Βάλιας Σκορδίλη
Γεννήθηκε ένα πρωινό του φθινοπώρου. Δεν είχε κρύο ούτε ζέστη, μόνο ένα δροσερό αεράκι έπνεε ελαφρά. Ήταν μικρούλι κι αφράτο, λευκό και κάπως στρόγγυλο. Η μαμά του, πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος, έμοιαζε με κάποιον χαρούμενο γκρίζο ελέφαντα που χόρευε στον ουρανό. Αυτός ήταν ένα μικρό, ολοκαίνουριο συννεφάκι του φθινοπώρου. Το λευκό του χρώμα έσπαγε το γαλάζιο του ουρανού, η αθωότητά του κάλυπτε για λίγο την αδικία του κόσμου. Ήρθε στον κόσμο με ένα χαμόγελο, γεμάτος καλοσύνη κι αισιοδοξία, σαν όλα τα μικρά παιδιά.
Την ίδια στιγμή, λίγο πιο χαμηλά από τον ουρανό, κάτω από τα μάτια του νεαρού σύννεφου, ένα μικρό κοριτσάκι περνούσε τις πόρτες του καινούριου του σχολείου. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν την πίσσα, τα μάτια της, ορθάνοιχτα, δυο μεγάλα καρβουνάκια. Φοβισμένη, με τις παλάμες της σφιγμένες γροθιές μέσα στα μανίκια της μακριάς, λίγο φαρδιάς, ζακέτας της, προχωρούσε και το βήμα της ήταν ασταθές, μετρημένο, μετέωρο. Περνώντας τη μεγάλη πόρτα, γύρισε και κοίταξε πίσω της. Παιδιά χαμογελαστά, με μεγάλες τσάντες, άλλα πιασμένα χέρι χέρι με τους γονείς τους, άλλα μεγαλύτερα προχωρώντας σε παρέες, την προσπερνούσαν χωρίς να της δίνουν σημασία. Ένα χαρούμενο βουητό και μια ενθουσιώδης υπερένταση απλωνόταν στο προαύλιο αυτού του μεγάλου σχολείου.
Ο Συννεφούλης, άσπρος κι αφράτος σαν μια παχιά στρώση σαντιγί σε καλοκαιρινό παγωτό, απέμεινε ώρα σιωπηλός να κοιτάζει τη μικρή κοπέλα. Τα μαύρα της μαλλιά, τόσο ξεχωριστά στη ασπρουλή δροσερή πάχνη του φθινοπώρου, τον είχαν κερδίσει. Μαζί κι αυτά τα μεγάλα, θλιμμένα μάτια που ολοστρόγγυλα κοιτούσαν δειλά το περιβάλλον γύρω της. «Πώς ένα μικρό, όμορφο κορίτσι είχε τόσο μεγάλα και θλιμμένα μάτια;» αναρωτιόταν το μικρό μας σύννεφο, αποφασισμένο να μείνει εκεί ψηλά, παρατηρώντας την καινούρια του φίλη.
Το προαύλιο ήταν τώρα γεμάτο από παιδιά, φωνές, πολύχρωμα χαμόγελα ανυπομονησίας. Άξαφνα όμως, και μέσα σε αυτήν την τόσο χαρούμενη αναστάτωση, μια σκιερή ομάδα ανθρώπων με σκληρά πρόσωπα έσπασε το ζωηρό βουητό των παιδιών. Το κοριτσάκι, πριν λίγο μέρος του χαρούμενου προαυλίου, ξαφνικά έμεινε μόνο, στο κέντρο ενός αόρατου κύκλου, μ' όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της, στα θλιμμένα της μάτια που κοιτούσαν το έδαφος, στη φαρδιά της ζακέτα που κάλυπτε τις γροθιές της. Κι οι σκιές των ανθρώπων φώναζαν λέξεις και φράσεις, «είναι ξένη», «να φύγει», «δεν είναι σαν τα παιδιά μας», λέξεις και φράσεις που, σ' όποια γλώσσα κι αν τις προφέρει κανείς, ξέρεις τι σημαίνουν, γιατί μυρίζουν μίσος κι αδικία. Οι φωνές τους αντηχούσαν στα αυτιά της μικρής που έσφιγγε τις γροθιές της για να μην κλάψει. «Ο πόλεμος δεν είναι μόνο εκεί που πέφτουν οι βόμβες τελικά», σκεφτόταν.
Ο Συννεφούλης, πιστός προστάτης της από ψηλά, κατάλαβε τι γινόταν. Το μίσος των ανθρώπων και το άδικο, σαν να ταξίδεψαν με το αεράκι ψηλά στον ουρανό, τον θύμωσαν. Τα γεμάτα δάκρυα μάτια της φίλης του τον πόνεσαν, τόσο που το άσπρο του σώμα άλλαξε, σκοτείνιασε, μαύρισε κι άρχισε να τρέμει. Δεν θα τους χάριζε τα δάκρυα της μικρής του φίλης, δεν θα νικούσε πάλι ο πόλεμος. Με μια βροντή, το σύννεφο μεταμορφώθηκε σε σταγόνες τρυφερές, για να κρύψουν το κλάμα του κοριτσιού, να ξεπλύνουν από πάνω του τον πόνο και την αγωνία.
Το κορίτσι έμεινε στη μέση του προαυλίου, βρεγμένο, στην αγκαλιά του σύννεφου. Και τότε, έγινε κάτι μαγικό. Ένα-ένα τα παιδιά, προστατευμένα μέχρι εκείνη τη στιγμή στο υπόστεγο, άρχισαν να βγαίνουν στο προαύλιο και, με τη βροχή να μουσκεύει τα ρούχα, τα μαλλιά, τα πρόσωπά τους, στάθηκαν δίπλα της. Ένα κορίτσι της έδωσε το χέρι και κοίταξε ψηλά τον ουρανό. «Για τη βροχή που πέφτει, όλα τα παιδιά είμαστε ίδια», της ψιθύρισε, «και για τον ήλιο που θα βγει σε λίγο, είμαστε όλα παιδιά βρεγμένα, που περιμένουμε να μας στεγνώσει», της χαμογέλασε.
Κι η σκιερή ομάδα έφυγε, γιατί τα χέρια των παιδιών ενώθηκαν κι η αγάπη κι η αισιοδοξία τους νίκησε το μίσος, νίκησε και τις σκιές, θα νικήσει και τον πόλεμο. Κι ο Συννεφούλης αγκάλιασε την φίλη του, που από σήμερα είχε μια νέα οικογένεια.
Βάλια Σκορδίλη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
