέσης· η δε ακολουθία μίας ενιαίας φιλοσοφικής συνιστώσας, καθιστά αυτή τη σχέση και οργανική.
Ο Διαμαντένιος και ο Χρυσαφένιος κοκκινολαίμης
Αναστασία Δατσογιάννη
Παιδικό
Tο βιβλίο αυτό, απευθυνόμενο στους μικρούς –και μεγάλους– φίλους αναγνώστες, πραγματεύεται με τρόπο αισιόδοξο την αξία της αγάπης και της προσφοράς. Η αποστολή του Διαμαντένιου και του Χρυσαφένιου κοκκινολαίμη είναι σπουδαία, καθώς έχουν να μεταφέρουν με τα λαμπερά φτερά τους –τα φτερά της αγάπης– τις ευχές όλων των παιδιών του κόσμου που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας στους ανθρώπους που μπορούν να τις πραγματοποιήσουν και από ευχές να τις μετατρέψουν σε συναρπαστικές στιγμές του τώρα. Το βιβλίο λοιπόν αυτό περιγράφει με έμμετρο τρόπο ένα μέρος της αποστολής των δυο πουλιών. Κάθε παιδί που επισκέπτονται έχει να μας διηγηθεί κάτι μοναδικό… ενώ τα πουλιά τραγουδούν συνέχεια στους ανθρώπους “η διάχυτη αγάπη, η αληθινή, έχει έναν τρόπο μαγικό να απομακρύνει καθετί κακό! Ο πόνος απαλύνεται, όταν η καρδιά μας λύνεται!” Το βιβλίο αυτό, με την αξία της αγάπης και της αλληλοβοήθειας να δίνουν λάμψη στις σελίδες του, έρχεται να εμπνεύσει μικρούς, να αφυπνίσει μεγάλους και να ζεστάνει τις καρδιές όλων μας…
Εικονογράφηση: Βιβή Μαρκάτου
Μια συνηθισμένη ασυνήθιστη μέρα
Θωμαή Σιαβακλή
Παιδικό
Ο μικρός Αλέξανδρος, διαφορετικός απ’ όλα τα υπόλοιπα παιδάκια, ψάχνει να βρει έναν τρόπο να μιλήσει, να κάνει παρέα και να παίξει μαζί τους, να τον καταλάβουν και να τα καταλάβει. Όλες όμως οι μέχρι τώρα προσπάθειές του απέβησαν άκαρπες… Τα υπόλοιπα παιδάκια δεν καταλαβαίνουν τον Αλέξανδρο, όπως και αυτός δεν καταλαβαίνει εκείνα. Καταλήγουν είτε να τον κοροϊδεύουν είτε εκείνος να τα φοβάται. Ο μικρός Αλέξανδρος, ωστόσο, ανακαλύπτει τη μαγεία ζωγραφισμένη γύρω του και την κατανοεί μέσω των ήχων: το τιτίβισμα των πουλιών, το ρυθμικό τακ τακ των τακουνιών της δασκάλας, το σπλουτς της οδοντόκρεμας πάνω στην οδοντόβουρτσα… Η μέρα που ξεδιπλώνεται στο βιβλίο αποτελεί μέρος της ασυνήθιστα συνηθισμένης καθημερινότητας του ήρωα. Άραγε ο μικρός Αλέξανδρος θα ανακαλύψει με ποιον τρόπο θα τον καταλαβαίνουν οι άλλοι;…
Εικονογράφηση: Νίκος Ραφαηλίδης
