Δανάη, η ρεπόρτερ
Ο Ρωμανός μια ολόκληρη εβδομάδα θα παίζει εκτός έδρας. Πιο συγκεκριμένα κάπου στην Προβηγκία, λόγω δουλειάς, εννοείται. Πρόταση του κυρίου Γενικού της Εταιρείας κι όποιος εκ των εκπροσώπων το επιθυμούσε, μπορούσε να έχει την σύντροφό του μαζί.
Η Δανάη δεν αποδέχτηκε την πρόταση, η οποία παρά το ότι ακούγονταν ελκυστική δεν ήταν και τόσο. Όλη την ημέρα οι υπάλληλοι θα ήταν απασχολημένοι, αρχής γενομένης από τα ξημερώματα σχεδόν. Με τέτοια κούραση λοιπόν, στην επιστροφή, δεν θα ήθελε μιαν ωρίτσα ύπνου; Και τι έμενε μετά; Κάνα μισάωρο να πάνε καμιά βόλτα, με τον Ρωμανό να «ονειρεύεται» το κρεβάτι, ακόμη και αυτό του ξενοδοχείου. Κρεβάτι να ‘ταν και όπου να 'ταν δηλαδή.
Η Δανάη είχε έτοιμη την δικαιολογία: Τα παιδιά με το σχολείο τους, τους γονείς της να είναι απασχολημένοι με τις δουλειές τους και να δυσκολεύονται να τα αναλάβουν για τόσες ημέρες και η Πέρσα, παρά το γεγονός ότι το πρότεινε, δεν ήταν σίγουρο πως θα τα κατάφερνε με τα κινητικά προβλήματα που είχε και που είχαν χειροτερέψει τον τελευταίο καιρό.
Τώρα αν χάρηκε και ο Ρωμανός με την άρνηση ή όχι, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Εκείνο που ξέρουμε πάντως είναι ότι όταν ένα ζευγάρι αρχίζει να μπορεί να ζει χωριστά, δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την κοινή του ζωή γενικά.
Δεν έλεγε ψέματα η Δανάη βέβαια για τον φόρτο των καθηκόντων της απέναντι σε τόσους ανθρώπους, όπως άλλωστε συμβαίνει με το πλείστο των γυναικών που επωμίζονται πολύ περισσότερα βάρη απ’ όσα τους αναλογούν.
Οι μεγάλοι μουσουργοί, οι μεγάλοι συγγραφείς, οι μεγάλοι επιστήμονες, οι μεγαλύτεροι του Γλόμπου, τι είναι; Όλοι άντρες. Γιατί; Είναι πιο έξυπνοι, πιο άξιοι, πιο κατάλληλοι, για όλες τις τέχνες και για όλες τις επαγγελματικές ενασχολήσεις; Μα, non! Είναι διότι το μερίδιο των καθηκόντων που τους αναλογεί, το επωμίζεται το θηλυκό, για να αφήσει τον άντρα αφέντη να δοθεί απερίσπαστα, σε πιο ουράνια, πιο ουσιώδη πράγματα από το κτίσιμο ας πούμε, μιας οικογένειας και άλλα πράγματα πιο πεζά, δευτερευούσης σημασίας! Ο άντρας είναι για τα μεγάλα και η γυναίκα ένα απλό πλευρό από το σώμα του Αδάμ. Γνωστά.
Ποιος μπορεί να διαψεύσει όμως το γνωμικό ότι ένα παιδί ορφανεύει όταν χαθεί η μάνα; Ο σοφός λαός έχει τις απαντήσεις...
Να όμως που δίνεται Δανάη μας η ευκαιρία και σ’ εσένα να αποδράσεις ας το πούμε, έστω για ένα Π.Σ.Κ και να πραγματοποιήσεις ένα ρεπορτάζ που ουδέποτε έβρισκες την ευκαιρία! Τρεις μέρες μόνο, χωρίς κατεβασμένα μούτρα, παράπονα και θυμούς…
Φτου ξελευτερία λοιπόν φιλενάδα… εμείς θα συμπληρώναμε.
