Thanos Catsiavrias
Κάποτε σ’ ένα χωριουδάκι, ζούσε ένα αντρόγυνο με τα δυο τους παιδιά, tη Στελίνα και τον Πετρή, εννιά κι εφτά χρονών. Ήταν πολύ φτωχοί. Τα έφερναν βόλτα ξενοδουλεύοντας. Στα δυο παιδιά έμελlε να περάσουν δύσκολες στιγμές.
Σε μια επιδημία που απλώθηκε στην περιοχή τους, οι γονείς τους έφυγαν από τη ζωή κι έτσι έμειναν πεντάρφανα και πάμφτωχα. Λίγο όμως πριν πεθάνει η μητέρα τους, τους είχε πει: «Αν τυχόν πάθουμε τίποτα, να περάσετε το μεγάλο δάσος και να πάτε στο χωριό των παππούδων σας, των γονιών μου».
Ένα πρωί, τα δυο αδέρφια, πιασμένα χέρι χέρι, κίνησαν για το χωριό που τους είπε η μάνα τους. Έπρεπε να διασχίσουν το μεγάλο δάσος για να φθάσουν εκεί.
Δυο ώρες μετά, ο Πετρής δίψασε κι άρχισαν να ψάχνουν για κάποια πηγή.
Κοντά σ’ έναν βράχο, είδαν να τρέχει το νερό μιας πηγής. Δίπλα της υπήρχε ένα δέντρο που σ’ ένα κλαδί του καθόταν ένα κάτασπρο πουλί. Ο Πετρής έτρεξε να πιει νερό, μα σταμάτησε αμέσως σαν άκουσε το πουλί να λέει: «Όποιος πιει από την πηγή νερό θα γίνει λύκος!»
– Διψάω, διαμαρτυρήθηκε το παιδί στην αδελφή του.
– Περίμενε, Πετρή μου, του απάντησε, αν γίνεις λύκος, με ποιον θα μιλάω και θα κάνω παρέα;
Τα δυο παιδιά προχώρησαν μερικά μέτρα και βλέπουν, κάτω από ένα πλάτανο, μια μεγάλη πηγή. Έτρεξαν με ανυπομονησία να πιούν νερό, αλλά σταμάτησαν σαν άκουσαν ένα καφετί πουλί που καθόταν πάνω στον πλάτανο να τους λέει: «Όποιος πιει νερό από την πηγή θα γίνει αρκούδα!»
Ο Πετρής έβαλε τα κλάματα. «Διψάω πολύ. Θα πιω», είπε στη Στελίνα, «δεν πιστεύω πως θα γίνω αρκούδα». Εκείνη με πολλά παρακάλια τον έπεισε να μην το κάνει.
Περπάτησαν άλλη μια ώρα. Η δίψα τους έφερε ζάλη. Λίγο πριν βγουν από το δάσος βρήκαν μια ακόμα πηγή. Ο Πετρής όρμισε με όση δύναμη του έμεινε κι άρχισε να πίνει νερό με τη χούφτα του. Δεν έδωσε καμιά σημασία σε όσα τους είπε ένα πορτοκαλί πουλί που καθόταν πάνω σε ένα βράχο: «Όποιος πιει από το νερό της πηγής, θα γίνει ελάφι». Την άλλη στιγμή, μεταμορφώθηκε σε ελαφάκι.
Η Στελίνα κλαίγοντας πήγε και τον αγκάλιασε.
– Γιατί βιάστηκες να πιεις νερό; Δεν άκουσες τι είπε το πουλί; Με ποιον θα μιλάω τώρα; Τι θα κάνουμε;
Σαν ηρέμησε το κορίτσι, ξέσχισε μια λωρίδα από το φόρεμά της, έδεσε το ένα άκρο της στο λαιμό του ελαφιού και το άλλο το κράτησε στο χέρι της και προχώρησαν, βγήκαν από το δάσος και κάποτε, ρωτώντας, έφθασαν στο σπίτι των παππούδων τους.
Εκείνοι, σαν τους είπε πως είναι εγγονή τους, την αγκάλιασαν κι έκλαψαν για το χαμό της κόρης και του άντρα της.
– Είμαστε πολύ φτωχοί, της είπαν, αλλά για αρκετές μέρες θα έχουμε να τρώμε κρέας σαν σφάξουμε το ελάφι που μας έφερες.
– Όχι, όχι, όχι, είπε με τρόμο η Στελίνα, το ελαφάκι είναι ο μικρός μου αδερφός, ο Πετρής, και τους διηγήθηκε τι τους συνέβη.
Από εκείνη τη στιγμή και τρεις τους φρόντιζαν να προστατεύουν το ελαφάκι από κάθε κίνδυνο.
Μια μέρα, το κορίτσι πήγε μόνο του στο ποταμάκι που υπήρχε εκεί κοντά και ξέσπασε σε τρανταχτό κλάμα. Δεν ήθελε να κλάψει μπροστά στους άλλους, μην τους στεναχωρήσει.
– Τι να κάνω, Θεέ μου, για να ξαναγίνει άνθρωπος ο Πετρής;
– Κάτι μπορείς να κάνεις, άκουσε μια γλυκιά φωνή πίσω της.
Γυρίζει και βλέπει μια πολύ όμορφη γυναίκα με μεταξένια μαλλιά κι αμυγδαλωτά μεγάλα μάτια. Ήταν η νεράιδα του ποταμιού που την άκουσε και συγκινήθηκε.
– Αγαπάς τόσο τον αδερφό σου, ώστε θα του χάριζες τα μισά από τα χρόνια που θα ζήσεις; τη ρώτησε. Αν συμφωνείς, μπορώ να τον ξανακάνω άνθρωπο, αλλά πρέπει να του δώσεις τα μισά σου χρόνια.
– Τον αγαπώ τόσο πολύ που όχι μόνο τα μισά μου χρόνια, αλλά όλα τα δίνω για να τον κάνεις πάλι άνθρωπο!
– Α, εσύ έχεις μεγάλη καρδιά και γι’ αυτό θα ανταμειφθείς. Δεν χρειάζεται να του δώσεις τα μισά σου χρόνια, γιατί του έδωσες όλη την αγάπη σου. Πήγαινε στο σπίτι σε περιμένει.
Η Στελίνα, αφού ευχαρίστησε πολλές φορές την καλή νεράιδα, έτρεξε για το σπίτι της. Εκεί την περίμενε μια μικρή αγκαλιά. Η αδερφική αγκαλιά του Πετρή.
Thanos Catsiavrias
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
