Ιωάννη Φασουλά
Η σταγόνα της θάλασσας αγαπούσε πολύ τον ήλιο.
Την έκανε να χαλαρώνει και να λαμπυρίζει
σαν να 'τανε από χρυσάφι.
Απ' την άλλη, αντιπαθούσε τον άνεμο
γιατί εκτός του ότι την έκανε νευρική,
έφερνε παρέα και τους φίλους του, τα σύννεφα,
Είχε αρχίσει να μπαίνει το φθινόπωρο...
Ο άνεμος με τους φίλους του τα σύννεφα
εμφανιζόταν όλο κ πιο συχνά...
Ώσπου μια μέρα...
Μια σταγόνα από ένα σύννεφο
έπεσε δίπλα στη σταγόνα της θάλασσας...
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μια σταγόνα βροχής
έπεφτε στην θάλασσα.
Αλλά αυτή η σταγόνα ήταν διαφορετική...
Η σταγόνα της θάλασσας ένιωσε κάτι περίεργο...
Μια αύρα... Μια γεύση... Ένα άρωμα...
Και την ερωτεύτηκε στην στιγμή...
Πριν προλάβει όμως να της μιλήσει...
Χάθηκε μέσα στον απέραντο ωκεανό...
Για πρώτη φορά, ήθελε να μείνουν τα σύννεφα
και να ξαναπέσει μια ίδια σταγόνα. Μάταια όμως...
Ο άνεμος με ένα απαλό φύσημα τα πήρε παραπέρα...
Μέσα σε μια στιγμή ένιωσε χαρά και θλίψη μαζί.
Γιατί την αγάπησε και την έχασε...
Βέβαια... Μόνο τυχαία δεν είχε πέσει εκεί η σταγόνα της βροχής...
Αλλά αυτό δεν το ήξερε η σταγόνα της θάλασσας...
Τι να κάνω σκέφτηκε;
Παρακολουθώντας τα σύννεφα ολοένα να απομακρύνονται...
Ένιωσε ότι αρκεί μια στιγμή για να καταλάβεις
ποιο είναι το έτερον ήμισυ που έψαχνες στη ζωή σου.
Είχε ακούσει την απίστευτη ιστορία αγάπης
της ομπρελίτσας του χειμώνα και της άνοιξης.
Και τότε της πέρασε απ’ το μυαλό η πιο τρελή ιδέα...
Να τα αφήσει όλα πίσω και να δραπετεύσει...
Μα πώς;
Φώναξε την ομπρέλα του χειμώνα,
της εξήγησε πώς ένιωθε και τι είχε στο μυαλό της...
Η ομπρελίτσα συγκινήθηκε
και δεν θα μπορούσε να μην την βοηθήσει,
γιατί της θύμισε την δικιά της ιστορία...
Ποιο ήταν το σχέδιο;
Απλό και μεγαλοφυές...
Η ομπρελίτσα έπεσε μέσα στην θάλασσα ανάποδα
και η σταγόνα της θάλασσας πήδηξε μέσα...
Έπειτα εκμεταλλεύτηκαν τα παιχνίδια
του ανέμου και πέταξαν ψηλά...
Σε λίγα λεπτά έφταναν κοντά στο σύννεφο
που υπέδειξε η σταγόνα στην ιπτάμενη ομπρελίτσα...
- Αυτό εκεί είναι...
- Είσαι σίγουρη;
- Ναι.
- Είσαι σίγουρη ότι την αγαπάς;
- Ναι ομπρελίτσα.
- Και αυτή σε θέλει; Μπορεί να έκανες άδικα όλο αυτό το ταξίδι...
- Δεν ξέρω... Αλλά ίσως είναι η μοναδική μου ευκαιρία να την ξαναδώ...
Η σταγόνα της βροχής δεν πίστευε
στα μάτια της με αυτό που έβλεπε...
Και μόλις η ομπρέλα έφτασε κάτω απ’ το σύννεφο της...
δίχως να το σκεφτεί πήδηξε και κύλησε απαλά μέσα σ' αυτήν.
- Δεν το πιστεύω ότι ήρθες τόσο δρόμο μέχρι εδώ... Για μένα;
- Ναι...
- Που ήξερες ότι σ' αγαπάω; Δεν είχα πει λέξη!
- Δεν ήξερα... Αλλά αυτό που ένιωσα
μέσα μου δεν μπορεί να είναι λάθος.
- Μα άφησες τα πάντα εκεί κάτω...
Για μια στιγμή εδώ μαζί μου;
- Μου αρκεί μια στιγμή δίπλα σου,
παρά μια αιωνιότητα μακριά σου.
Η ομπρελίτσα πέταξε ακόμα πιο ψηλά...
Πάνω απ’ τα σύννεφα,
όπως της είχαν ζητήσει οι δύο σταγονίτσες.
Αγκαλιαστήκαν και έγιναν ΜΙΑ...
Και εκεί...
Κάτω απ’ τον καθαρό ουρανό...
Ανάμεσα στα σύννεφα και τον ήλιο που έλαμπε,
έζησαν «μια στιγμή» μοναδική...
που όμως κράτησε για ΠΆΝΤΑ...
Ιωάννης Φασουλάς
Οι συνοδευτικές εικόνες είναι του ίδιου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