«Διονύση τα σύνεργά σου και φύγαμε. Έλα προτού το μετανιώσω και προτού με πιάσουν οι τύψεις που ήδη άρχισαν να με τρώνε. Αν δεν το είχα πει και στο boss να με μέμφεται μετά, για τις αναίτιες όπως θα
έλεγε υπαναχωρήσεις μου, δεν θα σου το πρότεινα καν.
Και έφυγαν και πήγαν, στη Ζαγορά του Πηλίου, σαν ορμητήριο και από εκεί σε όλο το βουνό των βουνών όπως το αποκαλεί ο Δροσίνης σε ένα υπέροχο ποίημά του. Σκοπός τούτου του οδοιπορικού, να μαζέψει η Δανάη αυθεντικές συνταγές ζαχαροπλαστικής και μαγειρικής που θυμόταν αφ’ όταν σαν παιδί στις καλοκαιρινές οικογενειακές διακοπές στα μέρη αυτά, είχαν στοιχειώσει θεϊκά τον ουρανίσκο της.
Η Ζαγορίτισσα κυρία Μαρίτσα που είχε φιλοξενήσει την οικογένεια πριν πολλά χρόνια, την θυμήθηκε αμέσως. Τότε, της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που η κοπελίτσα αυτή, άκουγε με μεγάλο ενδιαφέρον διάφορες αφηγήσεις της την ώρα που τα άλλα παιδιά της ηλικίας της το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν το παιχνίδι και το κολύμπι στα καταγάλανα νερά του Χορευτού. Οι θύμισες εκείνες ξύπνησαν μονομιάς και πλημμύρισαν την καρδιά της γυναίκας, όταν δε η Δανάη της ζήτησε την συνταγή για το θεϊκό γλυκό ψυγείου που ήταν η σπεσιαλιτέ της Ζαγορίτισσας νοικοκυράς με μακρινούς προγόνους από τα ιερά χώματα των χαμένων πατρίδων, για μια φορά ακόμη κολακευμένη ίσως από το ενδιαφέρον της Δανάης στο πρόσωπό της, με μεγάλη χαρά απάντησε:
«Για τις τρούφες μου θα μιλάς ασφαλώς. Πάρε κυρά μου χαρτί και μολύβι και γράφε να σε χαρώ:
»Ανάλογα με πόσα κομμάτια θέλεις να φτιάξεις. Αν θέλεις π.χ. δεκαπέντε θα χρειαστείς τριάντα σαβαγιάρ. 200 με 300 γραμμάρια κοπανισμένο αμύγδαλο (θα το κοπανίσεις μόνη σου), δυο κουταλιές της σούπας ζάχαρη ψιλή, έναν κρόκο αβγού, μιάμιση κουταλιά φρέσκο βούτυρο.
»Κάνεις έτσι μία γέμιση που θα βάλεις σαν σε σάντουιτς στα σαβαγιάρ τα οποία σαβαγιάρ έχεις εντωμεταξύ ψεκάσει με ένα μείγμα γάλατος και κονιάκ. Ελαφρό ράντισμα, πρόσεχε, για να μη μουλιάσουν τα σαβαγιάρ και σου διαλύονται.
»Σε μπεν-μαρί λιώνεις μία σοκολάτα κουβερτούρα και καμιά κουταλιά κακάο με μία κουταλιά φρέσκο βούτυρο και λίγο γάλα. Βάζεις αυτή τη σάλτσα σε ένα μπολ και πασαλείφεις ένα ένα τα σάντουιτς να πάει η σοκολάτα παντού…
»Σε ένα δοχείο πλατύ έχεις απλώσει μπόλικο «σκουλικάκι» το οποίο ενισχύεις κάθε λίγο και τυλίγεις το σοκολατένιο σάντουις να πάει η τρούφα παντού. Ένα ένα γλυκό το τοποθετείς σε μια όμορφη πιατέλα και όταν μπούνε όλα την βάζεις στο ψυγείο.
»Η επιτυχία αυτού του γλυκού, έγκειται κατά κύριο λόγο στον τρόπο εκτέλεσης της συνταγής, π.χ. να μην αφήνεις πολύ σάλτσα στα χέρια σου επάνω και μουλιάζεις το «σκουληκάκι» το οποίο έτσι και βραχεί δεν κολλάει με τίποτα στο σοκολατένιο σάντουιτς. Η συγχωρεμένη η μάνα μου συνήθιζε να λέει, ότι για την κατασκευή του χρειάζονται δύο άτομα το ένα θα «βαφτίζει» το σάντουιτς στη λιωμένη σοκολάτα και το άλλο με πιο στεγνά χέρια θα το τυλίγει στην τρούφα».
(Σημ. αυτό το γλυκό ψυγείου έχει ταξιδέψει μέχρι την Αμερική και τη Γαλλία, που ζητούσαν την συνταγή από τη μάνα, έτσι και το δοκίμαζαν)
Η Δανάη και μόνο με την περιγραφή της εκτέλεσης, θυμήθηκε με μιας την ανεπανάληπτη γεύση. Ο ουρανίσκος βλέπεις δεν ξεχνά την γεύση αυτή που τον στοίχειωσε όσα χρόνια και αν περάσουν.
Όταν οι δυο νέοι έβγαλαν τις φωτογραφίες που ήθελαν, εξερεύνησαν το γύρω τοπίο και πήραν κανα-δυό λόγια από τους Ζαγορίτες στον καφενέ, είπαν να μείνουν εκεί όλη την ημέρα· θα συνέχιζαν το οδοιπορικό τους την επαύριο στις Μηλιές. Είχαν ακόμη ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μπροστά τους, Υπεραρκετό.
Στον γυρισμό την Δανάη την περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η κυρία Μαρίτσα είχε αγοράσει τα υλικά και κάλεσε την Δανάη να φτιάξουν το γλυκό, γατί "άλλο η περιγραφή και άλλο η εμπειρία" όπως είπε η ευγενική και φιλόξενη Ζαγορίτισσα.
Ο Διονύσης τους έδωσε συγχαρητήρια και είπε ότι τέτοιο γλυκό δεν ματάφαγε ούτε από τον Παρλιάρο τον γνωστότατο τοις πάσι ζαχαροπλάστη.
«Έννοια σου και θα την διδάξω την Θεανώ μου να σου το φτιάχνει συχνά. Δεν παχαίνει και τόσο! Έτσι κυρία Μαρίτσα μου;» γέλασε η Δανάη.
Αφού απόλαυσαν έναν ονειρεμένο ύπνο σε μοσχομυριστά κλινοσκεπάσματα, πρωί πρωί ξεκίνησαν για τις Μηλιές. Δύο φαγητά θυμόταν από το Πήλιο το κορίτσι που στον έγγαμο βίο του τα προσπάθησε, τα… πλησίασε, αλλά… Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας! Το είχε καημό και απωθημένο. Ας ήξερε τι έφταιγε και ο ουρανίσκος της δεν θυμόταν Χριστό.
Στις Μηλιές, η πρώτη διδάξασα, η κυρία Παναγιώτα δεν υπήρχε πια, αλλά υπήρχε η κόρη της, που όπως αποδείχτηκε, τους μετέδωσε το μυστικό του "στοιχειώματος":
ΚΕΦΤΕΔΑΚΙΑ
Υλικά:
Ένα κιλό μοσχαρίσιος κιμάς.
Τέσσερις φέτες μουλιασμένο ψωμί (και αφού μουλιάσει, το στύβεις να φύγουν τα νερά)
Ένα μεγάλο αβγό ή δύο μικρά
Ένα μέτριο ψιλοκομμένο κρεμμύδι
Δυο τρεις κουταλιές λάδι (αν ο κιμάς έχει παχάκια βάζεις λιγότερο λάδι)
Ένα φλιτζανάκι του καφέ νερό
Μπόλικο ψιλοκομμένο δυόσμο φρέσκο ή και ξερό
Λίγη ρίγανη
Αλάτι, πιπέρι
«Ανακατεύεις το μείγμα καλά (αν δεις ότι έγινε πολύ αραιό και διαλύεται βάλε λίγη κοπανισμένη φρυγανιά για να σφίξει. Γι’ αυτό να προσέξεις όταν βάλεις το νεράκι. Βάζε το λίγο λίγο). Παίρνεις με ένα κουτάλι της σούπας υλικό ανάλογα πώς τα θέλεις, μεγάλα ή μικρά, πλάθεις ένα μπαλάκι το βουτάς σε μπόλικο αλεύρι που μετά το τινάζεις γα να μη γεμίσει το τηγάνι με αλεύρι και χαλάσει η υφή τού λαδιού και τα τηγανίζεις σε καυτό, είτε ελαιόλαδο, είτε για πιο ελαφριά σε ηλιέλαιο. Μόλις ψηθούν από τη μια, τα γυρίζεις από την άλλη με μία σπάτουλα και ένα πιρούνι για ευκολία, βάζεις τα έτοιμα σε απορροφητικό χαρτί, κάνεις και τηγανιτές πατάτες αν το λάδι που έχει μείνει στο τηγάνι είναι αρκετό, αλλιώς καθαρίζεις το τηγάνι σου και βάζεις καινούριο λάδι, που είναι προτιμότερο και πιο υγιεινό... σου λέω βέβαια αυτονόητα πράγματα γιατί δεν ξέρω πόσο καλή μαγείρισσα είσαι.
Αν θέλετε αγοράζετε τα υλικά και τα φτιάνουμε μαζί να τα δεις στην πράξη. Πηγαίνετε στη δουλειά σας και όταν κρίνετε ότι άλλο δεν χορεύει νηστικό τ’ αρκούδι, έρχεστε και τα φτιάχνουμε μαζί. Να είστε σίγουροι ότι θα μοσχοβολήσει το βουνό. Η αυλή μου θα γεμίσει γατιά περιμένοντας μεζέ, που δεν νομίζω να περισσέψει…»
Να λοιπόν το καινούριο ενδιαφέρον της ρεπόρτερ. Επισκέψεις σε πόλεις, χωριά και νησιά, ανά την Ελλάδα, προς άγρα συνταγών, όχι "ανωνύμων", αλλά εκείνων που είναι συνδεδεμένες με τις αναμνήσεις της. Δεν ήταν το φαγητό αυτό καθ’ εαυτό που το έκανε ανεπανάληπτο από τις δεκάδες ομοίων του σε βιβλία του είδους με τα οποία ήταν γεμάτες οι βιβλιοθήκες της, αλλά όπως είπαμε το είχε συνδέσει με κάποια ανάμνηση συνήθως καλή, αλλιώς γιατί να το αναπολεί;
Ο Διονύσης τα είχε χαμένα. Μέχρι σήμερα, τίποτα δεν είχε στοιχειώσει σαγηνευτικά τον ουρανίσκο του, πράγμα που άρχισε ήδη από χθες. Μαζί με τη Θεανώ του θα εκτελούσαν τις περίφημες συνταγές για να μοιραστεί μ’ εκείνη την εμπειρία του. Ναι, ναι, αυτό θα έκανε μόλις έφθανε στην Αθήνα του την "ζαφειρόπετρα στης γης το δακτυλίδι" κατά τον Παλαμά, που δεν την άλλαζε ούτε με τα "βουνά των βουνών", ούτε με τα νησιά τής Ελλάδας όλης.
Την τρίτη και τελευταία ημέρα το πρόγραμμα έλεγε Μακρινίτσα, το «μπαλκόνι» του Πηλίου. Είχαν ειδοποιήσει και τους περίμενε η Βασώ.
«Τι να σας ετοιμάσω για μεσημέρι τζιγέρια μου; Όταν ερχόταν κατά δω η μάνα σου τρελαινόταν για τα σουτζουκάκια μου, συνταγή της προγιαγιάς μου της Αννιώς της Σμυρνιάς. Να σας φτιάξω; Θα σας μείνουν αλησμόνητα. Θα σας τα ετοιμάσω κι όταν γυρίσετε από τη βόλτα σας στο βουνό θα σας περιμένουν να τα γευτείτε, καλύτερα και από την αμβροσία των Αρχαίων Θεών, μα τω Θεώ σας λέγω. Επειδή σίγουρα θα μου ζητήσεις την συνταγή τους θα στην έχω γραμμένη. Πάω κιόλας να τη γράψω μη το ξεχάσω γιατί σαν να μη θυμάμαι και τόσο καλά τον τελευταίο καιρό…»
ΣΟΥΤΖΟΥΚΑΚΙΑ ΣΜΥΡΝΕΪΚΑ
Τρώγονται είτε σκέτα, είτε με σάλτσα ντομάτας και πράσινες τσακιστές ελιές.
Υλικά:
Ένα κιλό μοσχαρίσιο κιμά
5 φέτες μουλιασμένο και στυμμένο ψωμί
2-3 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
Λίγο κύμινο
Αλάτι, πιπέρι
Λίγη ρίγανη
2 κουταλιές ελαιόλαδο
Και μισό ή και λιγότερο φλιτζανάκι του καφέ νερό
«Πλάθουμε τα σουτζούκια και τους δίνουμε το γνωστό μακρόστενο σχήμα. (Σημ. με το τηγάνισμα μικραίνουν αρκετά) Σε ζεματιστό λάδι στο τηγάνι βάζουμε ένα ένα τα σουτζουκάκια χωρίς να τα αλευρώσουμε, αφού πρώτα τα βρέξουμε με τις βρεγμένες χούφτες μας, κατά προτίμηση με κρασί. Τα τηγανίζουμε όπως είπαμε σε καυτό λάδι. Εδώ τελειώνει η πρώτη φάση.
»Έχουμε αγοράσει μισό κιλό πράσινες ελιές τσακιστές τις οποίες βράζουμε αλλάζοντας 2-3 φορές το νερό τους να φύγει το αλάτι τους κι επιπλέον να μαλακώσουν. Έχουμε φτιάξει αρκετή σάλτσα ντομάτας σαν αυτή της μακαρονάδας και όταν ακόμη δεν είναι εντελώς έτοιμη, βάζουμε μέσα τις ελιές, τα σουτζουκάκια και λίγο λάδι τηγανίσματος και αφήνουμε να πάρουν 1-2 βράσεις για να σμίξουν οι ουσίες. Είναι έτοιμα όταν η σάλτσα μείνει με μόνο το λάδι της, χωρίς πολλά υγρά».
«Άντε τώρα Διονύση και πες μου αν σου έλαχε άλλοτε δουλειά με τέτοιες ασύλληπτες γεύσεις. Με αυτές θα καταπλήξω και τον άντρα μου όταν γυρίσουμε με το καλό και οι δυο στο σπίτι μας. Κάποτε γκρινιάζαμε όταν μέναμε μόνοι μας μακριά ο ένας από τον άλλο λόγω δουλειάς. Τώρα φαίνεται να μην μας νοιάζει αυτό και τόσο. Η σκέψη αυτή λίγο με προβληματίζει βέβαια και μακάρι να μείνει μόνο σαν σκέψη…»
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Τριακοστό δεύτερο επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ!
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου
